Van Wieren op TV Flevoland

Uitzending gemist?

22 maart 2009 werd bij omroep flevoland een gehele utizending van het programma MAX in bedrijf gewijd aan transportbedrijf Van Wieren.


Let ook vooral op, als je via het computerscherm (van de satelliet) mee kunt kijken waar de auto's zich bevinden... ;-) En let daarbij uiteraard vooral op auto 246, de BP-NX-88....

http://www.maximaalondernemen.nl/max/maxhome/laatste-nieuwsitems?NewsKey=0749C59B4286F9EFC12575820036D0A1

Flevopenning voor transportbedrijf Van Wieren

En nadat we in Januari de Ondernemersprijs 2008 hadden gewonnen, hebben we nu ook de flevopenning 'Toponderneming 2008' van de provincie Flevoland gewonnen.



Flevopenning voor transportbedrijf Van Wieren
26-03-2009

Internationaal transportbedrijf Van Wieren uit Emmeloord heeft dit jaar de Flevopenning 'Toponderneming 2008' gewonnen. De Flevopenningen zijn een initiatief van de Stichting Flevopenningen en ze zijn bedoeld om goed ondernemerschap in Flevoland te belonen. Ze zijn er in de categorieën 'startende onderneming', 'innovatieve onderneming' en 'toponderneming'; daarnaast is er een publieksprijs. De Flevopenning voor de Toponderneming van Flevoland ging dus naar Van Wieren.Volgens de jury verdient Van Wieren Transport de prijs 'omdat dit bedrijf binnen haar branche een stevig bedrijf is dat is meegegroeid met de tijd en steeds heeft geïnnoveerd en geïnvesteerd. Van Wieren heeft ruime aandacht voor duurzaam ondernemen, waarbij er een goed evenwicht is in de aandacht voor milieu, de mens en winst. Het bedrijf toont regionaal haar maatschappelijke betrokkenheid.'LustrumOp vrijdag 20 maart jl. vond het lustrum van de Flevopenningen plaats. In de Meerpaal in Dronten kwamen zo’n 400 ondernemers bijeen om te netwerken, te eten en te drinken en natuurlijk om te horen wie er met de penningen naar huis zouden gaan. Flevopenning-winnaar Van Wieren is een professionele internationale dienstverlener op het gebied van huiftransport, koel-vriestransport, zwaartransport en op- en overslag. Met vestigingen in Emmeloord, Rotterdam en Konz (D) is het bedrijf al meer dan 60 jaar werkzaam in geheel West-Europa. Samen met L.C. van Tiel logistics BV is het actief op het gebied van mondiale verschepingen, projectlading en containers.
Op de foto van links naar rechts: Harm van Wieren, Arjen van Wieren, Erwin van Faassen (financieel manager), Maarten van Wieren (commercieel manager), Martijn Stegeman (transport manager) en Dick Hulsebosch (algemeen directeur)

zie ook;

http://www.flevopenningen.nl/

http://www.vanwieren.nl/index.asp?newsid=47&menu=nieuwsvoor

http://www.deondernemer.nl/artikel/1387197/Vier-bedrijven-krijgen-een-Flevopenning

Week 12 – Via de Brenner op, terug over de Zwitser

maandag
Voor deze week staat er een volle vracht voor Modena op het programma. Een mooi rustig ritje dus. Mijn vracht staat vandaag na 11.00 klaar in Bedum, boven in Groningen. Nou staat er in de polder ook nog een vrachtje lege fruitkisten, die naar Groningen moeten. Een perfecte opvulling voor de kilometers die kant op dus. En zodoende sta ik vandaag om 8.00 in Tollebeek een vracht lege appelkisten m’n trailer in te trekken. De appels zijn hier in Tollebeek verpakt, en de lege kisten moeten nu weer terug naar de fruitteler in Niehove, Groningen.

Nou is het prachtig mooi landelijk en ruim wonen in de provincie Groningen, alleen de boerenweggetjes en de erven dan net weer even niet! Ik vind het hier verder altijd prachtig rond hobbelen over het uitgestrekte platteland. Maar de wegen zijn allemaal maar smal! Vandaag is het allemaal goed te doen En de fruitteler in Niehove is snel gevonden. Als uiteindelijk ook de boer zelf gevonden is… Trek ik de kisten er ook vlot uit.

Ik zou het nou ook wel erg mooi vinden, als ik mijn vrachtje in Bedum er ook nog even voor de middag in heb! Het gaat dus met gang binnendoor door het Groningse land, richting Bedum. Om 11.30 zet ik hem hier bij de kaasfabriek voor de ramp. De heftruckchauffeur heeft er ook zin in, en hij rijdt mijn pallets allemaal nog even naar de expeditie, waar ik ze dan zelf (keurig gekleed in een lange witte jas, en met haarnetje op) allemaal de trailer in kan rijden. Dit ziet er allemaal goed uit, ik heb mijn vracht er vlot in. Alleen als ik dan vervolgens de papieren op wil halen, blijkt er een kredietblokkade op mijn vracht te zitten… Toch nog allemaal niet zo mooi en vlot als ik gehoopt had. Uiteindelijk moet ik nu nog een dik uur wachten voor de papieren er wel uit komen rollen, en uiteindelijk rijd ik dan om 13.30 weg. Op richting Italië.

Ik schiet vanaf hier gelijk boven in Duitsland bij Nieuweschans Duitsland in. Ik ga dan vandaag maar weer eens via de route Osnabrück – Bielefeld – Paderborn – Kassel – Würzburg. Je komt hier altijd wel een aantal pittige klimmen tegen bij Kassel, maar verder loopt dit hartstikke best. En aangezien ik een ENORME helse machine heb, worden wij niet snel bang van een paar klimmetjes!! Tegen 6-en ga ik er bij Paderborn Sennelager even af, om een hapje te eten bij de Shell. Het smaakt best, en met een volle maag rijd ik dan nog even de avond door. Als ik Würzburg voorbij ben, vind ik het eigenlijk wel weer mooi geweest. Alleen zoals altijd in Duitsland, staan de parkeerplaatsen overal alweer bom en bom vol. Ook bij de pomp ‘Haidt’ lukt het niet om nog ergens een vrij plaatsje te vinden. De Oostblokkers staan zelfs alweer op de uit- en invoegstroken geparkeerd. Dit vertik ik toch! Deze levensgevaarlijke capriolen. Dan bij Geiselwind er maar af. En om 22.45 vind ik hier op het autohof een plekje voor de nacht.

dinsdag
Vandaag om 8.00 rol ik de parking van Geiselwind weer af. In Duitsland loopt het vandaag verder allemaal rustig door. Zonder problemen rijd ik in een uurtje of 4 naar het Oostenrijkse Kufstein. Waar ik de tanks weer vol gooi, en waar ik gelijk m’n pauze maar even maak.

Daarna gaat het op het gemakje Oostenrijk door. De Brenner weer over, en eind van de middag stop ik dan nog even bij de pomp bij Trento. Hier kan je beneden altijd goed douchen. De douches hier zijn normaal altijd perfect in orde, en hier heb je ook lekker de ruimte. En dat wil er op de meeste plekken nog wel eens aan mankeren! Vandaag heb ik echter niet echt geluk… Het water wil maar niet warm worden. Maar goed deze koude douche kom je in ieder geval wel fris onder vandaan!

Dan verder de Dolomieten door, en om 19.30 bereik ik dan mijn einddoel voor vandaag; Nogarole Rocca. Alleen op de parking waar wij normaal altijd parkeerden, staan nu grote borden… Verboden voor vrachtwagens! En dat op een industrieterrein…?! Het wordt ons hier niet echt makkelijk gemaakt… Parkeerden we helemaal in het begin eerst nog gewoon in het dorp, tegenover de kroeg, op een verhard stuk land, achter een grote kippenschuur. Stonden we nadat deze parking werd gesloten door de gemeente, op het industrieterrein aan de rand van het dorp (op loopafstand van het restaurant). Mochten we uiteindelijk na langdurig klagen van 1 bewoner… ‘Ik woon op een industrieterrein bij m’n bedrijf, maar ik wil niet dat er hier vrachtwagens komen…’ Ook daar niet meer parkeren. En moesten we hem op een industrieterrein helemaal buiten het dorp maar kwijt zien te raken, (en dan kwam de eigenaar van het restaurant je halen met de auto). En nou mogen we ook daar dus al niet meer staan! Het begint er toch wel heel erg op te lijken dat de gemeente deze restaurant eigenaar behoorlijk zit te treiteren, en probeert kapot te maken.

Maar goed, eerst maar eens even bellen met de restauranteigenaar… Hij verteld me dat je daar inderdaad niet meer mag staan, en dat ik het ook beter maar niet kan doen, want de 1e bekeuringen zijn al uitgedeeld. Hij legt me een nieuwe plek uit, op een industrieterrein weer helemaal aan de andere kant van het dorp. Uiteindelijk sta ik hier om 20.00 aan de kant. De restaurant eigenaar komt me hier met de auto ophalen. Ik sta geparkeerd, maar ik vind het hem hier eigenlijk allemaal net niet. Er zijn hier te weinig parkeerplekken, en de vakken zijn veel te smal. Ook sta je hier maar een beetje achteraf. Het eten smaakt wel weer uitstekend! En ook de gastvrijheid is dik in orde. Het restaurant daar ligt het allemaal niet aan. Dat is allemaal perfect. Maar ik weet niet of ik hier nog wel zo veel ga komen… Het wordt hier (buiten de schuld vh restaurant) er allemaal niet beter op. Pluspunt van de avond is wel dat ik vanavond gratis eet! In dit restaurant hanteren ze een stempelkaart. Bij iedere keer dat je komt eten krijgen de vaste gasten een stempel. En bij een volle stempelkaart, krijg je een gratis maaltijd! En ik had mijn kaartje volgespaard!

woensdag
Om 7.00 ga ik verder richting Modena, waar ik mijn volle vracht moet lossen. Als ik me hier om 8.00 aanmeld, staat er nog een Van Wieren auto. Collega Marcel moet hier ook een volle vracht lossen. Voor Italiaanse begrippen lossen ze hier aardig door. Maar echt vijf minuten achter elkaar doorwerken kennen ze hier niet hoor! Er moet natuurlijk constant weer even tussendoor gepraat/vergaderd/gerookt worden, en tja… Een Italiaan kan nog steeds niet 2 dingen tegelijk. Dus het is al met al toch alweer 9.45 voor we allebei leeg zijn.

Het eerste adres waar ik wat terug kan gaan laden ligt bij Piacenza. Ik moet hier bij een groot chemie concern 2 pallets met ongevaarlijke chemicaliën gaan laden. Dit wil ik er nog wel even voor de middag in hebben natuurlijk! Dus een paar extra kolen op het vuur, en richting Piacenza. Netjes om 11.15 sta ik hier bij de portier. Dat moet dus geen probleem zijn, die 2 pallets nog even voor de middagpauze. Dat blijkt echter wat te optimistisch gedacht… Het wordt na de middag krijg ik van de portier te horen. ‘Pardon? Na de middag?’ Ja, ze gaan zo eten. ‘Maar het is 11.15, en het zijn maar 2 pallets?!’

Maar even bellen met Emmeloord dus. En nadat ik daar te horen heb gekregen, dat hun ook vinden dat dit niet helemaal de bedoeling is zo, ga ik weer naar de portier. Ik vraag hem nog 1 keer of het echt niet voor de middag kan, maar het antwoord blijft onverbiddelijk. Dan deel ik hem mede dat ze dan toch maar iemand anders moeten bellen, want ik blijf toch echt geen 3 uur wachten voor die 2 pallets. Als ik weer in de auto zit, en weg wil rijden, word ik ineens geroepen. Nu mag ik ineens wel de poort in! Waarschijnlijk schrokken ze hier toch wat van terug, en nu kunnen ze die 2 pallets er ineens nog wel even inschuiven. Eenmaal bij de expeditie hier blijkt het inderdaad totaal geen probleem te zijn. Ze weten ervan, en de 2 pallets staan gewoon klaar. Dit was dus duidelijk weer een voorbeeldje van een portier die denkt dat hij ook wat te vertellen heeft, maar die niet helemaal op die koppige/dwarse Hollander had gerekend. De pallets staan er zo binnen een kwartiertje in, maar dan blijkt er een storing in de computer.. En lukt het niet om de papieren uit de draaien. Maar uiteindelijk na een boel gescheld en gevloek heb ik om 12.00 dan toch ook de papieren, en kan ik weer verder.

Na de middag staan er nog 2 adresjes speelgoed op het programma, en dan ben ik vol. Het zijn de zelfde 2 adresjes waar ik 2 weken terug ook geladen heb. Alleen heb ik toen een vracht opgehaald voor de Intertoys, en krijg ik nu een vracht voor de Toys R us. Als ik bij het 1e magazijn het hek binnenrijd, zie ik nog een Van Wieren auto staan. (Het is een trailer met de tijdelijke reclame van klant HZPC achterop, zoals we er op dit moment een aantal hebben rondrijden) Collega Johan moet hier ook laden. Het is aardig druk met auto’s die hier moeten laden. En aangezien alles los verladen wordt (alle dozen, van de pallet af, en los de auto in) schiet het nog niet zo heel hard op. Als Johan vol is, dan gaat hij i.i.g. vast rijden. Ik moet hierna toch nog bij een ander magazijn bijladen, dus dat duurt nog wel even. Na Johan, beginnen ze bij mij. En ach, als ze eenmaal bezig zijn, dan gaat het op zich nog wel aardig door ook. En gelukkig krijg ik hier het grootste gedeelte van de vracht er al in. Om 16.45 zit de eerste 10 laadmeter erin, en kan ik richting het 2e laadadres.

Hier krijg ik dus nog maar een kleine partij, om de trailer vol te maken. Dit gaat aardig rap, want het loopt natuurlijk al tegen eind van de middag, en de heren willen weer naar huis! Om 17.45 heb ik hem weer helemaal vol zitten, en de papieren op zak. Op richting Como om een douanedocumentje op te laten maken!

Op Como18.45 breng ik mijn papieren bij de spediteur naar binnen. En omdat het dan toch altijd even duurt voordat ze de documenten klaar hebben, besluit ik deze wachttijd gelijk maar even nuttig te besteden, en vast een hapje eten te scoren. Hier op de douane/TIR parking zit een ‘restaurant’. Het is eigenlijk niet meer dan een veredelde kantine, maar ja toe maar… Je moet toch wat. En ‘tijdtechnisch’ komt dit perfect uit. Ik sta hier nu toch te wachten, en nou hoef ik niet meer te stoppen om te eten. En ach ja, een bordje pasta, en bak sla, daar kan een Italiaan niets aan verpesten. Een culinair hoogstandje is het niet, maar de maag is weer gevuld. En om 19.30 rijd ik in het bezit van m’n T2 documentje de TIR parking weer af, en richting de grens. Aan de grens Chiasso is het rustig, dus alle benodigde stempeltjes zijn vlot gehaald, en om 20.00 rijd ik Zwitserland in.

Ik had al contact gehad met collega en amigo Bert. Bert zit een anderhalf uur voor mij, en we hebben afgesproken elkaar vanavond te treffen. Via de sms heb ik van Bert al te horen gekregen, dat hij tot aan de parking op Biasca rijd, en daar blijft staan. Bij de benzinepompen in Zwitserland moet je bijna allemaal dik betalen om op de parking te overnachten, en dat zijn we vandaag eigenlijk niet van plan. De parking op Biasca wordt door ons trouwens ook wel ‘de kartbaan’ genoemd. Dit omdat al het doorgaande vrachtverkeer er hier af moet, en er hier op de parking via een verkeerslicht wordt geregeld dat er maar een bepaald aantal vrachtwagens per uur richting de Gotthard worden ‘losgelaten’. Aan de andere kant, richting Italië wordt al het vrachtverkeer gewoon stil gezet, en dan wordt er om de zoveel tijd een rij losgelaten. Hier telt deze tijd dus gewoon als pauze op de tacho. Aan deze kant, rijd je gewoon eerst een hele poos langzaam in een rij over de vluchtstrook, en dan slinger je vervolgens zig zag hier over de parking (vandaar ‘de kartbaan’..) En om de minuut mag er weer 1 vrachtwagen door het stoplicht. Hier telt dus al dit oponthoud mee als rijdtijd!

Door hier op de parking te overnachten hebben we dus dit oponthoud in ieder geval maar mooi gehad, en kunnen we morgen gelijk weer verder. En omdat dit verder een parking is zonder voorzieningen hoeven we hier in ieder geval ook niet dik te betalen! Als ik om goed 21.00 de parking op draai, heeft Bert al een mooi plaatsje gereserveerd voor mij, en ik kan mooi naast hem komen staan. We kletsen nog even een poosje gezellig wat, bepraten nog het één en ander, en gaan dan lekker slapen.

donderdag
Aangezien Bert richting het Belgische Mechelen moet om daar vrijdag te lossen, en ik richting Roosendaal moet om te lossen, kunnen we de hele weg mooi gezellig samen terug. Om 6.30 beginnen we aan de klim richting de Gotthard. Gezellig met elkaar kletsend via de bak, koetsen we zo Zwitserland door. En om 9.15 staan we dan samen aan de Zwitsers – Duitse grens Basel – Weil am Rhein. Hier zijn alle paperassen ook weer vlot afgewerkt, en dan gaan we eerst maar eens even naar het Shell autohofje op Binzen. Waar we even op het gemakje onder de douche doorgaan, en gezellig een ontbijtje doen.

Daarna gaat het maar een heel klein stukje door Duitsland, want bij Mulhouse schieten we gelijk Frankrijk in. De kortste, maar zeker ook de goedkoopste route (ivm dure Duitse tol, goedkoop tanken in België etc.) lijkt ons via Frankrijk, Luxemburg, België. En hier door het Franse land, is het nog hartstikke mooi rustig rijden ook!

Vanaf Binzen staan we binnen de 4.5 uur bij de pomp ‘Capellen’ op Luxemburg. Hier gaan we nog gezellig ff een uurtje binnen zitten ‘zeuren’, onder het genot van een bakje koffie, en een lekker aardbeiengebakje! Ach ja, we maken er maar gelijk een feestje van.

We rijden via Brussel, en omdat Bert niet verder hoeft dan Mechelen, we aan onze uren zitten, en we vanavond nog gezellig samen willen eten, moeten we tussen Brussel en Mechelen een plekje zoeken voor de nacht. Nou ben ik wat jaren geleden nog wel vrij veel met een dieplader in Vilvoorde geweest. Hier zit namelijk de VCM, (de Belgische Kuiken) We besluiten hem hier maar op het terrein neer te zetten. Vanaf hier kan je namelijk, het stadje Vilvoorde wel inlopen. En via collega Arie, oftewel Mario. Weten we dat er een zeer goed Italiaans restaurantje in Vilvoorde moet zitten! En het is even zoeken, maar we vinden het bedoelde tentje! http://www.testarossi.be/ Het is een hartstikke leuk tentje, het eten smaakt perfect, en Bert en ik hebben een gezellige avond. Het blijkt dus een goed, maar zeker ook een ZEER, ZEER DUUR tentje te zijn!! We slaan steil achterover als we de rekening krijgen! We hoeven de hele tent niet te kopen?! Maar goed, we hebben het gezellig gehad, en als ik even positief ga rekenen… Dinsdag op Nogarole Rocca heb ik voor niets gegeten, gisteren op Como heb ik maar een klein hapje gegeten, dus ach… Gemiddeld gezien… Het moet maar kunnen voor een keer! Nog even een flinke wandeling terug naar de auto’s, en dan is de donderdag ook alweer om.

vrijdag
Om 6.30 ga ik weer verder. Antwerpen voorbij voor de drukte, en dan via de grensovergang Zandvliet rol ik Holland weer binnen. Netjes om 8.00 meld ik mij aan in Roosendaal. Hier moet alle speelgoed er weer los uitgesjouwd worden, en op pallets gezet. Er gaat dus wel weer wat tijd in zitten. Maar om 10.00 ben ik weer van al mijn speelgoed verlost.


Ik heb al te horen gekregen dat ik alweer kan beginnen met het export afhalen. Eind van de ochtend haal ik eerst een paar zendingen diepvries groente af in Veghel. Bij dit bedrijf wil het niet altijd even vlot gaan, maar vandaag gaat het toch prima! Voor de middag heb ik het erin. Dan tussen de middag in Uden nog wat diepvries groente en wat ijs ophalen. En uiteraard nog even koffie drinken met Jos!

En ’s middags haal ik dan nog wat diepvries vlees, en nog een paar pallets vers vlees af in Veenendaal, en dan gaat het richting Urk. Ik hoef vandaag alleen te lossen op Urk, en hem niet meer vol te zetten. Eind van de middag dus even alles er uit op de Coldstore, en dan ga ik richting Emmeloord! Mooi op tijd weekend.

Week 11 Holland -> Hellas! Ritje Greece

zondag
Voor deze week staat er weer een ritje Griekenland op de planning! Of ik die rit wel zou willen doen? Ja hoor, geen probleem. Op één of andere manier heb ik wel wat met Griekenland. Heeft Griekenland wel een aantrekkingskracht op mij. Ik weet niet wat het is, maar er hangt wel een bepaalde magie over Griekenland. En daarbij, het is weer even wat anders! Een welkome afwisseling.

Toen ik gisteren thuis kwam stond er al een trailer klaar, geladen met een vracht pootaardappelen voor Tripoli. Het is alleen wel een huifoplegger… En ik zal dus mijn ‘eigen’ vaste koelertje moeten afkoppelen… Nou ja, je kan niet alles hebben zullen we maar zeggen! Dus vandaag dan maar vertrekken, met een ‘wapperkar’!

Nou heeft mijn broertje Paul (eeuwig student!) een deel van zijn studie afgerond, en op dit moment tijdelijk ‘vrij’ voordat hij met de volgende studie begint. Hij heeft verder totaal niks met vrachtwagens, maar zo af en toe eens een ritje mee vind hij best leuk. En ach, zo’n ritje Griekenland, daar heb je ook niet altijd de kans toe. Dus na wat geschuif en gepuzzel op zijn werk heeft hij een weekje vrij, en heb ik een weekje gezelschap mee.

Zondagavond om 19.30 vertrekken we vanuit Emmeloord. Collega’s Eelke en Anton vertrekken ook. Zij moeten allebei lossen in Italië, en gaan ook via Oostenrijk. We kunnen dus mooi met zijn 3-en op. Zo op zondagavond vertrekken, is nooit mijn favoriete ritme, maar toe maar. Zo met een paar man, een beetje kletsend is de avond ook zo om, en na strak 4.5 uurtjes sturen zetten we hem om 0.00 bij de pomp op het Duitse Limburg Lahn aan de kant.

maandag
We doen binnen even gezamenlijk een bakje koffie, en gaan dan om 9.00 weer verder. Alles loopt verder op rolletjes en lekker door. Begin van de middag doen we even een bakkie op Greding. Drie kwartier pauze, en weer verder.

Aangezien mijn totaalgewicht iets te hoog is voor Oostenrijk, moet ik dit land op de trein doorkruisen… Niet mijn hobby, maar het is niet anders. Anton en Eelke zijn wat lichter geladen, en kunnen wel gewoon rijdend door Oostenrijk. Het begint nu trouwens ook pittig te sneeuwen! Paul en ik gaan er bij het Oostenrijkse Wörgl af, en gaan richting de trein. Aangezien we toch wel een klein beetje aan een strak tijdsschema gebonden zijn. (we moeten ons morgen uiterlijk om 15.00 aanmelden bij de Minoan in Ancona..) Hopen we dat we een beetje vlot met de trein mee kunnen. Het is hier namelijk lang niet altijd even strak geregeld, en je wil hier nog wel eens aardige vertragingen oplopen. Om 16.45 melden we ons aan in Wörgl. We hebben geluk, we mogen op de eerst volgende trein mee. Dat is alweer een meevaller! Om 17.30 begint het laden van de trein. Als we er eenmaal op staan, moeten we zelf (in de sneeuw) de auto vastzetten, en de keggen voor de wielen gooien.

Nadat we plaats hebben genomen in een coupe, komt er om 18.00 beweging in het hele spul. Na goed 1.5 uur boemelen, is het eind dan gelukkig weer in zicht. En om 19.45 rijden we er boven aan de Brenner weer vanaf. Gelukkig weer asfalt onder de wielen! En het is gelukkig nog redelijk vlot gegaan ook. Eelke en Anton zijn me nou een aardig stukje voor, en zouden vanavond tot aan het restaurant op Klausen rijden. Dat is voor mij nu ook nog wel op een redelijke tijd haalbaar. Dus het gas gaat erop. We zakken de Brenner af, Italië in. En om 20.45 zetten we hem aan de kant. En gaan we gezellig met collega’s Eelke en Anton een lekker hapje eten hier in ‘de Tiroler toko’. Nou heeft Paul dus verder weinig met vrachtauto’s, maar dit vind hij toch wel erg leuk! Zo het restaurant in. De Italiaanse maaltijd smaakt hem dan ook opperbest.

dinsdag
Eelke en Anton hebben iets minder haast. Maar wij moeten toch op tijd in de haven van Ancona staan. Het wekkertje loopt voor ons dus alweer vroeg af. Even een beetje wassen naast de auto, en om stipt 6.00 zitten we alweer op de Italiaanse autostrada. Nog een belangrijke reden voor Paul om mee te gaan…. De Italiaanse koffie! Om een uur of 8.00 gaan we dus bij Affi even aan de kant om op de Italiaanse manier even snel staand aan de bar een bakje cappuccino naar binnen te werken. En hop weer verder.

Intussen begint het zonnetje ook goed door te komen. Sterker nog, het begint nog hartstikke mooi weer te worden ook! Om 10.45 ben ik weer toe aan de verplichte 3 kwartier pauze. Bij de pomp net voor Imola gaan we aan de kant. Het is intussen een graadje of 20! Het lentegevoel komt boven, en we gaan lekker buiten zitten om een broodje te smeren. Na een klein uurtje van het weer genoten te hebben zou je haast vergeten dat we nog een boot te halen hebben, en toch echt maar weer verder moeten!

Nadat we het laatste stuk al prachtig over de Adriatische zee heen hebben kunnen kijken, draaien we keurig op tijd om 14.15 de haven van Ancona in. Ze hebben hier een mooie nieuwe terminal gebouwd waar je je tickets voor de ferry boten moet ophalen. Alleen is het hier weer echt op z’n Italiaans… Ze zijn 1 ding vergeten, of vonden 1 ding niet nodig… Er is geen ruimte voor Trucks! Personenauto’s en bussen kunnen hier het keurige omheinde parkeerterrein op. De vrachtwagens (toch het grootste deel van degenen die gebruik maken van de boten…?!) moeten maar even zien hoe ze het doen.. Je moet maar even zien dat je de auto hier in het industriegebied ergens langs de kant van de weg neerpleurd... Onbewaakt natuurlijk. Niet echt een fijn idee hier op het industriegebied, waar genoeg schorem rondloopt. En als je auto opengebroken en leeggehaald wordt als jij je ticket aan het halen bent, dan hoef je natuurlijk niet bij de rederijen aan te kloppen. Toch eigenlijk wel weer raar allemaal. Maar goed, we zijn hier natuurlijk niet in het strak georganiseerde Holland!

Aan de balie van Minoan Lines krijg ik netjes onze tickets voor de boot van 17.00 naar het Griekse Igoumenitsa. Hier zullen er weer een aantal trucks afgaan, en vervolgens zullen we doorvaren naar het Griekse Patras. Als we de tickets eenmaal op zak hebben, mogen we de haven in, naar de boot. De boot ligt al klaar, het wordt vandaag de ‘Europa Palace’. http://www.minoan.gr/index.asp?a_id=301 Een knappe schuit. Paul en ik kijken elkaar even aan, en; Ja, we doen het ervoor. Het mag ook wel een knap bootje zijn, we zullen er de komende 22 uur op moeten vertoeven!

Om 16.00 begint het laden, en we mogen er al vrij vlot op. Ik moet in het schip naar het bovendek, waar ik hem vervolgens achteruit in de hoek moet parkeren. Het is een mooi tafereel hier altijd. Drukke Italianen en Grieken die allemaal dwars door elkaar allerlei ongetwijfeld goed bedoelde aanwijzingen schreeuwen. Helaas zijn ze het niet altijd allemaal met elkaar eens, en leidt dit vaak tot een mooie chaos! Maar wel gezellig zullen we maar zeggen.. ;-) Eenmaal op het bovendek verloopt het rustig, met het achteruit rijden heb ik maar 1 Griek naast de auto lopen; left Holland, left Holland, okay Holland,right Holland, straight Holland, okay Holland!

Als de auto eenmaal op zijn plek staat, dan is het tas mee, en naar de receptie. Even inchecken, sleutel halen van de hut, hut opzoeken, spullen droppen, en dan is het rust! Het volgende deel van onze route naar Tripoli ligt in de handen van de kapitein. Paul en ik doen nu eerst eens even en verkennend rondje over het schip. Bekijken het buitendek even, helemaal bovenop het schip, even langs het buitenzwembad (!) dat nu uiteraard nog droog staat, en waar alleen een vangnet inhangt. En als we dan om 17.00 het verlaten van de haven van Ancona even hebben bekeken, zoeken we de hut op, en gaan we eerst even op het gemakje fris onder de douche door. Daarna zoeken we het restaurant op, en eten een aardige Griekse maaltijd. De avond drinken we nog een biertje bij 1 van de bars, en zoeken uiteindelijk de hut maar weer eens op voor een tukkie.

woensdag
Vandaag maar eens even lekker een beetje ‘uitslapen’. Ook wel eens lekker! Lekker op het gemakje wakker worden, een stukje lezen, en dan maar eens op het gemakje onder de douche door. En dan zijn we wel toe aan een Griekse brunch! Daarna kijken we nog even een film, en dan schiet het ook alweer een mooi eind op richting Patras. We zijn het Griekse eiland Corfu al voorbij gekomen, en varen nu wat langs de kust, en tussen de andere kleine eilandjes door. En dan leggen we tegen 15.30 Griekse tijd (het is hier een uur later dan bij ons) aan in Patras.

Uiteindelijk is het 16.15 dat ik de klep afrijd. Griekenland in!

Ik had Paul al een klein beetje voorbereid op de enorme ‘rattenplaag’ van vluchtelingen hier in Patras. Ze zwermen hier werkelijk overal, en ze proberen op alle mogelijke manieren in/op/onder de vrachtwagens te komen, met als doel verder Europa in te raken. Ook heb ik Paul verteld over hoe ze bij mij de laatste keer in December rijdende weg de deuren probeerden open te maken. Ook nu zijn we op de boulevard diverse keren getuige van enorme groepen vluchtelingen die achter de vrachtwagens aan rennen, en overal aan proberen te blijven hangen. Paul is het er gauw mee eens, dat dit toch wel heel apart is, als je het in het echt ziet gebeuren, als je er ineens zelf middenin staat.

Maar goed, we hobbelen de stad door, en dan de grote weg op. We moeten gaan lossen in Tripoli. We moeten dus eerst langs de noordkant van de Peloponnesos een eind richting Athene volgen, en dan bij Korinthos duiken we richting het zuiden, het binnenland van de Peloponnesos in, naar Tripoli. Als we Patras verlaten hebben, bellen we eerst maar eens met Emmeloord. De bedoeling was eigenlijk om morgenochtend te lossen. Maar als ze de handelaar/boer bellen, wil deze zijn piepers toch eigenlijk wel heel graag vanavond alvast hebben! Of dat mogelijk is. Nou, om heel eerlijk te zijn, komt mij dat ook wel goed uit. Ik vertel dat ik er om 19.30 kan zijn, dat is geen probleem.

Vlak voor Tripoli bel ik de klant even op. Uit de 3 woorden Engels die hij kent, blijkt de straat niet moeilijk te vinden. En dan moet hij volgens hem ‘on the right’ zitten. Dit blijkt toch iets lastiger zoeken in het donker. Als ik dan op een gegeven moment langs de kant stop om de weg maar eens te vragen. Staat hij al achter me met zijn auto. ‘Right’ bleek in zijn Engels achteraf eigenlijk ‘links’ te betekenen… Maar goed, ik begrijp van hem, dat hij hier in het magazijntje weinig ruimte heeft, en dat hij net buiten Tripoli een loods heeft, en daar wil lossen. Geen probleem, ik kom wel achter je aan.

Intussen regent het ook al wat… Daar kwamen we toch eigenlijk niet helemaal naar Griekenland voor! Het ‘verharde’ terrein bij de loods blijkt hier ook niet helemaal tegen opgewassen te zijn… De beste man heeft zijn 1e pallet aardappelen in de schuur staan, maar als hij weer naar buiten komt voor de 2e pallet, komt hij muurvast te zitten met de heftruck! Hij is tot aan z’n assen weggezakt, en komt geen centimeter meer voor of achteruit. Hij slaat een kruisje, en heft zijn armen ten hemel. Maar ook dit helpt niet! Maar gelukkig heeft hij nog een heftruck in de schuur staan. We proberen eerst heftruck nummer 1 los te trekken, maar dit is een vrij kansloze onderneming. Dan maar met deze heftruck lossen. Maar bij de 1e pallet komt hij ook met deze heftruck halverwege de auto en de schuur muurvast te zitten… Kleine tussenstand; 2 heftrucks muur en muurvast midden op het erf, 1 pallet aardappelen netjes in de schuur, 1 pallet aardappelen in de regen midden op het erf, en nog 19 pallets bij mij in de trailer! Niet echt een succesverhaal dus zo op deze Griekse woensdagavond!

Maar… er is een oplossing! Dan moeten we toch maar bij het magazijntje in Tripoli zelf lossen. En dan kijkt hij morgen wel weer verder. In Tripoli steek ik vanaf een drukke weg, een klein doodlopend pad in. Hier moet het dan maar gebeuren. Het is allemaal wat krap, maar het is hier i.i.g. wel goed verhard! En zo zijn we om 21.30 Griekse tijd dan toch leeg!

En nou hebben we eigenlijk toch wel heel erg zin, aan een goed hapje echt Grieks eten! In een leuk Grieks kroegje! We moeten tenslotte wel wat van het land en de cultuur meekrijgen natuurlijk! Ik had bij de afslag al een soort ‘truckstop’ zien zitten, maar het restaurant zag er nou niet echt gezellig uit. Ik vertel de klant dus even, dat ik nog 1 kleine vraag heb… Wij zijn op zoek naar een goed restaurant! A real Greek restaurant! Ah, dat is geen probleem. Alleen ja, die grote auto… Dat wordt lastiger. Daar kan je hier nergens mee uit de voeten. Als ik de beste man, dan een klein beetje probeer te sturen, biedt hij dan toch aan, om ons wel even de stad in te brengen met de auto! Kijk, dat moeten we hebben. Ik mag van hem wel in het straatje blijven staan, maar dat heb ik zelf toch liever niet. Dus nog een beetje praten, en dan heb ik hem ook zo ver, dat ik de auto naar de ‘truckstop’ breng, en dat hij Paul en mij daar ophaalt, en naar het centrum brengt. Zo gezegd, zo gedaan!

De man brengt ons naar de stad, en verteld ons waar we het beste kunnen eten. Uiteraard is de eigenaar een bekende van hem, en we moeten zijn naam dus maar noemen. We bedanken hem, stappen uit, en dan rijd hij weer weg. Ik denk richting zijn slagveld bij de vastzittende heftrucks! Wij bekijken het uitgelegde restaurant even, en het ziet er inderdaad keurig uit. Het eten zal ongetwijfeld zeer goed zijn, maar het lijkt ook wel een erg exclusieve tent! Met weinig gezelligheid. Dit was toch niet helemaal wat ik in gedachte had. We kijken dus toch nog even verder. En dat loont! Een klein stukje verderop vinden we een prachtig gezellig tentje! Dit lijkt er meer op! En het blijkt een uitstekende keuze, want ook het eten is echt, maar dan ook echt verrukkelijk!! http://www.klimataria-piteros.gr/ Nou waren we eerst van plan met de taxi weer terug te gaan, richting de auto. Maar volgens mij moet het ook wel aardig te lopen zijn. Dus Paul en ik besluiten om maar lekker terug te wandelen. Zo zien we ook nog wat van het Griekse straatbeeld hier. Het is een pittig wandelingetje, maar als we dan eenmaal in de auto zijn, kunnen we ook heerlijk slapen!

donderdag
Terugladen gaan we in Italië doen. Dus het wordt vandaag weer, op richting boot. Ik heb een boeking voor de Superfast van 14.30 vandaag. Ook nu moet je weer 2 uur van tevoren aanwezig zijn in de haven. En aangezien, het nog weel ff een stukje rijden is vanaf hier, gaan we toch weer een beetje op tijd rijden. We gaan eerst de prachtige erg ruige binnenlanden weer door, richting de noordkant van de Peloponnesos.

Daarna rijden we ook nog even via de brug over de straat van Korinthos http://nl.wikipedia.org/wiki/Kanaal_van_Korinthe Hebben we die mooi ook maar eens in het echt gezien!

Daarna maken we nog even een keer pauze. En aangezien Paul een enorme Mc Donald’s fan is… (student hè..) en hij nog nooit in een Griekse Mc Donald’s is geweest, en deze kans waarschijnlijk ook niet snel weer voorbij komt… Gaan we daar dus ook nog maar even naar binnen. Nou ben ik zelf absoluut geen fan van deze ketens, maar gelukkig hebben ze hier ook een soort van tosti’s. Dus een bakje koffie en een tosti gaan er bij mij ook wel in.

Dan weer verder richting Patras.


Als we eenmaal de grote weg weer verlaten, en Patras in duiken, is het gelijk alweer opletten. Ik zie de 1e clubjes vluchtelingen alweer lopen. En inderdaad bij het 1e stoplicht is het al raak. We waren net een paar vluchtelingen voorbij gereden, en ik moet voor het rode licht stoppen. Als ik dan gelijk in de spiegel kijk, zie ik ze inderdaad al aan komen rennen. Een flinke brul naar buiten is dit gelukkig voldoende, en ze druipen weer af. Eenmaal op de boulevard zitten we weer middenin de enorme rattenplaag. Er lopen er hier werkelijk honderden. De wegwerkzaamheden waar ik in December de vluchtelingen aan m’n trailer had hangen, zitten er nog steeds.. De weg is hier opengebroken, en je moet hier even tussen het trottoir door, en dan een klein stukje over ‘het strand’, en dan kan je tussen de bomen, de weg weer op. Deze bochtjes zijn alleen zo krap, dat je ze met de vrachtwagen eigenlijk stapvoets moet nemen, want het gaat allemaal maar precies. Als we de bocht omkomen zien we inderdaad waar ik al bang voor was. Er staat een groep van zeker een man of 70 van die vluchtelingen, ons op te wachten. Ik geef flink gas als ik langs ze stuif, maar ze komen allemaal al achter me aan gerend. Als ik bijna weer op de weg zit, zie ik in de spiegel dat ze mijn achterdeur al open hebben. In een kwade reflex stamp ik bovenop de rem! In de hoop toch zeker 30 gebitjes in m’n achterdeuren te hebben staan!! Ik spring de auto uit, en vlieg naar achteren toe, luid schreeuwend al dat pokkevolk wegjagend. Even controleren of iedereen er weer uit is, dan de deuren weer dicht, een woeste blik, en zo snel mogelijk weg hier!!

Verder de boulevard over, blijven we weer slalommen tussen de groepen vluchtelingen door, maar uiteindelijk rijden we dan toch om 12.30 de haven van Patras binnen. Met als enige passagier Paul… Ik zet de auto met de deuren wagenwijd open weg, en ga dan de tickets halen. Ook hier in de haven zelf stikt het van de vluchtelingen, dus het blijft opletten. Ze kruipen in je trailer, in je palletkist, op het dak van je trailer, onder de spoiler op het dak van de auto, liggen op je assen enz… We mogen vrij snel de boot op. Op de klep van de boot, echt op het allerlaatste moment voordat je de boot ingaat wordt je nog een laatste keer gecontroleerd. Een aantal militairen loopt samen met jou, de hele auto na, en onderdoor, en controleert overal of er niet toch nog iemand verstopt zit. Dan als iedereen er zeker van is, dat er geen verstekelingen in zitten, is het gelijk het schip in, en heb je weer even rust.


Achteruit mag ik helemaal achterin het schip staan. Ja, idd… left Holland, left Holland, straight Holland, okay Holland, right Holland, yes Holland. Maar hij staat weer op zijn plek, en wij gaan boven aan dek inchecken. De komende 22 uur vertoeven wij op de ‘Superfast V’, en ook dit gaan we wel weer redden. http://www.superfast.com/site/content.asp?sel=333&loc=2&query De tassen gaan de hut in, en dan gaan we eerst als lunch maar eens even een heerlijke grote Griekse salade eten!

Verder prutsen we de middag een beetje vol. Drinken een bak koffie, kijken een filmpje, lezen wat, en dan is het ook zo al weer avond. Nog even voor de laatste keer aan een Grieks diner, en een glaasje Retsina, en het smaakt allemaal weer best. ’s Avonds nog een biertje aan de glazen ‘panorama’ wand op het achterdek, en uiteindelijk de hut maar weer in voor een tukkie.

vrijdag
Vandaag is het even op het gemakje wakker worden, even lekker onder de douche door, en dan gaan we even een ontbijtje doen. De aankomst in Ancona is om 10.30. Dus na het ontbijt rustig alle spulletjes weer bij elkaar zoeken, en gaan we aan dek staan, om het binnenvaren in Ancona even te bekijken. Buiten de haven komt er een Pilot bootje langszij varen, die de loods komt brengen. Via een touwladder stapt de loods over op het grote schip.

Tijdens het varen klinken er constant allerlei mededelingen uit alle luidsprekers overal op het schip. Dis is steevast in het Grieks, vervolgens in het Engels, dan Duits, en dan Italiaans. Terwijl wij in het zonnetje op het dek het binnenvaren bekijken, komt er weer een mededeling aan. Het is een boel Grieks gesnater waar je niks van kan maken, en dan herken ik zo ineens mijn naam! En inderdaad in 4 talen klinkt er een hele mededeling over het schip, en vervolgens mijn naam! Ik moet me melden aan de receptie. Wat blijkt nou, tijdens de reis moet je bij al je uitgaven je persoonlijke pasje afgeven. Bij iedere uitgaven spaar je punten. Als je dan een bepaald aantal punten hebt gespaard, dan krijg je een bon mee, waar je je naam op in kunt vullen, en die je in een bus kunt deponeren. Vervolgens worden er aan het eind van de reis een paar ‘winnaars’ uit de bus getrokken. En jawel… U raadt het al.. Één van de 3 gelukkige prijswinnaars… Jawel, ondergetekende!!! De gelukkige winnaar van 1 prachtige mok. Of om het even samen te vatten; Jazeker, ik heb gewonnen op de boot. Ja, ik heb zelfs een beker gewonnen op de boot!! U begrijpt, mijn dag was natuurlijk helemaal goed!

Maar goed, ondanks deze enorme overwinning, back to reality.. Het lossen van het schip gaat vrij vlot. Daarna is het een beetje druk om de haven uit te komen, maar om 11.00 zijn we toch weer aan het rijden. Ik had al te horen gekregen dat ik net een klein stukje onder Ancona in Recanati een volle vracht kan terugladen voor Holland. Daar is niks mis mee! Dan doe ik vandaag ook nog wat. En dat past me goed. Want ik heb morgenavond eigenlijk nog een verjaardag, waar ik heel graag bij wil zijn..

Om 12.00 meld ik me aan bij de fabriek. Het is hier een grote puzzelfabriek! Ze maken hier allemaal legpuzzels. Ik zie disney figuren voorbij komen. Maar ook Van Gogh is vertegenwoordigd, en we zien zelfs afbeeldingen afkomstig uit de sixtijnse kapel in het Vaticaanstad. Ik krijg hier een volle vracht puzzels bestemd voor Holland. Alleen hebben ze eerst pauze natuurlijk… Maar het valt mee. Om 13.00 beginnen ze weer. Wij gaan intussen mooi buiten in het zonnetje zitten (want het is weer HEERLIJK weer, de 20 graden wordt alweer overschreden!) Even een appeltje eten, en nog een echte Italiaanse espresso naar binnen werken. Om 13.00 klinkt er een grote sirene, en de fabriek komt inderdaad langzaam weer in beweging. Ik mag hem gelijk voor de ramp zetten, en ze beginnen ook mooi vlot te laden. Dit gaat allemaal keurig volgens schema. Om 13.45 heb ik hem alweer vol! Ik moet alleen nog wel even tot 14.00 wachten voor de papieren… Het kantoorpersoneel heeft namelijk nog wel pauze tot 14.00. Maar goed, dan zijn de papieren ook zo klaar, en gaat de neus weer richting Holland! Dat doet je humeur altijd weer goed, zo eind van de week. En dan is het ook nog eens prachtig lente weer. Wat hebben we het mooi soms, niet?!

Het vrachtje puzzels weegt bijna niks, en ik kan dus heerlijk opschieten overal. Bij een pomp aan de rivier de Po in Noord Italië gaan we even aan de kant voor een kleine sanitaire stop, en nog even een espressootje aan de bar. Daarna gaat het gauw weer verder. Het einddoel dat ik voor vandaag in gedachte heb, is Vipiteno. Dus er moet nog wel even wat gebeuren. Maar tegen 22.00 draaien we dan toch het oude douaneterrein op. Collega Stefan (die deze week een kameraad mee heeft) staat hier ook. Als we het restaurant binnenkomen hebben hun het eten net op, maar wij schuiven nog even aan. Wij doen nog even een hapje Italiaans eten, en de heren drinken nog even een glaasje wijn met ons mee. Het is wel gezellig, maar we zoeken toch maar een beetje op tijd de mandjes op. Het is morgen weer vroeg dag! Want ik wil nog steeds graag bij die verjaardag zijn morgen. En daar moet je even wat voor over hebben. Stefan zijn bijrijder heeft ook z’n groot rijbewijs. Hun zullen morgen dus met z’n 2-en rijden, zodat ze geen pauzes hoeven te maken. We spreken dus af dat we allebei morgen ons eigen plan trekken.

zaterdag
En dat plan is voor mij; op tijd beginnen! De wekker staat dus op 04.30. Maar als we ’s morgens het bed uit springen, en Paul kijkt eens op zijn horloge, krijg ik de vraag; Niels we zouden toch om 05.00 gaan rijden? Jazeker! Hoezo? Nou, het is nu nog maar 03.30… Wat?! Het blijkt dat 1 van mijn 2 wekkers (telefoon) automatisch op de Griekse tijd is gesprongen op de heenweg.. En op de terugweg niet automatisch weer op de Italiaanse tijd is gegaan… Het was al een kort nachtje, maar nu zitten we nog een uur te vroeg op de stoel ook! Bah. Nou, toch nog maar even liggen dan, maar slapen doe je niet meer natuurlijk. Maar goed om 5.00 rubberen we toch de parking af, en beginnen we gelijk vlammend aan de klim naar de Brenner. Het is een heerlijk vrachtje om zo op de zaterdag naar huis te moeten vliegen. Het loopt perfect! En als voor een hoop mensen om 9.30 de zaterdag eigenlijk nog een beetje moet beginnen, staan wij al onze eerste pauze te maken op Nürnberg Feucht! Dat is perfect verlopen. In 4 uur een 26 minuten van Vipiteno, hier naar de pomp. Een goed begin is het halve werk.

Daarna, na exact 45 minuten pauze doen we gelijk nog een blokje van strak 4.5 uur. Nu loopt het toch allemaal wat minder, en komen we ook al een aantal files tegen. Dat is wat minder. Maar goed. We staan toch alweer bij het kioskje bij Nentershausen, net voorbij Limburg Lahn. Om de culturele rondreis voor Paul toch compleet te maken, moeten we na Griekenland en Italië hier toch maar even naar binnen voor een bakje koffie, zodat hij ook de Duitse cultuur aan zijn lijstje kan toevoegen deze week.

Ook hier weer exact 45 minuten pauze, en dan doen we het laatste blokje nog even naar huis. En om 20.00 sta ik in Emmeloord aan de pomp te tanken! En de auto van Stefan (met 2 chauffeurs erop) die gisteren een goed uur voor mij op Vipiteno stond, komt nu een half uur na mij, Emmeloord binnenlopen. Wat dat betreft kunnen we tevreden terugkijken op vandaag! Nog even de trailer afkoppelen, en dan ben ik om 20.30 weer klaar. Even gauw een hapje eten scoren, en op verjaardag.