zondag
Ja, en vrijdagavond heb ik hem alweer vol gezet, dus er kan vandaag weer op tijd vertrokken worden. Ik zit stamp en stampvol, en het is dus qua gewicht ook nogal een dikke vracht geworden. Maar weer eens ouderwets over la France dus. Dan is mijn plan eigenlijk om ook maar weer eens ouderwets op zondagavond bij Eric (restaurant Le Mistral) te gaan kijken. Het is druk vanmorgen op de zaak. We lopen er alweer met een man of 4 rond te huppelen. Alleen moet iedereen vandaag over Oostenrijk, of over Zwitserland. Alleen collega Sander weet het nog niet helemaal zeker. Die moet voor de zekerheid nog even over de weegbrug, als hij ook te zwaar is, gaat hij samen met mij via Frankrijk. Ik tank de koelmotor nog even af, en ga dan vast rijden. Sander brengt mij via een belletje op de hoogte dat het gewicht bij hem meevalt, en hij dus gewoon via Zwitserland moet. Helaas, dan rij ik vandaag in m’n uppie. Even later krijg ik weer een belletje van Sander.. Het was zoiezo niets geworden vandaag, hij staat namelijk bij Heerde al met pech! De remmerij van de trailer is niet in orde. Hij moet dus terug naar de zaak. Sander zal met een boel vertraging en met een andere trailer uiteindelijk met de middag pas uit Emmeloord weg rijden.
Intussen stamp ik hem maar mooi in 1 keer naar de pomp in Luxemburg toe. Ik gooi er hier nog even dik 1000 liter ‘goedkope’ diesel in. Doe dan even op het gemakje een bakje koffie, en dan ga ik Frankrijk in. Omdat ik er een dikke vracht in heb zitten gaat het (ondanks die helse machine van mij!) niet zo heel hard in de bulten. En vlak voor de betaling bij Toul zie ik in de spiegel al een auto van Maters steeds dichterbij komen. Hij komt wel erg snel dichterbij, dus ik heb het vermoeden dat het een auto is met een vrachtje voor Barcelona (ik weet dat ze dit werk veel hebben, en dat het altijd erg lichte vrachtjes te zijn) Bij de betaling blijkt het bekende Willem T. van Maters te zijn. Even een praatje over de bak, en idd Willem gaat naar Barcelona. Ik vertel Willem dat mijn geplande einddoel voor vanavond ‘Le Mistral’ is, dit had Willem ook in gedachte. We kletsen nog een eindje door, totdat we te ver uit elkaar raken, en dan zien we elkaar vanavond wel.
Begin vd avond maak ik nog even een keer de verplichte 3 kwartier pauze bij een Franse
benzinepomp. En om 20.45 zet ik hem stil op de parking in Varennes le Grand. Goede bekenden Henk & Frank van Maters (de V8-boys) blijken er ook te staan, gezellig! Alleen heeft Eric de salade-bar (die hier altijd perfect was!) de deur uit gedaan, en de kleine vitrine die er voor in de plek is gekomen haalt het bij lange na niet bij de oude situatie! Jammer. En ook de ‘wulpse’ stokoude Franse dame Sylvia; ‘Bonjour mon amie!’ – ‘Bonjour, oud vel!’ loopt er niet meer in de bediening. Het is er allemaal niet beter op geworden. Maar evengoed zitten we gezellig te eten. Willem gaat al vroeg ri. de auto, ‘ja je bent tenslotte ook al 59 Willem!’ Ik neem samen met Henk & Frank nog even een afzakkertje aan de bar. En aangezien het morgen mijn verjaardag is, geef ik de mannen nog een rondje, en proosten we daar maar op! En dan zoeken ook wij de auto’s op.
maandag (22 september…)
Tja, en toen was het alweer 22 september... Het is mijn verjaardag vandaag! Maar goed, evengoed sta ik om 6.00 alweer naast de auto mezelf aan de jerrycan te wassen. Willem is richting Spanje, Henk moet ook naar Spanje, en Frank is op de terugweg vanuit Italië naar Holland. Dus ik ga vandaag maar weer gewoon alleen verder. Intussen als de dag aanbreekt stromen de smsjes met de felicitaties binnen. En dan begint het gevoel dat ik vandaag jarig ben, toch echt wel een beetje te komen. En als ik van verschillende kanten de vraag krijg of ik het niet erg vind om op m’n verjaardag onderweg te zijn; Ja, natuurlijk is het leuk om op je verjaardag thuis bij familie/vrienden en bekenden te zijn, maar dan kijk ik even om me heen, ik stuur mijn helse machine net de Franse Alpen in. De schitterende Mont Blanc komt alweer in zicht, ik heb er een zonnetje bij, er speelt een Frans liedje op de radio.. Tja, dat kan toch ook niet iedereen zeggen op zijn verjaardag, toch?! Dit is ook gewoon genieten. En ik denk bij mezelf…; Ach, wat hebben we het toch ook mooi zo, of niet dan?!
Intussen blijft de telefoon maar rammelen. Overal vanuit Nederland, en overal vanuit Europa (!) stromen de felicitaties (smsjes en belletjes) binnen. Waarvoor allemaal nog hartelijk dank.
Intussen ben ik begonnen aan de klim naar de altijd weer 
schitterende Mont Blanc, oftewel de Monte Bianco. Halverwege nog even de tanks weer helemaal afvullen, en dan naar boven. Boven is het natuurlijk weer wachten op de begeleiding, met die brede koelers moeten we namelijk nog steeds onder begeleiding de tunnel door. Ik maak even van de gelegenheid gebruik om in de heerlijk frisse berglucht van het uitzicht te genieten. En dan gaat het met een boel zwaailampen de tunnel door. Eenmaal in Italië begrijp ik uit diverse smsjes en belletjes dat ze op de radio, op de ‘wereldomroep’, ook even uitgebreid aandacht hebben besteed aan diverse felicitaties aan mij. Ik heb hier zelf weinig van meegekregen door slecht/geen ontvangst in de tunnels, en tussen de bergen hier. Maar evengoed wel hartstikke leuk natuurlijk.
Vanaf deze kant richting het zuiden heb je altijd 2 mogelijkheden, die elkaar eigenlijk niets ontlopen. Je kan of via Bologna door de Appenijnen naar Firenze. Of via Genua, en dan langs de Middellandse zee kust naar Firenze. Ik kies vandaag voor de route langs de kust. Je blijft hier wel altijd flink sturen en schakelen door alle bochten, tunnels, klimmetjes. Maar het is altijd een prachtige route.
Om 19.45 bereik ik mijn einddoel voor vandaag; Monte san Savino. Een restaurant waar ik altijd
bijzonder graag kom. Als ik het restaurant binnen kom lopen, zie ik goede bekende Sjaak (de rijdende rechter) van de fa. Maters al zitten. Als ik bij het tafeltje aan kom lopen, duurt het nog geen tel… ‘Niels, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!’ Ook van de Belg die bij Sjaak aan tafel zit, krijg ik gelijk een hand. Als ik Sjaak 
niet begrijpend aankijk, met de vraag ‘hoe hij dat in godsnaam weet..’ Is het antwoord vrij duidelijk.. Sjaak kon de Wereldomroep vandaag wel goed ontvangen, en hij hoorde dus vanmorgen op de radio dat ik jarig was. Sjaak, ik en de Belg maken er een zeer gezellige avond van, uiteraard afgesloten met een borreltje aan de bar, aangeboden door de jarige.
dinsdag
De verjaardag weer voorbij, en om 5.30 sta ik weer naast de auto. Mijn 1e klant zit in Terracina, langs de Middellandse zee kust, tussen Rome en Napels. En die wil ik er eigenlijk voor de middag uit hebben. Het is een vreemde/nieuwe klant voor mij. Dat wil zeggen, de klant (Marr) op zich is niet nieuw. Dit is namelijk een hele grote catering groothandel die door heel Italië heen zit. En nou ben ik in bijna alle hoeken in Italië al bij de verschillende vestigingen geweest, alleen deze in Terracina is nieuw voor mij, en ik heb er ook nog nooit over gehoord. Even zoeken dus. Volgens het adres moet het in een klein gehuchtje naast Terracina zijn, dat moet niet zo’n probleem zijn dus. Het blijkt inderdaad een klein gehucht; 6 huizen, 2 kerken en 4 kroegen, midden in een landbouw gebied. De weg die ik op gekregen heb, is zo gevonden. Alleen blijkt hier nergens een koelhuis of iets dergelijks aan te zitten.. Maar even vragen in het dorp dus. Maar alle 6 de
bewoners kijken mij verbaasd aan, en ze hebben nog nooit van de firma Marr gehoord. En er zit volgens hun ook nergens een koelhuisje in de buurt.. Toch lastiger dan gedacht dus. Buiten het dorp vraag ik het nog maar eens even bij een benzine pompje. Ah, zegt de man. ‘Gister was er hier ook al een Noor, die zocht precies hetzelfde bedrijf en adres. Dat moet daar en daar zijn’ Maar daar aangekomen weten ze van niets. Het enige dat ik te horen krijg is; ‘oh, gister was er hier ook al een Noor, die zocht hetzelfde adres. Maar wij kennen de firma niet’. Na dit een keer of 4 à 5 aangehoord te hebben, vind ik het tijd voor wat hulptroepen. Even bellen met Emmeloord dus. Ik overleg even dat ze toch maar even contact moeten zoeken met de klant. Ik heb namelijk een verkeerde straatnaam, want dat hij niet aan de opgegeven straat zit weet ik nu wel zeker. En ik denk dat ik ook nog een andere bedrijfsnaam moet hebben. Want de Marr zal hier wel gewoon opslag hebben bij een koelhuisje of een transport bedrijfje of zo. Want de naam Marr is 
hier zoiezo niet bekend. En zonder bedrijfsnaam, en zonder adres is het toch wat lastig zoeken! Vanuit Emmeloord gaan ze wel even bellen. Intussen zoek ik toch nog even verder. Ik vind een transportbedrijfje, hier nog maar eens vragen dan. En op kantoor is het gelijk, ‘ja, de Marr. Dat moet hier gelost worden’. Kijk aan, toch gevonden dus. Ik mag hem ook gelijk al wel aan de ramp zetten. Omdat ik toch nog niet helemaal zeker van mijn zaak ben, bel ik toch nog maar even met Emmeloord. Ik vertel dat ik iemand heb gevonden die zegt dat ik het daar moet lossen. Ik geef de planning het adres en de naam van het bedrijf door. Dat moeten ze dan eerst nog maar even checken bij de klant. Na een goed half uur wachten, waarbij de Italianen om de beurt ongeduldig komen kijken waarom ik hem niet voor de ramp zet. En waarbij zelfs de directeur met visitekaartjes komt laten zien dat ze eerst op het adres zaten dat ik op de papieren heb staan, maar dat ze verhuisd zijn naar dit adres. Krijg ik dan eindelijk het bericht dat het goed is, en dat ik mag lossen. En om 12.00 heb ik dan toch mijn 19 pallets eruit. Maar onthoud dit verhaal, want het krijgt nog een staartje!
Ja, en vrijdagavond heb ik hem alweer vol gezet, dus er kan vandaag weer op tijd vertrokken worden. Ik zit stamp en stampvol, en het is dus qua gewicht ook nogal een dikke vracht geworden. Maar weer eens ouderwets over la France dus. Dan is mijn plan eigenlijk om ook maar weer eens ouderwets op zondagavond bij Eric (restaurant Le Mistral) te gaan kijken. Het is druk vanmorgen op de zaak. We lopen er alweer met een man of 4 rond te huppelen. Alleen moet iedereen vandaag over Oostenrijk, of over Zwitserland. Alleen collega Sander weet het nog niet helemaal zeker. Die moet voor de zekerheid nog even over de weegbrug, als hij ook te zwaar is, gaat hij samen met mij via Frankrijk. Ik tank de koelmotor nog even af, en ga dan vast rijden. Sander brengt mij via een belletje op de hoogte dat het gewicht bij hem meevalt, en hij dus gewoon via Zwitserland moet. Helaas, dan rij ik vandaag in m’n uppie. Even later krijg ik weer een belletje van Sander.. Het was zoiezo niets geworden vandaag, hij staat namelijk bij Heerde al met pech! De remmerij van de trailer is niet in orde. Hij moet dus terug naar de zaak. Sander zal met een boel vertraging en met een andere trailer uiteindelijk met de middag pas uit Emmeloord weg rijden.
Intussen stamp ik hem maar mooi in 1 keer naar de pomp in Luxemburg toe. Ik gooi er hier nog even dik 1000 liter ‘goedkope’ diesel in. Doe dan even op het gemakje een bakje koffie, en dan ga ik Frankrijk in. Omdat ik er een dikke vracht in heb zitten gaat het (ondanks die helse machine van mij!) niet zo heel hard in de bulten. En vlak voor de betaling bij Toul zie ik in de spiegel al een auto van Maters steeds dichterbij komen. Hij komt wel erg snel dichterbij, dus ik heb het vermoeden dat het een auto is met een vrachtje voor Barcelona (ik weet dat ze dit werk veel hebben, en dat het altijd erg lichte vrachtjes te zijn) Bij de betaling blijkt het bekende Willem T. van Maters te zijn. Even een praatje over de bak, en idd Willem gaat naar Barcelona. Ik vertel Willem dat mijn geplande einddoel voor vanavond ‘Le Mistral’ is, dit had Willem ook in gedachte. We kletsen nog een eindje door, totdat we te ver uit elkaar raken, en dan zien we elkaar vanavond wel.
Begin vd avond maak ik nog even een keer de verplichte 3 kwartier pauze bij een Franse
benzinepomp. En om 20.45 zet ik hem stil op de parking in Varennes le Grand. Goede bekenden Henk & Frank van Maters (de V8-boys) blijken er ook te staan, gezellig! Alleen heeft Eric de salade-bar (die hier altijd perfect was!) de deur uit gedaan, en de kleine vitrine die er voor in de plek is gekomen haalt het bij lange na niet bij de oude situatie! Jammer. En ook de ‘wulpse’ stokoude Franse dame Sylvia; ‘Bonjour mon amie!’ – ‘Bonjour, oud vel!’ loopt er niet meer in de bediening. Het is er allemaal niet beter op geworden. Maar evengoed zitten we gezellig te eten. Willem gaat al vroeg ri. de auto, ‘ja je bent tenslotte ook al 59 Willem!’ Ik neem samen met Henk & Frank nog even een afzakkertje aan de bar. En aangezien het morgen mijn verjaardag is, geef ik de mannen nog een rondje, en proosten we daar maar op! En dan zoeken ook wij de auto’s op.maandag (22 september…)
Tja, en toen was het alweer 22 september... Het is mijn verjaardag vandaag! Maar goed, evengoed sta ik om 6.00 alweer naast de auto mezelf aan de jerrycan te wassen. Willem is richting Spanje, Henk moet ook naar Spanje, en Frank is op de terugweg vanuit Italië naar Holland. Dus ik ga vandaag maar weer gewoon alleen verder. Intussen als de dag aanbreekt stromen de smsjes met de felicitaties binnen. En dan begint het gevoel dat ik vandaag jarig ben, toch echt wel een beetje te komen. En als ik van verschillende kanten de vraag krijg of ik het niet erg vind om op m’n verjaardag onderweg te zijn; Ja, natuurlijk is het leuk om op je verjaardag thuis bij familie/vrienden en bekenden te zijn, maar dan kijk ik even om me heen, ik stuur mijn helse machine net de Franse Alpen in. De schitterende Mont Blanc komt alweer in zicht, ik heb er een zonnetje bij, er speelt een Frans liedje op de radio.. Tja, dat kan toch ook niet iedereen zeggen op zijn verjaardag, toch?! Dit is ook gewoon genieten. En ik denk bij mezelf…; Ach, wat hebben we het toch ook mooi zo, of niet dan?!
Intussen blijft de telefoon maar rammelen. Overal vanuit Nederland, en overal vanuit Europa (!) stromen de felicitaties (smsjes en belletjes) binnen. Waarvoor allemaal nog hartelijk dank.
Intussen ben ik begonnen aan de klim naar de altijd weer 
schitterende Mont Blanc, oftewel de Monte Bianco. Halverwege nog even de tanks weer helemaal afvullen, en dan naar boven. Boven is het natuurlijk weer wachten op de begeleiding, met die brede koelers moeten we namelijk nog steeds onder begeleiding de tunnel door. Ik maak even van de gelegenheid gebruik om in de heerlijk frisse berglucht van het uitzicht te genieten. En dan gaat het met een boel zwaailampen de tunnel door. Eenmaal in Italië begrijp ik uit diverse smsjes en belletjes dat ze op de radio, op de ‘wereldomroep’, ook even uitgebreid aandacht hebben besteed aan diverse felicitaties aan mij. Ik heb hier zelf weinig van meegekregen door slecht/geen ontvangst in de tunnels, en tussen de bergen hier. Maar evengoed wel hartstikke leuk natuurlijk.
Vanaf deze kant richting het zuiden heb je altijd 2 mogelijkheden, die elkaar eigenlijk niets ontlopen. Je kan of via Bologna door de Appenijnen naar Firenze. Of via Genua, en dan langs de Middellandse zee kust naar Firenze. Ik kies vandaag voor de route langs de kust. Je blijft hier wel altijd flink sturen en schakelen door alle bochten, tunnels, klimmetjes. Maar het is altijd een prachtige route.
Om 19.45 bereik ik mijn einddoel voor vandaag; Monte san Savino. Een restaurant waar ik altijd
bijzonder graag kom. Als ik het restaurant binnen kom lopen, zie ik goede bekende Sjaak (de rijdende rechter) van de fa. Maters al zitten. Als ik bij het tafeltje aan kom lopen, duurt het nog geen tel… ‘Niels, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!’ Ook van de Belg die bij Sjaak aan tafel zit, krijg ik gelijk een hand. Als ik Sjaak 
niet begrijpend aankijk, met de vraag ‘hoe hij dat in godsnaam weet..’ Is het antwoord vrij duidelijk.. Sjaak kon de Wereldomroep vandaag wel goed ontvangen, en hij hoorde dus vanmorgen op de radio dat ik jarig was. Sjaak, ik en de Belg maken er een zeer gezellige avond van, uiteraard afgesloten met een borreltje aan de bar, aangeboden door de jarige.dinsdag
De verjaardag weer voorbij, en om 5.30 sta ik weer naast de auto. Mijn 1e klant zit in Terracina, langs de Middellandse zee kust, tussen Rome en Napels. En die wil ik er eigenlijk voor de middag uit hebben. Het is een vreemde/nieuwe klant voor mij. Dat wil zeggen, de klant (Marr) op zich is niet nieuw. Dit is namelijk een hele grote catering groothandel die door heel Italië heen zit. En nou ben ik in bijna alle hoeken in Italië al bij de verschillende vestigingen geweest, alleen deze in Terracina is nieuw voor mij, en ik heb er ook nog nooit over gehoord. Even zoeken dus. Volgens het adres moet het in een klein gehuchtje naast Terracina zijn, dat moet niet zo’n probleem zijn dus. Het blijkt inderdaad een klein gehucht; 6 huizen, 2 kerken en 4 kroegen, midden in een landbouw gebied. De weg die ik op gekregen heb, is zo gevonden. Alleen blijkt hier nergens een koelhuis of iets dergelijks aan te zitten.. Maar even vragen in het dorp dus. Maar alle 6 de
bewoners kijken mij verbaasd aan, en ze hebben nog nooit van de firma Marr gehoord. En er zit volgens hun ook nergens een koelhuisje in de buurt.. Toch lastiger dan gedacht dus. Buiten het dorp vraag ik het nog maar eens even bij een benzine pompje. Ah, zegt de man. ‘Gister was er hier ook al een Noor, die zocht precies hetzelfde bedrijf en adres. Dat moet daar en daar zijn’ Maar daar aangekomen weten ze van niets. Het enige dat ik te horen krijg is; ‘oh, gister was er hier ook al een Noor, die zocht hetzelfde adres. Maar wij kennen de firma niet’. Na dit een keer of 4 à 5 aangehoord te hebben, vind ik het tijd voor wat hulptroepen. Even bellen met Emmeloord dus. Ik overleg even dat ze toch maar even contact moeten zoeken met de klant. Ik heb namelijk een verkeerde straatnaam, want dat hij niet aan de opgegeven straat zit weet ik nu wel zeker. En ik denk dat ik ook nog een andere bedrijfsnaam moet hebben. Want de Marr zal hier wel gewoon opslag hebben bij een koelhuisje of een transport bedrijfje of zo. Want de naam Marr is 
hier zoiezo niet bekend. En zonder bedrijfsnaam, en zonder adres is het toch wat lastig zoeken! Vanuit Emmeloord gaan ze wel even bellen. Intussen zoek ik toch nog even verder. Ik vind een transportbedrijfje, hier nog maar eens vragen dan. En op kantoor is het gelijk, ‘ja, de Marr. Dat moet hier gelost worden’. Kijk aan, toch gevonden dus. Ik mag hem ook gelijk al wel aan de ramp zetten. Omdat ik toch nog niet helemaal zeker van mijn zaak ben, bel ik toch nog maar even met Emmeloord. Ik vertel dat ik iemand heb gevonden die zegt dat ik het daar moet lossen. Ik geef de planning het adres en de naam van het bedrijf door. Dat moeten ze dan eerst nog maar even checken bij de klant. Na een goed half uur wachten, waarbij de Italianen om de beurt ongeduldig komen kijken waarom ik hem niet voor de ramp zet. En waarbij zelfs de directeur met visitekaartjes komt laten zien dat ze eerst op het adres zaten dat ik op de papieren heb staan, maar dat ze verhuisd zijn naar dit adres. Krijg ik dan eindelijk het bericht dat het goed is, en dat ik mag lossen. En om 12.00 heb ik dan toch mijn 19 pallets eruit. Maar onthoud dit verhaal, want het krijgt nog een staartje!
En dan ga ik prachtig langs de kust via Gaeta en Formia richting Napoli. Begin van de middag los 
ik dan nog even een klantje bij Napoli. Hier doet mijn Italië shirt 
weer wonderen, ik krijg van iedereen commentaar, ze vinden het allemaal prachtig, en ik ben mijn palletten zo kwijt! Dat komt mij zeer goed uit, want ik wil mijn volgende klant, in Battipaglia, er vandaag ook nog uit hebben! Dat lukt, om 17.15 doe ik de deuren weer dicht. De uren zitten er ook zowat alweer op voor vandaag, dus maar gelijk richting het restaurant op Sicignano. Waar ik hem om 18.00 tevreden aan de kant zet. Een boel kunnen doen vandaag, en ik loop nog op (mijn eigen) schema. Ik ga even lekker onder de douche door, en laat het eten en het wijntje mij daarna goed smaken.
woensdag
Ik heb nog maar 1 klantje te gaan, maar deze zit wel helemaal onderin Italië. In het uiterste puntje van ‘de neus van de laars’. In Nicotera Marina, net een klein stukje voor Reggio Calabria. En dat is ondanks dat ik al helemaal in het zuiden sta, nog een mooi eindje vanaf hier! Toch om 6.00 maar weer rijden dus. Het is hier in het zuiden altijd goed oppassen voor de Polizia, maar ik schiet toch lekker op vandaag.
ik dan nog even een klantje bij Napoli. Hier doet mijn Italië shirt 
weer wonderen, ik krijg van iedereen commentaar, ze vinden het allemaal prachtig, en ik ben mijn palletten zo kwijt! Dat komt mij zeer goed uit, want ik wil mijn volgende klant, in Battipaglia, er vandaag ook nog uit hebben! Dat lukt, om 17.15 doe ik de deuren weer dicht. De uren zitten er ook zowat alweer op voor vandaag, dus maar gelijk richting het restaurant op Sicignano. Waar ik hem om 18.00 tevreden aan de kant zet. Een boel kunnen doen vandaag, en ik loop nog op (mijn eigen) schema. Ik ga even lekker onder de douche door, en laat het eten en het wijntje mij daarna goed smaken. 
woensdag
Ik heb nog maar 1 klantje te gaan, maar deze zit wel helemaal onderin Italië. In het uiterste puntje van ‘de neus van de laars’. In Nicotera Marina, net een klein stukje voor Reggio Calabria. En dat is ondanks dat ik al helemaal in het zuiden sta, nog een mooi eindje vanaf hier! Toch om 6.00 maar weer rijden dus. Het is hier in het zuiden altijd goed oppassen voor de Polizia, maar ik schiet toch lekker op vandaag.
Het laatste stuk binnendoor naar de klant, moet ik nog even in de remmen voor een herder die hier, midden op de weg, met zijn schapen onderweg is, maar met hulp van de honden die alles een beetje in het gareel houden gaat dit ook allemaal weer goed. Bij de gebroeders Tomeo los ik mijn laatste partijtje vis, en dan ben ik weer leeg. Een belletje met Emmeloord leert mij dat ik morgen langs de Adriatische kust kan beginnen met terugladen. En dat is ook nog een heel eind sturen vanaf hier! Gelijk die kant maar op dan. Op de terugweg kom ik de kudde schapen weer tegen, die toch al aardig opgeschoten zijn!
Ik wil vanavond eigenlijk bij het restaurant op Cerignola (net boven Bari) proberen te halen, dus ik heb nog heel wat te doen. Via Cosenza kom ik weer een eind omhoog, waarna ik via Sibari ga oversteken naar de andere kant, naar Taranto. Hier ga je altijd helemaal langs de Ionische kust.
Ook altijd een prachtige route, alleen regent het vandaag wat, zodat het toch allemaal iets minder tropisch aandoet. Onderweg maak ik nog even een keer een verplichte pauze, waarbij ik even een bakkie en een broodje doe. En om 19.30 draai ik de parking op bij Hotel Veronese in Cerignola. Mijn grote vriend ‘pistolen Paultje’ (de bewaker) komt alweer enthousiast aangelopen. Ik krijg gelijk een hand van hem, waarbij ik hem ook direct maar vast 2 euro in zijn hand doe. Hij 
wil eerst weten hoe alles met me is, en hoe alles met de familie is, of alles gezond is. Dan slaat hij een kruis, en hij zal bidden dat alles gezond en goed blijft gaan. Het blijft toch ook prachtig hè, die Zuid Italianen. Een enorm pistool op zak, en ondertussen toch even bidden voor mij en mijn familie. Ook binnen is het weer leuk de eigenaar en zijn vrouw (oude mensen) weer even te zien. Ik klets even wat met ze, en het eten smaakt ook weer opperbest. Een borreltje na, krijg ik uiteraard van het huis. Na het eten geef ik pistolen Paultje nog even een flesje Grolsch, en dan ga ik lekker slapen. De deuren hoeven eigenlijk niet eens op slot, want ik ben nu wel verzekerd van een veilige nacht.
donderdag
En om 6.30 gaat het weer verder langs de Adriatica. Ik kan beginnen te laden in het dorpje Fara san Martino (tussen Vasto en Pescara de binnenlanden in) Ik moet hier 14 pallets met pasta laden voor de welbekende blauwe supermarkten van Appie H.
Pallets met spaghetti, met Penne, met Fusilli enz. (http://www.delverde.it/). Omdat ze hier bij de fabriek ook een klein winkeltje hebben waar ze direct vanuit de fabriek pasta verkopen, doe ik ook gelijk maar even fors inkopen. Voor vrienden, bekenden en voor thuis. Het is een immense fabriek, maar ik moet laden aan de achterkant. En omdat de fabriek tegen een helling aanligt, moet ik ook nog een aardig eind omhoog. Aan de achterkant vd fabriek gaat het over zand/ en grindpaden omhoog, dit bedenk je ook weer niet. Maar helemaal bovenaan is een laaddock. Het laden duurt even, maar uiteindelijk heb ik de 14 pallets er toch met de middag in.
Ik wil vanavond eigenlijk bij het restaurant op Cerignola (net boven Bari) proberen te halen, dus ik heb nog heel wat te doen. Via Cosenza kom ik weer een eind omhoog, waarna ik via Sibari ga oversteken naar de andere kant, naar Taranto. Hier ga je altijd helemaal langs de Ionische kust.
Ook altijd een prachtige route, alleen regent het vandaag wat, zodat het toch allemaal iets minder tropisch aandoet. Onderweg maak ik nog even een keer een verplichte pauze, waarbij ik even een bakkie en een broodje doe. En om 19.30 draai ik de parking op bij Hotel Veronese in Cerignola. Mijn grote vriend ‘pistolen Paultje’ (de bewaker) komt alweer enthousiast aangelopen. Ik krijg gelijk een hand van hem, waarbij ik hem ook direct maar vast 2 euro in zijn hand doe. Hij 
wil eerst weten hoe alles met me is, en hoe alles met de familie is, of alles gezond is. Dan slaat hij een kruis, en hij zal bidden dat alles gezond en goed blijft gaan. Het blijft toch ook prachtig hè, die Zuid Italianen. Een enorm pistool op zak, en ondertussen toch even bidden voor mij en mijn familie. Ook binnen is het weer leuk de eigenaar en zijn vrouw (oude mensen) weer even te zien. Ik klets even wat met ze, en het eten smaakt ook weer opperbest. Een borreltje na, krijg ik uiteraard van het huis. Na het eten geef ik pistolen Paultje nog even een flesje Grolsch, en dan ga ik lekker slapen. De deuren hoeven eigenlijk niet eens op slot, want ik ben nu wel verzekerd van een veilige nacht.
donderdagEn om 6.30 gaat het weer verder langs de Adriatica. Ik kan beginnen te laden in het dorpje Fara san Martino (tussen Vasto en Pescara de binnenlanden in) Ik moet hier 14 pallets met pasta laden voor de welbekende blauwe supermarkten van Appie H.
Pallets met spaghetti, met Penne, met Fusilli enz. (http://www.delverde.it/). Omdat ze hier bij de fabriek ook een klein winkeltje hebben waar ze direct vanuit de fabriek pasta verkopen, doe ik ook gelijk maar even fors inkopen. Voor vrienden, bekenden en voor thuis. Het is een immense fabriek, maar ik moet laden aan de achterkant. En omdat de fabriek tegen een helling aanligt, moet ik ook nog een aardig eind omhoog. Aan de achterkant vd fabriek gaat het over zand/ en grindpaden omhoog, dit bedenk je ook weer niet. Maar helemaal bovenaan is een laaddock. Het laden duurt even, maar uiteindelijk heb ik de 14 pallets er toch met de middag in.
Vervolgens kan ik nog 2 pallets wijn gaan ophalen. Deze staan in Ortona, hier vlakbij dus. Vanaf 
de pasta fabriek is het weer een heel eind door de bergen slingeren voordat je op de snelweg bent. Als ik dan zo naar Ortona ga, dan 
maak ik wel een enorme omweg. Omdat ik toch wel even de tijd heb (de Italianen hebben nu toch allemaal eerst pauze van 12.00 tot 14.00) besluit ik om maar eens binnendoor naar de volgende klant ga proberen te sturen. Dit is ook wel een smal slingerweggetje door de bergen, maar ach die andere weg is ook maar een smal slingerpad. Dus zoveel erger zal dit wel niet zijn toch…? Nou…. Dat was het dus wel! Haha. Het ging allemaal wel, maar wat een krappe haarspeldbochtjes en smalle geitenpaden kwam ik tegen! Volgende keer toch het hele eind maar omrijden, maar goed het is weer gelukt. Om 14.00 begint de wijnboer weer, en om 15.00 heb ik mijn 2 pallets wijn erin, en laat ik ze hier ook weer achter.
Morgenochtend kan ik mijn laatste klant gaan laden in Spoleto. Ik steek hier in Abruzzo vanaf Pescara dwars over (door de appenijnen) via Avezzano naar Rome. Dan weer richting het noorden. Een klein stukje boven Rome, vind ik het op Orte weer mooi geweest voor vandaag. Amigo Robbie staat hier ook al. We gaan samen onze vriend ‘ouwe Carlo’ maar weer eens
verrassen met een bezoekje! Opa Carlo zit alweer met zijn bek tegen het raam als hij die 2 glimmende Van Wieren combinaties de dam op ziet draaien, hij begint alweer helemaal te stralen en druk te zwaaien. We gaan nog even onder de douche door, en gaan dan lekker tafelen in het 
restaurant. Het eten smaakt vanavond prima. Omdat Carlo de hele tent alleen speciaal voor ons 2-en open heeft en houdt maken we het maar niet te laat. We gunnen hem zijn nachtrust. (voordat hij, zoals anders altijd, zelf al in slaap valt..) We drinken nog even een borrel aan de bar, waar opa ons nog even helemaal bijpraat, en gaan dan richting de auto. Natuurlijk moet mijn verjaardag ook met amigo Robbie nog even gevierd worden (en daarna wil ik er ook een jaar niks meer over horen hoor!) We 
nemen er 1 op bij de auto. Intussen hebben we aardig aanloop… Er rijden auto’s af en aan, ze draaien en komen weer langs. Duidelijk mannen die op iets meer uit zijn dan een gezellig praatje.. Dit is altijd de pest om sommige plekken in Italië. Echt verschrikkelijk vervelend. We willen even duidelijk maken dat we hier niet bepaald van gecharmeerd zijn… Dit lukt bij homo nr. 1 met; een net niet goed genoeg gemikte appel… Die wel voldoende is om hem van schrik zowat onder z’n stuur te doen kruipen. Bij nr. 2 met; een welgeplaatste klap plat op (of eigenlijk zowat dwars door..) het dak van zijn personenauto. Als nr. 3 dan vervolgens komt aan gewaggeld op naaldhakken en met een panty aan (een volwassen vent ja!) geven we het op. We zoeken ons mandje maar eens op, dit wordt ons nu echt te veel! Niet normaal, wat een klote-volk. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog! Die ik jullie hier zal besparen..
vrijdag
Om 6.30 drinken Rob en ik nog even een bakkie, en dan gaan we allebei weer op pad. Maar eens ff zien vandaag vol te komen! Het is tenslotte alweer vrijdag. Ik ga verder het Toscaanse land in. Om
het Italiaanse assortiment van Appie H. nog verder aan te vullen, ga ik hier in Spoleto ook nog even 10 grote pallets met olijfolie laden. Ik moet hier laden bij de welbekende firma Monini (http://www.monini.it/). Het gaat hier vandaag aardig vlot, en om 10.00 heb ik al ‘mijn’ flesjes olijfolie erin. Olijfolie met knoflook smaak, olijfolie met truffelsmaak, met citroensmaak, met hete pepers enz. Bekijk het maar eens in de schappen, de volgende keer als je door de Appie H. wandelt. Deze zijn u allen (net als de ‘delverde’ pasta) mede mogelijk gemaakt door Nielsio!
Vanaf Spoleto volg ik de hele stuiterweg naar Cesena. Kom hier binnendoor grote vriend Lamberto nog even tegen, die nog druk bezig is zijn vis uit te lossen. Bij Modena ga ik even aan
de kant voor de verplichte pauze. Dan tank ik in Noord Italië nog even een klein beetje diesel bij, anders haal ik de pomp in Oostenrijk niet. En begin van de avond zet ik hem dan aan de kant bij ‘de Tiroler toko’ op Klausen. Hier komt amigo Robbie straks ook nog, zo hebben we afgesproken. We gaan hier vanavond nog 
even gezellig samen eten, en dan mooi op tijd het mandje in. Ik wil morgenochtend namelijk weer akelig vroeg vertrekken hier. Morgenavond komt Normaal namelijk høken in Ens, en daar moet Niels natuurlijk wel even bij zijn! Rob en ik zitten helemaal met elkaar op 1 lijn, over het ‘mooi op tijd plat’. Maarrrr… Er wordt roet in het eten gegooid. Is het normaal op vrijdagavond altijd mooi rustig op Klausen, zo komt vanavond natuurlijk de 1 naar de andere bekende binnen.. En het wordt steeds gezelliger! Als bedrijfsleider Alexander dan ook nog eens niet mee wil werken aan onze plannen om vroeg naar bed te gaan, wil het helemaal niet meer lukken. En is het alweer veel en veel te laat voor we de auto opzoeken.
zaterdag
Omdat ik toch wel wil vasthouden aan mijn strakke plannen omtrent het Høken in Ens en zo.. Sta ik om 04.00 alweer naast de auto… Dat valt nog niet helemaal mee, maar ja het is voor een goed doel zullen we maar zeggen. Rob is gisteravond wat later aangekomen dan ik, en heeft zijn rusturen er nu dus nog niet op. Rob zal rond een uur of 8 hier wegrijden, samen met de rest van de jongens die er gisteravond bij waren. Het voordeel voor mij van deze akelig vroege tijden is dat er natuurlijk nog geen kip op de weg is, en het loopt als een trein dus! En ook mijn Oostenrijkse vrienden van de polizei op Wörgl zijn nog niet wakker. Ik tank op Kufstein nog even en klein beetje bij, zodat ik Emmeloord kan halen. Als ik strak mijn eerste 4.5 uur heb vol gereden wordt de rest van de wereld ook langzaam wakker, en ga ik mooi mijn verplichte 3 kwartier rust, eventjes horizontaal doorbrengen!
Daarna gaat het weer verder. De zaterdagdrukte op de weg begint nu al wel een beetje toe te nemen op de weg. Maar toch scharrel ik eigenlijk overal nog aardig tussendoor. De jongens die om goed 8.00 van Klausen afgereden zijn, lopen het op dit moment overal op. In Zuid Duitsland staan er nu overal al files, dat ben ik dus allemaal mooi voor gebleven! ’s Middags om goed 15.00 draait Niels het autohof van Ransbach Baumbach al op. Tijd voor mijn 2e (en laatste) verplichte
pauze. Ik ga hier gelijk maar vast even onder de douche door, en alvast warm eten, dan heb ik dat maar vast gehad. Ook het laatste stuk kom ik geen grote problemen tegen. En om 20.15 
draai ik in Emmeloord de dam op! Het was even door de zure appel heen bijten vanmorgen zo akelig vroeg, maar de missie is weer geslaagd! Ik ben er vanavond in Ens bij Normaal, gewoon bij. En ik heb er goed aangedaan om zo vroeg te gaan rijden. Want de jongens die achter mij aan komen, lopen het vandaag overal op. Het loopt voor geen meter bij hun. Heb ik het dus in ieder geval niet voor niks geweest, het wekkertje zo vroeg. Rob kan pas vannacht om een uur of 2 in Emmeloord zijn, en hee… Dat is ook zo’n beetje de tijd dat het feest in Ens is afgelopen… Eh, dat komt mooi uit! En zo is onze taxi terug naar Emmeloord ook geregeld! Dat kan ook niet iedereen zeggen; een taxi van 16,5 meter. Robbie bedankt!
de pasta fabriek is het weer een heel eind door de bergen slingeren voordat je op de snelweg bent. Als ik dan zo naar Ortona ga, dan 
maak ik wel een enorme omweg. Omdat ik toch wel even de tijd heb (de Italianen hebben nu toch allemaal eerst pauze van 12.00 tot 14.00) besluit ik om maar eens binnendoor naar de volgende klant ga proberen te sturen. Dit is ook wel een smal slingerweggetje door de bergen, maar ach die andere weg is ook maar een smal slingerpad. Dus zoveel erger zal dit wel niet zijn toch…? Nou…. Dat was het dus wel! Haha. Het ging allemaal wel, maar wat een krappe haarspeldbochtjes en smalle geitenpaden kwam ik tegen! Volgende keer toch het hele eind maar omrijden, maar goed het is weer gelukt. Om 14.00 begint de wijnboer weer, en om 15.00 heb ik mijn 2 pallets wijn erin, en laat ik ze hier ook weer achter.Morgenochtend kan ik mijn laatste klant gaan laden in Spoleto. Ik steek hier in Abruzzo vanaf Pescara dwars over (door de appenijnen) via Avezzano naar Rome. Dan weer richting het noorden. Een klein stukje boven Rome, vind ik het op Orte weer mooi geweest voor vandaag. Amigo Robbie staat hier ook al. We gaan samen onze vriend ‘ouwe Carlo’ maar weer eens
verrassen met een bezoekje! Opa Carlo zit alweer met zijn bek tegen het raam als hij die 2 glimmende Van Wieren combinaties de dam op ziet draaien, hij begint alweer helemaal te stralen en druk te zwaaien. We gaan nog even onder de douche door, en gaan dan lekker tafelen in het 
restaurant. Het eten smaakt vanavond prima. Omdat Carlo de hele tent alleen speciaal voor ons 2-en open heeft en houdt maken we het maar niet te laat. We gunnen hem zijn nachtrust. (voordat hij, zoals anders altijd, zelf al in slaap valt..) We drinken nog even een borrel aan de bar, waar opa ons nog even helemaal bijpraat, en gaan dan richting de auto. Natuurlijk moet mijn verjaardag ook met amigo Robbie nog even gevierd worden (en daarna wil ik er ook een jaar niks meer over horen hoor!) We 
nemen er 1 op bij de auto. Intussen hebben we aardig aanloop… Er rijden auto’s af en aan, ze draaien en komen weer langs. Duidelijk mannen die op iets meer uit zijn dan een gezellig praatje.. Dit is altijd de pest om sommige plekken in Italië. Echt verschrikkelijk vervelend. We willen even duidelijk maken dat we hier niet bepaald van gecharmeerd zijn… Dit lukt bij homo nr. 1 met; een net niet goed genoeg gemikte appel… Die wel voldoende is om hem van schrik zowat onder z’n stuur te doen kruipen. Bij nr. 2 met; een welgeplaatste klap plat op (of eigenlijk zowat dwars door..) het dak van zijn personenauto. Als nr. 3 dan vervolgens komt aan gewaggeld op naaldhakken en met een panty aan (een volwassen vent ja!) geven we het op. We zoeken ons mandje maar eens op, dit wordt ons nu echt te veel! Niet normaal, wat een klote-volk. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog! Die ik jullie hier zal besparen..
vrijdagOm 6.30 drinken Rob en ik nog even een bakkie, en dan gaan we allebei weer op pad. Maar eens ff zien vandaag vol te komen! Het is tenslotte alweer vrijdag. Ik ga verder het Toscaanse land in. Om
het Italiaanse assortiment van Appie H. nog verder aan te vullen, ga ik hier in Spoleto ook nog even 10 grote pallets met olijfolie laden. Ik moet hier laden bij de welbekende firma Monini (http://www.monini.it/). Het gaat hier vandaag aardig vlot, en om 10.00 heb ik al ‘mijn’ flesjes olijfolie erin. Olijfolie met knoflook smaak, olijfolie met truffelsmaak, met citroensmaak, met hete pepers enz. Bekijk het maar eens in de schappen, de volgende keer als je door de Appie H. wandelt. Deze zijn u allen (net als de ‘delverde’ pasta) mede mogelijk gemaakt door Nielsio!
Vanaf Spoleto volg ik de hele stuiterweg naar Cesena. Kom hier binnendoor grote vriend Lamberto nog even tegen, die nog druk bezig is zijn vis uit te lossen. Bij Modena ga ik even aan
de kant voor de verplichte pauze. Dan tank ik in Noord Italië nog even een klein beetje diesel bij, anders haal ik de pomp in Oostenrijk niet. En begin van de avond zet ik hem dan aan de kant bij ‘de Tiroler toko’ op Klausen. Hier komt amigo Robbie straks ook nog, zo hebben we afgesproken. We gaan hier vanavond nog 
even gezellig samen eten, en dan mooi op tijd het mandje in. Ik wil morgenochtend namelijk weer akelig vroeg vertrekken hier. Morgenavond komt Normaal namelijk høken in Ens, en daar moet Niels natuurlijk wel even bij zijn! Rob en ik zitten helemaal met elkaar op 1 lijn, over het ‘mooi op tijd plat’. Maarrrr… Er wordt roet in het eten gegooid. Is het normaal op vrijdagavond altijd mooi rustig op Klausen, zo komt vanavond natuurlijk de 1 naar de andere bekende binnen.. En het wordt steeds gezelliger! Als bedrijfsleider Alexander dan ook nog eens niet mee wil werken aan onze plannen om vroeg naar bed te gaan, wil het helemaal niet meer lukken. En is het alweer veel en veel te laat voor we de auto opzoeken.zaterdag
Omdat ik toch wel wil vasthouden aan mijn strakke plannen omtrent het Høken in Ens en zo.. Sta ik om 04.00 alweer naast de auto… Dat valt nog niet helemaal mee, maar ja het is voor een goed doel zullen we maar zeggen. Rob is gisteravond wat later aangekomen dan ik, en heeft zijn rusturen er nu dus nog niet op. Rob zal rond een uur of 8 hier wegrijden, samen met de rest van de jongens die er gisteravond bij waren. Het voordeel voor mij van deze akelig vroege tijden is dat er natuurlijk nog geen kip op de weg is, en het loopt als een trein dus! En ook mijn Oostenrijkse vrienden van de polizei op Wörgl zijn nog niet wakker. Ik tank op Kufstein nog even en klein beetje bij, zodat ik Emmeloord kan halen. Als ik strak mijn eerste 4.5 uur heb vol gereden wordt de rest van de wereld ook langzaam wakker, en ga ik mooi mijn verplichte 3 kwartier rust, eventjes horizontaal doorbrengen!
Daarna gaat het weer verder. De zaterdagdrukte op de weg begint nu al wel een beetje toe te nemen op de weg. Maar toch scharrel ik eigenlijk overal nog aardig tussendoor. De jongens die om goed 8.00 van Klausen afgereden zijn, lopen het op dit moment overal op. In Zuid Duitsland staan er nu overal al files, dat ben ik dus allemaal mooi voor gebleven! ’s Middags om goed 15.00 draait Niels het autohof van Ransbach Baumbach al op. Tijd voor mijn 2e (en laatste) verplichte
pauze. Ik ga hier gelijk maar vast even onder de douche door, en alvast warm eten, dan heb ik dat maar vast gehad. Ook het laatste stuk kom ik geen grote problemen tegen. En om 20.15 
draai ik in Emmeloord de dam op! Het was even door de zure appel heen bijten vanmorgen zo akelig vroeg, maar de missie is weer geslaagd! Ik ben er vanavond in Ens bij Normaal, gewoon bij. En ik heb er goed aangedaan om zo vroeg te gaan rijden. Want de jongens die achter mij aan komen, lopen het vandaag overal op. Het loopt voor geen meter bij hun. Heb ik het dus in ieder geval niet voor niks geweest, het wekkertje zo vroeg. Rob kan pas vannacht om een uur of 2 in Emmeloord zijn, en hee… Dat is ook zo’n beetje de tijd dat het feest in Ens is afgelopen… Eh, dat komt mooi uit! En zo is onze taxi terug naar Emmeloord ook geregeld! Dat kan ook niet iedereen zeggen; een taxi van 16,5 meter. Robbie bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten