Week 19 – 1e rit in m’n Volvo! Via de Adriatica naar Taranto, en dan oversteken om nog een rondje Napoli – Salerno te lossen

zondag
En dan is het vandaag het begin van weer ’n nieuw tijdperk. Het tijdperk van ’n digitale tacho, en het tijdperk in m’n Volvo.. Maar gelukkig verandert het werk verder niet! Dus ook de sleutel van m’n nieuwe auto, krijgt deze zondagmorgen om 7.30 al een slinger. De koeltrailer die ik erachter heb hangen, heb ik vrijdagavond al geladen, en staat volgeladen met spullen voor 8 klantjes door heel Italië. Ik zal langs de Adriatische kust naar het zuiden (Taranto) toe zakken, en dan oversteken naar Napels/Salerno waar ik ook nog een heel rondje te lossen heb.

Om 8.00 draai ik de Volvo voor het eerst richting het zuiden. Ik rijd vandaag op met collega Eelke, die weer (het is nog steeds vakantietijd!) 1 van zijn 4 dochters mee heeft. Het is allemaal even wennen voor mij natuurlijk, een hele andere zit, en hele andere omgeving (binnen in de cabine dan natuurlijk he!) en kende ik mijn Scania natuurlijk door en door, nu heb ik weer een compleet ander weggedrag! Maar goed, gaandeweg de dag, vind ik toch een beetje de juiste instelling voor m’n stoel, en begint alles ’n klein beetje te wennen.

En met 2x een pauze in het Duitse land, bereiken we ’s avonds om 20.30 de Griek op het Duitse Eching. En Volvo of geen Volvo, gelukkig herkennen ze me hier gewoon nog steeds! Als we net naar binnen willen lopen, horen we ineens iemand roepen.. Collega Yke, is op de terugweg vanuit Italië, en wilde ook wel eens bij de Griek hier kijken. Hij heeft de auto verderop geparkeerd, en zag ons net aan komen lopen. Dus we schuiven gezellig met z’n 4-en aan tafel.

maandag
En zo is het 1e nachtje in mijn nieuwe onderkomen, ook gelijk een kort nachtje.. Want om 5.00 loopt het wekkertje weer af. Echt een goed nachtje was het ook niet, het is allemaal vreemd om me heen natuurlijk, maar goed dat zal wel ff wennen zijn, en dan is dat ook weer over. Om 5.30 zijn we alweer aan het rubberen.

Ik heb voor vandaag slechts 1 klantje op m’n programma staan. Ik heb 1 klantje in het noorden van Italië te lossen, en dan kan ik gelijk langs de Adriatische kust afzakken een eindje naar beneden. Het klantje dat ik hier in het noorden heb, is het vlees klantje in de bergen bij Trento. Om 7.15 eerst op Kufstein even tanken. Ik ben met vrij lege tanks uit Emmeloord vertrokken, en kneep hem het laatste stukje al wel een beetje, en als ik hem hier dan helemaal aftank, dan blijkt dat ik hem ook gigantisch ver heb leeg gereden! Want ook dat is weer wennen natuurlijk, hoe ver kan ik deze tank leegrijden. Maar ik heb nu gelijk de grens gevonden. Dit is toch wel zo’n beetje het uiterste.

Aangezien ik toch niet in 1 keer bij de klant kan komen, maak ik bij Egna Ora nog even een half uurtje pauze. En daarna gaat het de bergen in. Het is altijd een hele tour om hier bij deze beste man te komen. En de Volvo mag er gelijk goed aan trekken, met een dikke vracht hier door de haarspeldbochten. Maar wel een prachtige wereld! Ook onder de zonneklep van een Volvo vandaan..

Precies tegen 12-en heb ik het kleine dorpje in de bergen bereikt. Eerst de auto nog maar even laten staan, en lopend naar de klant toe om me aan te melden. En dan begint het hele circus weer om achteruit via de haarspeldbochten, uiteindelijk steil naar beneden met de kont van de trailer bij hem in de kelder te komen. (zie week 17)

De 2 pallets vers vlees ben ik dan zo kwijt, nog even een bakkie doen samen, en dan kan ik weer proberen hier heelhuids uit de bergen vandaan zien te komen.

Het lossen is voor vandaag gedaan, voor de rest is het alleen nog de uren volrijden, en zien zo ver mogelijk ri. het zuiden te komen. Met nog een keer een pauze op Campogalliano, bereik ik uiteindelijk om 19.15 het restaurant op Igea Marina, net ten noorden van Rimini. Hier zitten de uren erop, en vind ik het mooi geweest voor vandaag. Even onder de douche door, en dan een lekker hapje vis eten!

dinsdag
Om 6.00 pruttelt het koffiezetapparaat alweer, en om 6.15 ben ik alweer aan het rubberen. Het 1e klantje voor vandaag (en enige, de rest zit allemaal in het zuiden) zit bij Ancona de bergen in. Hier los ik verse grondstoffen voor een worstenfabriek. En hier ben ik nog niet eerder geweest. Om 8.15 heb ik het bedrijf, en de juiste afdeling gevonden. Ik moet even wachten, want er staat nog een andere auto te lossen. Daarna mag ik achteruit het straatje in, en gaan mijn 9 pallets bij hem de koelcel in. Nog een handtekening, en dan ben ik hier om 9.30 klaar. En kan ik mijn weg weer vervolgen.

Eerst de bergen weer uit slingeren, en dan bij Ancona de snelweg weer op, langs de Adriatica naar het zuiden toe. Vandaag is het ook weer een kwestie van mijn uren vol rijden. En mooi de hele dag bij de Adriatische kust langs toerend zak ik steeds verder naar beneden, en raken de Volvo en ik steeds meer aan elkaar vertrouwd.

Met nog 2 keer een uurtje pauze onderweg, bereik ik uiteindelijk om 18.30 het restaurant net boven Taranto. Ik heb intussen het 1e klantje voor morgen (hier vlakbij) al even gebeld. Dit bedrijfje zit midden in de stad, en daar kun je niet komen met een vrachtwagen. Hij komt dus met een klein bakwagentje naar de rand van de stad, om z’n spullen op te halen. Ik heb morgen eigenlijk nog wel een druk dagje, dus ik heb voor morgenochtend 7.00 al met hem afgesproken.

woensdag
En dat was gelukkig geen probleem. En als ik om 7.00 bij het afgesproken benzinepompje kom aanrijden, dat staat hij er al! En dat voor een Zuid Italiaan.. Helemaal goed! We stapelen zijn 2 pallets met vers vlees even met het handje, doos voor doos, bij hem achter in de bak. En met een half uurtje ben ik hier ook weer klaar.

Dan kan ik nu oversteken richting de andere kant van Italië. Ik stop onderweg nog even bij een barretje voor een bakje koffie, en via Potenza, via het uitgestrekte ruige landschap, en via kleine krappe pittoreske Zuid Italiaanse dorpjes ga ik richting mijn volgende klant, die tussen Salerno en Cosenza in ligt. Deze wil ik er eigenlijk nog even voor de middag uit hebben. En dankzij de Zuid Italiaan bij Taranto die vanmorgen zo keurig op tijd was, lukt dan nu precies! Om 11.30 meld ik mij aan, en om 12.00 ben ik mijn 3 pallets al kwijt!

Vanaf hier gaat het dan weer omhoog richting Salerno. Na de middag los ik vervolgens in Battipaglia mijn volgende visboer. Ook hier verdwijnen weer 2 pallets diepgevroren Nederlandse vissen, de vriescel in.

En dan heb ik nog 3 klantjes over. 1 bij Nola, en 2 tussen Caserta en Napels. Dit zijn alledrie ‘ochtendklantjes’ en lossen dus ’s middags eigenlijk niet. Aangezien ik er eigenlijk toch nog wel wat uit wil hebben vandaag (dat gaat me morgen precies een mooi stuk schelen!) en ik toch langs Nola kom, om naar het restaurant op Capua te gaan, en ik bij deze klant de grootste kans van slagen heb, rijd ik hier nog maar even langs. Tegen 16.00 meld ik mij aan, en ik krijg eigenlijk gelijk te horen; ‘morgenvroeg!’ Maar na toch nog maar even wat praten, en een klein beetje aandringen, en nog meer praten, mag ik hem er uiteindelijk toch voor zetten! En om 16.30 ben ik ook deze 3 pallets toch maar weer kwijt!

Dat scheelt me morgen een hele hoop! Met een beetje geluk, kan ik hem nu morgen nog voor de middag weer vol krijgen! Dat zou wel heel mooi wezen.. Maar voor vandaag; eerst maar weer naar het restaurant! Onderweg ga ik nog even onder de douche door, en tegen 19.00 zet ik hem dan bij het restaurant op Capua neer.

donderdag
Nog 2 klantjes lossen, en dan kan ik een volle vracht terugladen. Alles hier rond Napels. Dat is niet verkeerd dus. En het zijn allemaal bekende klantjes voor mij, dus ook dat is geen probleem. Het 1e klantje zit hier vlakbij het restaurant, dus daar sta ik mooi op tijd. Hier gaat het nooit heel erg vlot, maar ik ben nu mooi de eerste. En om 8.45 heb ik deze er dus al uit.

Het 2e klantje is nooit geen probleem. Hier kom ik ook wel met verse goederen, maar dit keer heb ik 4 pallets met diepvries vis voor hem. Om 9.15 draai ik het terrein op, zet hem gelijk al tegen de ramp aan, en ga naar binnen. Even een praatje, lossen, en een half uurtje later ben ik leeg!

Dat gaat hartstikke best zo. Op naar het laadadres! Aan de voet van de vulkaan de vesuvius, moet ik hier een volle vracht met kersen laden. Het is altijd een beetje krap en raar om hier te komen, via kleine weggetjes, maar ik ken de weg. Hoe vlot het hier gaat, dat weet je nooit. Maar ik ben er nu in ieder geval om 10.15 al. Dus dan heb ik in ieder geval mijn best gedaan, en heb ik een kans dat ik het voor de middag erin heb.. Het zou mooi zijn!

Mijn vracht is in ieder geval al wel klaar, dus dat is al 1 ding. En de chef hier lijkt er nog wel redelijk zin in te hebben ook. De eerste pallets heb ik er redelijk vlot in. Vervolgens moeten de pallets echter overal weggezocht worden, dus de vaart is er uit. Maar goed, 1 voor 1 komen de pallets toch nog wel door. Tussendoor moet hij uiteraard ook nog af en toe even een bakwagentje lossen, maar ik raak nog steeds voller en voller. En tegen 12.00 heb ik hem zelfs helemaal vol! Nog even de papieren, en dan kan ik om 12.15 richting Holland!

Maar dat is nog een mooi eind te gaan, hier vanaf Napels.. En met een dikke vracht erin! Ook op de terugweg mag de Volvo er flink aan trekken. Weet ie gelijk waar ie voor is! Eind van de middag ga ik er bij Orte even vanaf om een bakkie te doen, en de supermarkt even door te wandelen.

En dan bereik ik ’s avonds om 20.15 mijn einddoel voor vandaag; het restaurant op Barberino! Het is hier al lekker druk. En ze hebben een nieuw stukje bij de parking aan getrokken, maar dat is nog aardig modderig! Terwijl ik aan het parkeren ben, word ik al een keer geroepen over de bak. Er blijkt nog een Hollander te zijn, en dat blijkt nog een gevleugelde V Wieren te zijn. Collega Heije staat hier ook tussen de auto’s geparkeerd, en zag mij het terrein opkomen. Dat is ook toevallig, we wisten het beiden niet van elkaar. Maar we gaan mooi gezellig even lekker samen eten.

vrijdag
Om 7.15 zitten mijn verplichte rusturen er weer op, en ga ik weer verder. Heije is nog niet vol, en moet hier vlakbij nog wat laden. Ik ga verder de Appenijnen door, steek dan de Povlakte over, en toer dan op het gemakje steeds verder richting het noorden. Tussen Trento en Bolzano ga ik aan de kant, om mijn 3 kwartier pauze te maken. Als ik hier dan bij de pomp sta, zie ik ineens een eindje verderop nog een vleugel staan.. ‘Dieplader collega’ Edwin blijkt ook net koffie aan het zetten te zijn! Nou komen de diepladers bij ons, eigenlijk maar zelden in Italië, en is dit ook 1 van de 1e keren dat Edwin in Italië is, dus dat is wel heel toevallig.

We drinken samen koffie, en tuffen dan gezamenlijk verder richting Holland. Intussen heb ik ook al even telefonisch contact met amigo Robbie, die komt hier vlakbij vol. Na even wat rekenen en plannen, rijden we elkaar een klein eindje verder in de wielen. Met z’n 3-en maken we in Oostenrijk nog even een keer pauze. Ik ga nog even onder de douche door.

Het plan voor vanavond is, om naar Greding te gaan. Daar zitten de uren er weer op, en dat is een mooi plekje voor vanavond. Bert zit een stukje voor ons, en zal daar op ons wachten. Tegen 20.00 lopen we met z’n 4-en het dorp in, en gaan gezellig in een leuk Duits kroegje zitten eten.

zaterdag
Een beetje op tijd de mandjes weer in, want we willen vandaag wel een beetje bijtijds thuis zijn. Dus om 4.30 rammelen de wekkers weer. En om 5.00 gaat het gas er weer op. We halen met z’n 4-en om 9.30 een ontbijtje op Ransbach, en denderen om 14.30 dan Emmeloord weer binnen. En zo zit mijn 1e weekje in mijn Volvo er alweer op! De 1e 5000 kilometer hebben we al samen afgelegd. Ik ben nog steeds niet helemaal gewend, maar het begint beetje bij beetje te komen. En eerlijk is eerlijk… Het rijdt wel als een trein! Toch zie ik op de zaak met weemoed mijn dikke Vabis in de hoek staan…

Einde van mijn trouwe Vabis.. Spullen overpakken naar de Volvo.

Tja, en toen zat na 5.5 jaar het tijdperk met mijn trouwe BP-NX-88 erop..Versleten; is hij absoluut nog niet! Minder presteren; doet hij absoluut nog niet! Mankementen vertonen; doet hij absoluut nog niet! Uit de tijd; is hij absoluut nog niet! Nee, en zat was ik hem zeker nog niet!! Ik had me hier graag nog een jaar of 2 mee vermaakt. Het was nog steeds een verschrikkelijk fijne auto. En hij zag er ook nog keurig uit. Het was met recht, nog steeds een Helse Machine!

Waarom gaat hij dan toch weg?? Hij wordt helaas te duur.. Het is helaas nog een Euro 3 auto (emissienorm van de motor..) En in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland is de tol al afhankelijk van de euronorm. Dus met mijn dikke Scania moet ik iedere kilometer meer betalen, dan de nieuwere Euro 5 auto’s. En sinds ze begin dit jaar, de tol overal weer flink verhoogd hebben, gaat dit aardig in de papieren lopen!

Vandaar dus dat ik mijn Vabis moet inleveren, en dat ik met een moderne Euro 5 auto moet gaan rijden. En in dit geval wordt dat voor mij een Volvo.. Op zich absoluut een goede, nette auto, alleen zitten er voor mij persoonlijk 2 grote nadelen aan.. Ik ga enorm achteruit qua ruimte! Vergeleken met mijn enorme Scania Topline cabine, met kastenwand etc. etc. lever ik enorm veel ruimte in, de Volvo is gewoon lang niet zo ruim van binnen, en heeft lang niet zoveel bergruimte. Tweede verandering waar ik behoorlijk tegenop zie, is de digitale tachograaf, waar deze nieuwe auto natuurlijk al mee uitgerust is.. En die als een molensteen om mijn nek zal hangen!!!

Ja, en dan is het toch je huisje die je inruilt.. 5.5 jaar heb ik in deze auto doorgebracht, 5.5 jaar in deze auto ‘gewoond’. De afgelopen 5.5 jaar meer tijd met en in deze auto doorgebracht, dan waar ook. 5.5 jaar, en een miljoen kilometer door heel Europa, en zelfs (jazeker!) daarbuiten gezworven!! Meer dan een miljoen kilometer op elkaar aangewezen. Meer dan een miljoen kilometer alles met elkaar doorstaan. En ook daarnaast beleef je alles in die auto, ook je privé. Alles hangt samen met die auto. Mooie berichten die je krijgt, moeilijke berichten die je krijgt. Mooie momenten in het leven, verdrietige momenten in het leven. Mooie en leuke herinneringen, maar uiteraard ook herinneringen die je het liefste zo snel mogelijk vergeet!

5.5 jaar van mijn leven heeft zich toch in en rond deze dikke Vabis afgespeeld. Dus op de vraag of het toch misschien een beetje een verdrietig en moeilijk moment is..; Jazeker! Het is toch niet zomaar even wat. En ik baal er toch wel flink van. Gewoon ook omdat dit altijd een donders fijne auto is geweest! Ik heb hem nieuw gekregen, en er een miljoen kilometer mee rondgezworven. Maar wat was dit een beest van een auto! Van begin tot het laatst aan toe. Met recht een Helse machine, met recht mien trouwe moat, met recht mijn trouwe dikke Vabis!! Met liefde en veel plezier ben ik altijd met hem op pad geweest! En samen hebben wij heel wat van de wereld gezien, en samen hebben we heel wat avonturen beleefd. En uiteraard niet te vergeten, een boel werk verricht ook!!

Maar goed, het maakt het niet minder vervelend, maar ik snap deze beslissing wel. Het is ook een logische stap. We gaan gewoon weer een nieuw tijdperk in! En ook met mijn Volvo zal ik nog menig mooie plek gaan zien, en ook met mijn Volvo zal ik nog menig avontuur gaan beleven, daarvan ben ik overtuigd! Ik zal nog menig uurtje met mijn Volvo gaan doorbrengen. Dus ook dit zal wel weer goed komen!

En eerlijk is eerlijk, het is gewoon wel weer een keurige auto! Ook met dit nieuwe span, kun je weer best gezien worden! Om te zien, is het weer een stoere combinatie. Dus ook wij gaan het wel weer redden met zijn tweetjes!

Week 18 – Miljonair !!! Rondje Venetië-Ravenna. Laatste rit met mien trouwe Vabis…

maandag
Vandaag begin ik lekker rustig, gewoon in Emmeloord. Even mijn trailer lossen achter op het industrieterrein, en als ik ‘m daar om 8.15 leeg heb, ben ik al klaar om te gaan laden!

Ik ga eerst naar Urk om alvast de 1e 4.5 meter van mijn trailer vol te zetten. Dit zit er mooi vlot in, en tegen 10-en heb ik de polder alweer achter mij gelaten. Voor de laatste keer met mijn trouwe Scania!! Alleen wist ik dat op dit moment nog niet.

Eind van de ochtend laad ik dan nog een meter of 4 bij, in Twello, en dan kan ik helemaal afzakken richting Limburg.

Begin van de middag laad ik mijn trailer verder helemaal vol in Sittard. En om 15.30 heb ik hem dan weer helemaal vol. En dan gaat het richting het Italiaanse!

Begin van de avond ga ik even aan de kant voor ’n pauze, geniet van een lekkere maaltijdsalade, en ga dan weer verder.

En om goed 21.15 is het dan zo ver… Ter hoogte van Wertheim word ik miljonair !!! Het klokje van mijn helse Scania tikt van 999 999 naar het magische getal van 000 000, het klokje is rond!!

Mijn trouwe Vabis; een miljoen kilometer zijn wij al samen! Een miljoen kilometer doen wij alles al samen! Een miljoen kilometer door dik en dun! Een miljoen kilometer trouw aan elkaar! Een miljoen kilometer lief en leed gedeeld! Een miljoen kilometer alle mooie, en minder mooie dingen samen meegemaakt! Die helse machine, nieuw gekregen, en nu 5.5 jaar later zijn we samen al een miljoen kilometer door heel Europa (en zelfs daarbuiten!!!) getrokken! 1.000.000 kilometer!! Tja, het schept toch een band he… ;-)

Om 22.15 draai ik hem dan de parking op, op het Duitse Geiselwind. Ik heb telefonisch al contact gehad met amigo Michel van de firma Boonstra. Hij staat hier ook. Als ik mijn auto dan geparkeerd heb, mijn papieren en administratie heb afgewerkt, zie ik ineens nog een vleugeltje de parking op komen. Collega Eelke! Dat is gezellig. We gaan nog even naar binnen toe, waar ik beiden maar even trakteer op een biertje, en proosten daarmee op die dikke Vabis van mij! En daarna zoeken we lekker de mandjes op.

dinsdag
Michel moet eerst nog in Oostenrijk lossen, en zal dan ook doorgaan naar Italië. Die gaat dus vanmorgen iets eerder rijden. Ik wacht nog even tot Eelke (en dochter Nanet die mee is) hun uren er ook op hebben zitten. Om 7.30 gaan ook wij rijden.

Tussen de middag even pauze op Holzkirchen, net voorbij München, dan even tanken op Kufstein. En op de Brenner rijdt Michel ons dan ook alweer in de wielen. Eind van de middag gaan we bij Trento allemaal nog even onder de douche door.

En tegen 20.00 zetten we de 3 auto’s dan in Verona, bij het restaurant van ‘de Siciliaan’ op de parking. De uren weer op, en het is weer mooi geweest voor vandaag. We gaan lekker tafelen! En het wordt een gezellige avond.

woensdag
Vandaag een druk dagje, dus ik ga op tijd weer rijden. Om 6.00 zit ik alweer op de autostrada. Mijn 1e losadres is in Chioggia, onder Venetië. Om 8.15 sta ik bij de klant op het terrein. En om 9.00 ben ik de 1e 12 pallets weer kwijt.

Dat is mooi, want mijn volgende klant zit in Ravenna, en die wil ik eigenlijk ook nog even voor de middag eruit hebben. Binnendoor over de Romea bereik ik om 11.00 de grote kippenslachterij bij Ravenna. Hier gaat de volgende partij ‘vers’ uit de trailer, en zo schiet het al mooi op.

Ik heb alleen nog 4.5 meter diepvries voorin staan, en om die te lossen, kan ik weer een mooi eind omhoog sturen. Om 15.00 bereik ik het laatste losadres in Cittadella, bij Vicenza. Ik meld me aan op het bedrijfje, maar ze willen deze partij graag in hun magazijn hebben, aan de andere kant van de stad. Daar eenmaal aangekomen ben ik het spul ook zo kwijt. En dan heb ik hem om 15.45 weer leeg!

En dan kan ik richting een vaste klant, waar we een boel terugladen, hier in de buurt van Vicenza. En daar gooi ik nu mooi eind van de middag mijn trailer nog weer ff vol ook! Om 18.15 ben ik weer vol, heb ik de papieren, ben ik na het zeulen met de pompkar weer even lekker onder de douche geweest, en kan de neus dus weer richting Holland.

Via de Valsugana rijd ik richting Trento. En dan zitten de rijuren er ook alweer goed op. Ik besluit om maar naar het restaurant bij de Esso bij Egna Ora te rijden. En daar vind ik het om 20.30 weer mooi geweest voor vandaag.

donderdag
Na even fris gewassen te hebben, en een cappuccino aan de bar gedronken te hebben ga ik om 7.30 weer verder. Intussen heb ik vanuit Emmeloord een zeer spijtige mededeling gekregen… Ik wist dat het er aan zat te komen, maar het moment is nu dan toch echt gekomen… Ik ben bezig met het laatste ritje dat ik met mijn trouwe metgezel mag doen! Als ik van het weekend in Emmeloord kom is het einde oefening. Dan mag ik mijn trouwe BP-NX-88 leeghalen.

Ook na een miljoen kilometer is hij nog lang niet af! Hij doet het nog steeds perfect. Trekt nog super, loopt nog als een zonnetje, en ik ben hem ook nog lang niet zat!! Maar toch wordt hij verkocht… Hij is eigenlijk te duur. Niet in het onderhoud, want ik heb zelden wat met deze auto. Maar wel in de Duitse, de Oostenrijkse en de Zwitserse tol. Het tarief dat je in deze landen per kilometer betaald is afhankelijk van de euro norm van de auto. En de modernste auto’s zijn net allemaal weer wat schoner dan mijn Vabis. En dan scheelt aanzienlijk in de kosten!! En dus moet ik vanaf volgende week met een moderne goedkopere auto gaan rijden, en wordt deze super auto verkocht!

Het is dus de laatste keer dat ik met deze helse machine de Brenner mag bedwingen. Ik heb er een dikke vracht in, en dan zijn we op ons best!! De 420 paarden brullen er over. En tevreden grommend trekt hij de 40 ton naar boven. Voor de laatste keer samen; met de vlam in de pijp, over de Brennerpas…’

Met 2 pauzes in Duitsland, zet ik hem ’s avonds om 20.15 op het Duitse Ransbach aan de kant. Een hapje eten, en dan is het tijd voor mijn laatste nachtje in Hotel Scania. En dat zal nog maar een kort nachtje zijn ook.

vrijdag
Vandaag een drukke dag namelijk! Ze hebben een behoorlijk vol programma voor mij bedacht vandaag. En om dat allemaal een beetje rond te krijgen, moet ik eigenlijk wel 1e werk in Veghel lossen. Maar dat is nog wel ff een eindje sturen vanaf hier! Dus om goed 4.00 sta ik al naast de auto. Effe wassen, bakje koffie, en om 4.45 ben ik al aan het rubberen!

En zodoende sta ik keurig om 8.00 in de put in Veghel. Mijn vrachtje uit Italië wordt er uit geschept, en dan kan ik om 8.45 beginnen aan mijn programma ‘export afhalen’.

Om 9.00 begin ik bij vriend Jos in Uden. Hier krijg ik gelijk al een dikke partij, met diverse zendingen voor Italië. Hier ligt ook de fax met de rest van mijn programma. Ik krijg nog even een bak koffie van Jos, want daar zal ik de rest van de dag wel niet aan toe komen zegt hij!

Dan haal ik eind van de ochtend nog even een paar partijtjes koelgoed uit Twello, en dan gaat het verder de achterhoek in.

Tussen de middag voor de laatste keer met de BP-NX-88 het bos in in Ambt Delden. De pallets met geitenyoghurt ophalen, bij onze vriend de geitenboer.

En dan heb ik alle export voor Italië erin. Alleen staan er in Almelo ook nog 5 pallets, die naar Emmeloord moeten. En aangezien ik hier toch vlak langs kom, neem ik die ook gelijk maar mee.

Dan nog even langs het pittoreske Heino, om wat op te pikken, en dan met gang richting Emmeloord. Bij Kuiken de 5 pallets uit Almelo eruit; ‘hé Niels! Jij hier ook weer eens?!’ Dan op de zaak nog een deel eruit, en dan kan het naar Urk.

Oh ja, nu het toch zo goed gelopen is (of dat ik zo druk geweest ben??) kun je ook op Urk zelf nog wel even een rondje ophalen… Maar goed, ook dit lukt weer, en om 17.30 zet ik hem op de Coldstore tegen de ramp aan. Nu samen met de andere gevleugelde auto’s even overladen, en dan heb ik hem om 20.00 vol.

En dan gaan de laatste kilometers in… Ik kom voor de laatste keer met mien trouwe moat, die helse machine, die dikke Vabis, Emmeloord binnen gedenderd… En dan is het over… Rest morgen het overpakken van mijn spullen in een nieuwe auto… En dan is het tijdperk BP-NX-88 afgesloten. Een droevig momentje, want dit is tot nu toe de fijnste auto geweest die ik gehad heb!! Ik heb hier echt 5.5 jaar met super veel plezier in vertoefd!