Week 44 - Milaan-Rimini-Rome-Napels-Brindisi-Lecce

- Weekje een bijrijdster mee -

zondag
Deze week heb ik het genoegen om een weekje gezelschap mee te hebben! Marjolein doet bij ons de planning op Italië, en wil nu zelf ook wel eens in Italië kijken. Zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat, en eruit ziet. Nou, dat kan natuurlijk, en is nog gezellig ook!

En zo staan we op zondagmorgen de auto in te pakken voor 2 personen. En ondanks alle extra bagage (hutkoffers e.d…) die een vrouwelijke passagier toch tot gevolg heeft… (Nee hoor, viel best mee! J ) vind alles zijn plekje in Hotel Scania. Nog even aftanken, en dan laten we om 10.00 uur de polder achter ons. En Marjolein wordt al snel benoemd tot ‘hoofd catering’ deze week! De koelkast is voor haar. Beetje broodjes smeren voor Niels, beetje koffie zetten voor Niels.. Helemaal niks mis mee zulke hulp!

Om 14.15 gaan we er bij Ransbach Baumbach (Duitsland) even af om bij het autohof pauze te maken. Als we hier de parking opdraaien zien we nog een Van Wieren auto staan. Johan blijkt hier zijn 24 uur weekendrust aan het maken te zijn. We gaan even gezellig met Johan binnen koffie drinken, en we zijn ook zo weer een uurtje verder. Daarna gaan we in 1 ruk naar het zuid Duitse Hartheim. Hier hebben we vrijdagavond mijn papieren allemaal al heen gefaxt, dus als het goed is heeft de spediteur al een douanedocumentje (voor Zwitserland) voor me klaar liggen. ’s Avonds om 20.00 draaien we hier de parking op. En het T2 document ligt inderdaad keurig op mij te wachten. Dat scheelt alweer, de spediteur begint morgen pas om 7.00. En daar hoef ik dus nu niet op te wachten. Nu kan ik morgenochtend mooi op tijd weg. En dat komt goed uit, ik heb 3 adresjes rond Milaan, en die wil ik er eigenlijk morgen allemaal uit gooien. Nadat we een hapje gegeten hebben zoeken we de auto weer op. De 1e nacht voor Marjolein in zo’n helse Scania!

maandag
En dan loopt vanmorgen om 4.30 het wekkertje al af! Ja, Marjolein… Dat is even bitter hè.. Het chauffeursleven gaat niet altijd over rozen. Pluk de dag. Maar het valt niet tegen, ze is ook gelijk wakker en staat op deze tijd al met frisse zin naast de auto. Even een beetje wassen, en dan draaien we om 5.00 de autobahn op. Aan de Zwitserse grens bij Rheinfelden staat al een klein rijtje wachtende vrachtauto’s. Ik vraag Marjolein even de andere kant op de kijken, en jaag mooi langs de hele rij heen! Daar heb ik allemaal geen tijd voor hoor, om daar op te wachten. Niks gezien Marjolein hè??!! Zwitserland loopt verder als een trein! En zo staan we om 9.00 al even pauze te maken bij Bellinzona. Normaal breekt voor het kantoorpersoneel nu zo’n beetje de dag aan. Gaan ze de week beginnen, en wij staan nu al een half uurtje voor de Italiaanse grens! Kijk er gebeurd wel wat. Op het logistieke centrum in Emmeloord missen ze Marjolein al. Er wordt al diverse keren gebeld. Ze kunnen nu al niet zonder haar.

Om goed 10.00 staan we aan de Italiaanse grens. Hier is het natuurlijk ook weer alle verplichte douane handelingen. Het is de loketjes af (in de goede volgorde), de juiste papieren op de juiste manier invullen, overal de benodigde stempeltjes halen. Het is allemaal routine, maar Marjolein kijkt toch haar ogen uit. ‘Je moet het allemaal maar ff weten…’ Ja, dat is zo. Er is hier niemand die je verteld wat je moet doen, en er staat ook nergens aangegeven wat je moet doen. Maar het gaat nu mooi vlot, en we zijn met een kwartiertje ook alweer van de grens af. En nu; Italië in! Mijn 1e klantje zit bij Como de binnenwereld in. Met een beetje geluk kan ik die er nog mooi even voor de middagpauze uit gooien! Om 11.45 ben ik in Capriano di Briosco bij een vleesfabriekje. Het is een beetje een smalle inrit, en aangezien we het vanaf deze kant niet helemaal gaan redden om zonder schade binnen te komen, rijden we eerst even door om verderop te draaien. Vanaf deze kant gaat het precies. Ze pakken hier ook vrij vlot hun 2 pallets koelgoed uit de trailer, en om 12.00 rijden we alweer weg. Dit deel van de missie alweer geslaagd. Niet voor niks zo vroeg opgestaan dus!

We gaan nu helemaal binnendoor naar de volgende klant (het 1e visklantje). Deze klant zit in de stad Bergamo zelf. We hebben nu wel even de tijd. De Italianen hebben nu toch eerst allemaal hun lange middagpauze. We rijden al wel vast naar de klant toe, dan zijn we in ieder geval als 1e aan de beurt na de middag. Als we in Bergamo aangekomen zijn, zeg ik tegen Marjolein dat we hier links het straatje hebben, waar de klant zit. Marjolein kijkt een beetje verbaasd. ‘Straatje? Welk straatje?? Je bedoelt toch niet dit steegje??’ Jawel, ik bedoel wel dit smalle doodlopende steegje. Daar moeten we wezen! We kunnen nog niet bij de klant op het terrein komen (het hek zit dicht) En we kunnen dus niet anders dan gewoon in het steegje te blijven staan. Omdat er natuurlijk ook overal geparkeerde auto’s staan, blokkeren we ook gelijk de hele boel… Tja, met de beste wil van de wereld kunnen we er ook niets anders van maken. Voor in het straatje zit ook nog een kroegje, dus we gaan daar eerst maar eens even koffie (cappuccino!) drinken. Halverwege de cappuccino worden we gestoord.. Die Hollandse chauffeur wordt gezocht! Er staat al een heel rijtje auto’s die er niet langs kunnen.. Er is gelukkig ook net 1 van de geparkeerde auto’s weg. Dus met een beetje pielen kan ik hem nu net zo ver aan de kant krijgen, dat iedereen er net langs kan. Als we na de koffie bij de auto staan te wachten (er is er nu nog al een vrachtwagen bij gekomen) komt de lokale politie ook nog eens even een kijkje nemen.. Ik mag daar niet parkeren volgens de heren. Als ik de mannen uitleg dat ik ook niet parkeer, maar dat ik hier moet lossen, en dat ik hier ook niet echt voor de lol sta, sjokken ze wat heen en weer, bellen wat, en weten eigenlijk ook niet echt wat ze er mee aan moeten. En ze taaien ook maar weer af. Na de middag (14.30) zijn de pallets vis er ook zo uit.

Nu gauw Milaan voorbij zien te komen, dan kan ik het volgende klantje bij Lodi (net onder Milaan) ook mooi nog even lossen. Om 16.30 sta ik daar voor de ramp, en zijn hun palletjes vis er ook in no time uit. Missie voor vandaag geslaagd! Ik heb even telefonisch contact met collega Frank. We hadden al even een beetje berekend dat we vanavond wel aardig bij elkaar in de buurt konden zitten. En de dineer afspraak is snel gemaakt! Het wordt vanavond Modena sud. De ‘ferrari-kroeg’. Als we hier om goed 19.00 net stil staan, komt Frank de parking ook al op. Dat komt weer prachtig uit zo! We gaan nog even lekker onder de douche door. Doen dan even ’n aperitiefje aan de bar, en gaan dan gezellig zitten tafelen. Het smaakt allemaal weer heerlijk, en Marjolein heeft al vrij snel in de gaten waar we het allemaal voor doen hier in Italië! Het wordt een gezellige avond.

dinsdag
Na een weer niet al te lang nachtje staan we om 6.00 alweer naast de auto. Vandaag ook weer genoeg te doen. De 1e klant voor vandaag zit bij Rimini. We lossen hier bij een vaste klant van ons een partij biologische diepvries groenten. Het zijn altijd vriendelijke mensen hier, en we hebben het er dan ook zo uit. Vanaf hier gaan we nu richting Rome. Ik bereid Marjolein vast voor dat ze er misschien vast even een kussentje bij moet zoeken… We gaan vanaf Cesena helemaal binnendoor over Perugia en Terni naar Orte. En dit is nogal een slechte weg! Het loopt wel goed, maar je kan niet echt zeggen dat het een mooi stukje asfalt is… Het zit er vol gaten! Je blijft er het hele eind hobbelen en stuiteren. Het onder het rijden koffie zetten is dus even niet echt een succes! We doen binnendoor nog even een keer een half uurtje een bakkie, en zijn dan om 13.30 op Orte. Hier maken we ook nog even pauze. Even de benen strekken met een wandelingetje naar Bruno toe om daar koffie te drinken, en gaan dan weer verder. De ring van Rome over, en hebben dan onze volgende klant in Pomezia (bij Aprilia) Deze klant lost normaal ’s middags nooit, maar ik hoef hier vandaag alleen maar 1 monsterdoos te lossen, dus die moet hij maar gewoon aannemen. Om 15.30 kom ik bij hem binnen lopen. Hij kijkt al wat verbaasd, en wil me al teleurstellen. Maar ik heb de monsterdoos al onder de arm, en vertel hem snel dat ik alleen dat ene doosje maar kom brengen. Dat mag. Er moet natuurlijk nog wel even gebeld, vergaderd en weer gebeld worden. Dus het lukt hem toch nog om er een half uur mee bezig te zijn, om dat ene doosje aan te nemen, maar dan ben ik hem dan ook kwijt!

Op naar het bewaakte restaurant (Capua) bij Napels. Ik besluit om vanaf hier ook maar gewoon helemaal binnendoor langs de Middellandse zee kust (via Gaeta / Formia) naar Capua te rijden. Het is jammer dat het geen mooi weer is, anders is dit altijd een prachtig stukje om te rijden. Halverwege kom ik door een kleine omleiding eind van de middag in een klein dorpje te rijden. Het is hier hartstikke druk, en niet echt berekend op vrachtverkeer! Marjolein krijgt hier ook gelijk een aardige indruk van het ‘altijd gezellige’ drukke zuid Italiaanse verkeersbeeld! Het is weer 1 grote chaos. Als er dan op een gegeven moment op de borden wordt aangegeven dat je linksaf weer naar de doorgaande weg kan, gaat het mis… Ik sla linksaf, maar het is gelijk paniek. Ik wordt gelijk door een paar Italianen gewaarschuwd dat er verderop een heel laag viaductje zit, en dat gaat nooooit passen. Dat is handig dat ze dat even aangeven! Ja, er hangt wel een bord zeggen ze, maar dat is pas op het viaduct! Natuurlijk.. Als ik dan vervolgens vraag of ik daar verderop dan misschien ook ergens kan draaien, moeten ze mij teleurstellen… Het wordt alleen nog maar krapper! En het is hier al hartstikke krap! En overal geparkeerde auto’s natuurlijk, en balkonnetjes, en we zitten midden in het spitsuur. Het is 1 grote chaos dus. En de enige manier voor mij om hier weer weg te komen, is achteruit. Na eerst een aantal auto’s achter mij weg gestuurd te hebben, gaan we maar eens een poging wagen. Ik moet nu op deze hele smalle kruising, met overal geparkeerde auto’s en lage balkonnetjes achteruit de hele drukke weg op. Waar iedereen al bumper aan bumper iedere centimeter asfalt benut. Als ik hier mee bezig ben, komt er ook al een politieagent poolshoogte nemen. Hij komt mij vertellen dat ik daar niet in kan hoor! Kijk, dat is nuttige informatie.. Ik vertel hem dat dat ook de reden is, dat ik hier achteruit probeer om weer weg te komen. Hij snapt het, en gaat me even helpen. Als ik de auto eenmaal zonder schade gedraaid heb, moet ik maar achter de politieman aanrijden. Er is maar 1 weg mogelijk hier. En die ga ik nu onder politiebegeleiding afleggen! Nou, dat is dik voor mekaar dacht ik! De beste man is supertrots op zijn blauwe zwaailamp op het dak, en maakt er dus ook pittig gebruik van. Echt veel drukte heeft hij volgens mij ook niet, want hij blijft maar mee rijden. Op een gegeven moment is het toch echt wel duidelijk, en staat alles alweer aangegeven. Maar hij vind het prachtig, en blijft helemaal meerijden tot ik allang weer op de doorgaande weg zit!

Voor de rest loopt het mooi door, en uiteindelijk draaien we tegen half 8 de parking op bij ‘pistolen paultje’. Een hele gezellige tent is het hier niet, maar we genieten van een overheerlijke maaltijd! Glaasje wijn erbij, en wat hebben we het toch mooi, niet?!

woensdag
We hoeven vandaag niet de wildernis/jungle van Napels zelf in. Op zich wel jammer, want dat was ook wel eens goed als de planning dat een keer met eigen ogen ziet. Daar is verder geen voorstelling van te maken, als je het nog nooit hebt meegemaakt. En ik weet zeker dat Marjolein haar ogen had uitgekeken wat voor bende en chaos het daar is. Maar vandaag heb ik hier alleen een klantje te lossen in Battipaglia, alweer een stukje onder Salerno. Hier wordt de wereld alweer wat beter. En bij deze klant zijn het ook hele beste mensen. Als ik hier dus om 8.30 voor de deur sta, ben ik mijn pallets vis om 9.00 ook alweer kwijt, en kunnen we verder. Ik heb nog 1 klant te lossen. En daarvoor moet ik oversteken, helemaal naar de andere kant van Italië. Deze klant zit in de hak van de laars, tussen Bari en Brindisi.

Intussen heb ik al even contact gehad met de planning in Emmeloord. Zoals het nu lijkt hebben ze retourvracht voor mij onderin de hak bij Lecce, wat bij Brindisi, een zending koelkasten bij Avellino (aan de kant van Napels) en ga ik daarna langs de Adriatische kust nog wat ophalen. Als ik dat voor mezelf zo eens even bereken ga ik dat allemaal nooit halen voor het weekend.. We hebben namelijk komende vrijdag om 16.00 al een rijverbod in het vooruitzicht hier in Italië. Ik bel nog even ’n keer met de planning. En stel voor om nu die partij bij Avellino vast te laden.. Ik kom er nu vlak bij langs, en kost het me bijna geen tijd. En anders moet ik morgen nog weer een keer extra oversteken van de ene naar de andere kant van het land.. Dat scheelt me enorm veel kilometers, en tijd! Zit ik in Monopoli en in Brindisi wel te klooien met die 12 koelkasten die ik er dan al in heb, maar dat los ik zelf wel op. Een goed plan volgens de planning. En zo komt het dat ik nog mooi net voor de middag, in de binnenwereld bij Avellino, mijn eerste retourvracht er al in heb!

Vanaf hier steken we verder dwars door de binnenlanden hier in Zuid Italië verder richting de ander kant. We gaan over grote kale dorre vlaktes, en door de bergen van het arme zuiden. Ik had Marjolein begin van de week al verteld, dat Noord Italië en Zuid Italië absoluut niet met elkaar te vergelijken zijn. En als ze hier nu zo om zich heen kijkt, moet ze ook wel toegeven dat ze nu toch echt wel het gevoel heeft een mooi eindje van huis te zijn! Het is hier een compleet andere wereld. Maar gelukkig wordt er in de rest van Europa wel aan ons gedacht! Want de eerste berichtjes voor Marjolein en mij worden via de Wereldomroep de ether al ingestuurd!

Als we in de hak van de laars zijn aangekomen, gaan we eerst maar eens even een bakkie doen bij de Q8 op Polignano a Mare. En dan zijn we tegen 16.00 bij ons laatste losadres in Monopoli. Ze zijn hier nog heel druk bezig 2 containers te lossen, we moeten even in de wachtstand.. Op zich niet zo’n probleem, want als ze mij nu laten wachten, kunnen ze straks niet zoveel zeggen van de verrassing (de 12 koelkasten die nog even in de weg staan) als ik mijn deuren open maak.. En nou hebben wij mooi even de tijd om de benen te strekken, en even een eindje Monopoli in te wandelen. Om 17.15 mogen we dan via het (hele smalle!!) steegje het plein oprijden. En dan is het idd zoals verwacht een boel paniek als ik de deuren open maak. Een boel gevloek en getier. Maar ik leg even netjes uit hoe en wat, en na wat heftige discussie ( op z’n Zuid Italiaans) win ik, en nemen ze toch genoegen met het feit dat ze even wat koelkasten aan de kant moeten zetten. En om 18.00 hebben ze dan nog netjes hun 12 pallets vis in de vriescel staan, en rijd ik met m’n 12 koelkasten het smalle steegje weer uit. Op maar weer naar het restaurant! We gaan naar het restaurant bij de Q8 in Monticelli, bij Ostuni. Net boven Brindisi. Het eten (vis!) smaakt uitstekend, en na een gezellige avond zoeken we de mandjes maar weer op.

donderdag
Tja.. en toen wilde hij dus niet starten vanmorgen. Nou had ik al weer een paar keer aan de garage gevraagd of ze de accu’s eens wilden nameten, omdat ik ze erg slecht vond. Maar volgens de heren monteurs mankeerde er niks aan (of ze hebben gewoon niet gekeken..). En nou sta ik hier dus. En nadat ik ze over de telefoon even goed heb verteld hoe ik daar over dacht, maar op zoek naar een hulpvaardige Italiaan.. Dit is altijd zo’n pokke moment. Nou sta je hier in Zuid Italië met het mooiste, strakste, netste en modernste materiaal op de parking. En nou moet je bij de Zuid Italianen gaan bedelen om een beetje hulp. Of hun met hun oude, roestige, rammelende, stinkende, rokende, allang aan een tweede leven begonnen euro 0 truck, jou even op willen starten… De 1e drie Italianen hebben het natuurlijk veel te druk, en hebben allemaal excuses waarom ze niet kunnen helpen, maar dan na 10 minuten schooien over de parking, heb ik eindelijk iemand die wil helpen. Een collega frigo-amigo! En iets later dan gepland draaien we dan toch de parking af.

Het eerste adresje voor vandaag is hier vlakbij Brindisi. Ik moet hier bij een vis klant een paar palletjes retour vis ophalen. Ze weten gelukkig gelijk waar het over gaat, en ze hebben ze zo gevonden in het magazijn. Ik bied gelijk aan, om zelf de pallets wel even de auto in te trekken. Dan kan ik mooi gelijk het schot er even achter zetten, en de koelkasten er gelijk weer netjes achter zetten. Ben ik daar tenminste eindelijk vanaf. Volgende keer dat ik ze in handen heb, is om te lossen in Holland.

Hierna zakken we nog verder af, tot helemaal onderin de hak bij Lecce. Hier moeten we een aantal pallets wijn laden. Het dorpje is snel gevonden. Stonden we bij die andere 2 adressen hier in de hak gewoon op het industrieterrein, nu komen we toch echt de dorpjes door. Zodat Marjolein ook kan zien, hoe dat er hier uit ziet! In het dorp is het even zoeken. Al gauw heb ik een grote wijnboer gevonden. De (na later blijkt..) hele bekende exclusieve wijnboer ‘Due Palme’. Ik ga hier even de weg vragen. Als ik hier vertel naar welke wijnboer ik op zoek ben, kennen ze die gelukkig wel. Het behulpzame oude mannetje vraagt eerst maar eens of ik met een grote auto ben.. Dat is meestal niet het beste teken. Als hij daarna nog eens vraagt of het een HELE grote auto is, moet ik nog steeds met ja antwoorden. Nou, dan loopt hij wel even mee. Als hij bij de auto aankomt, staat hij ff te kijken.. Ja, dat is inderdaad wel een HELE grote auto. Nou, dan moet hij me maar even voor rijden zegt hij, want met zo’n auto is er maar 1 manier, waarop je een beetje bij de klant kan komen. En zo wordt de Piaggio aangeslingerd! En gaan we achter dit typische Zuid Italiaanse 3-wielertje aan. Bij de 2e bocht staan we al klem. Er moet eerst even een politieauto en een vrachtautootje aan de kant gezet worden. Maar dan gaan we weer verder! We hobbelen mooi achter de Piaggio aan; ‘shalalala, twiedelediedie…’ Wat hebben we het soms mooi, niet?! Maar de bochtjes en de straatjes worden steeds krapper! We gaan dwars door de woonwijken heen, en die zijn er niet echt op berekend. En dan staan we weer vast voor een kruising. Op de kruising staan 2 geparkeerde auto’s langs de kant. En die nemen precies de ruimte in, die ik wel nodig heb om de bocht door te komen. Maar weer even op onderzoek uit. De auto’s staan voor een appartementen complex. Na bij een paar mensen aangebeld te hebben, komen er op een gegeven moment toch 2 huisvrouwtjes op hoge hakken naar buiten. En nadat de 2 auto’s aan de kant zijn, kan Niels de bocht door. Dank u! Bij de wijnboer aangekomen bedanken we onze escorte hartelijk. Alleen hier blijkt de beste man de wijn niet hier te hebben staan, maar keurig netjes op de Azienda / het landgoed buiten het dorp. Nadat we hier weer heen gebracht zijn, krijgen we te horen, dat ze de accijnspapieren nog even in orde moeten maken, en dat ze met een uurtje terug zijn om te laden. Dat uurtje blijkt dus een ‘Italiaans uurtje’ te worden, en die duren dubbel zo lang.. Maar na 2.5 uur hebben we de wijn er dan toch in staan. Nu weer terug naar het dorp om de papieren op te halen. Maar tegen 2-en kunnen we dan toch eindelijk weer koers zetten! En als goedmakertje hebben we nog een paar heerlijke flessen wijn voor thuis meegekregen ook.

We hebben de auto nu al een mooi eind vol. We kunnen richting het noorden komen. Morgen in de buurt van Ancona moeten we dan nog 1 partij wijn bijladen, en dan kunnen we richting NL. Maar goed, Ancona is nog een mooi eindje sturen vanaf Lecce, dus er moet nog wel even wat gebeuren. Op Cerignola maken we nog even de verplichte 3 kwartier rust. We doen daar even een bakkie bij ‘specialita pugliesi’. Bij dit restaurant/bar hebben ze er ook een hele winkel bij met allemaal regionale heerlijkheden hier uit Puglia, zoals deze streek in dit deel van Zuid Italië (de hak) heet. Marjolein kan hier nog even inkopen doen, en dan gaan we weer verder langs de Adriatische kust omhoog.

We zijn niet zo heel vroeg vandaag, maar om goed 20.30 bereiken we dan toch ons einddoel voor vanavond; het kroegje op Giulianova. Een echt leuk, klein, gezellig Italiaans kroegje, waar je heerlijk kunt eten. Er komen hier bijna nooit buitenlanders. Het is geen bekende tent, en ze hebben ook niet zo’n hele grote parking. Er staan vaak dus alleen wat Italiaanse auto’s. De kroeg zit verder altijd stampvol met het plaatselijke volk, het is ook de stamkroeg hier in de buurt. Bij deze mensen zit je eigenlijk altijd gewoon ‘in de huiskamer’ te eten. Zodra je de parking opkomt, komt oma even ‘helpen’ parkeren. Met de schort om, de koksmuts op, en de pollepel nog in de hand, komt ze je dan tierend en mopperend vertellen waar ze vandaag wil dat je staat. Binnen in de kroeg komt ze dan later altijd even vertellen dat ze blij is dat je er weer bent.. Het eten smaakt vanavond weer heel best, en ook het wijntje is lekker! Eind van de avond discussiëren we in het barretje nog even wat met de plaatselijke dorpgekken. We krijgen zelfs nog een paar rondjes aangeboden door hun. Het is weer oergezellig. Maar op een gegeven moment zoeken we toch de auto maar weer eens op.

vrijdag
Met het rijverbod dat vanmiddag om 16.00 hier in Italië ingaat, hebben we nog genoeg te doen! Om 5.00 staan we dus alweer fluitend naast de auto. En dan gaat het maar weer gebeuren. Zo langs de kust richting het noorden sturend, kunnen we nog even van een prachtige zonsopgang boven de Adriatische zee genieten! Ja ja, pluk de dag hè. Wat hebben we het toch mooi soms, niet?! En romantisch natuurlijk! Om 8.00 staan we bij het wijnboertje bij Ancona in de binnenwereld. Dit is trouwens vlakbij het dorpje waar het Nederlandse televisieprogramma ‘de Italiaanse droom’ zich heeft afgespeeld.. Tja, zo leer ik ook nog eens wat. Ik had wel eens van dat programma gehoord, maar met dit beroep had ik dat natuurlijk nog nooit gezien. Gelukkig is Marjolein van deze dingen weer wat meer op de hoogte, dus leer ik ook nog wat! De 7 pallets wijn zitten er zo in. En ook hier krijgen we van ‘opa’ nog een paar flessen wijn mee voor thuis. Dik voor elkaar. En om 8.30 rijden we hier al weg.

Op Campogalliano stoppen we tussen de middag nog even om een bakkie te doen, en nog even drank in te slaan. Ook deze naam had Marjolein al heel regelmatig voorbij horen komen, maar nu heeft ze hier ook een beeld bij. Weet ze de volgende keer dat ze het over ‘Campo’ heeft, ook precies waar ze over praat. Dan gaat het weer verder richting de Brenner. De po vlakte over, de altijd prachtige Dolomieten door en dan loopt het alweer langzaam over in de Alpen. Een schitterende omgeving altijd, en Marjolein vind het ook prachtig. Genieten! Officieel gaat het rijverbod om 16.00 in. Dat red ik net niet helemaal.. Maar om 16.45 rijd ik dan toch de betaling bij Vipiteno door. Nu is het grootste gevaar geweken. De Brenner omhoog heb je nooit zo heel veel last. Dus we gaan hier om 17.00 eerst nog maar even lekker onder de douche door. Daarna is het helaas al donker dat we de Brenner over koetsen. Dat is jammer, daar krijgt Marjolein maar weinig van de omgeving mee. Nog even een beetje tanken op Kufstein, en dan hebben we Oostenrijk gelukkig ook maar weer gehad! En dan is het om 20.30 eerst tijd, om even lekker te gaan tafelen bij de Griek op Reischenhart!

zaterdag
De meeste druk is nu van de ketel. Dus als we onze 11 rusturen er netjes op hebben zitten, gaan we om 7.30 weer verder. Vandaag is het voor mij gewoon een kwestie van ‘naar huis rijden’. Ik bereid Marjolein vast voor dat het mooie er nu wel een beetje van af is. Maar ook sommige stukken in Duitsland vind ze nog wel mooi om te zien. We gaan even brunchen op het Duitse Schlüsselfeld. Even vliegtuigen spotten bij Frankfurt. Nog even koffie drinken bij ‘die ouwe wijven’ in ‘het enge bos’. En omdat we verder weinig haast hebben, en allebei geen zin hebben, om thuis nog voor wat eten te moeten zorgen, passen we vandaag maar eens lekker rustig een 3 stops strategie toe. En gaan we om 19.00 nog even van een Hollandse maaltijd genieten op Hoenderlo. En zo staan we op zaterdagavond om 21.00 weer onder de pomp aan de randweg. Een best rondje Italië verder. En Marjolein kan nu in ieder geval niet meer zeggen dat ze niets van Italië heeft gezien!! Ze is nu ook gelijk zo’n beetje het hele land rond geweest.

Het was bijzonder leuk om nu de planning eens even bepaalde dingen te laten meemaken. Laten zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Hoe bepaalde dingen in de praktijk lopen. Ik weet zeker dat Marjolein nu bij een heleboel dingen een veel beter beeld heeft. Natuurlijk kan je niet alles in 1 week laten zien. Je komt iedere week weer andere dingen tegen. Maar ze heeft nu in ieder geval een beetje een beeld bij het geheel. Het was ook gewoon sowieso erg leuk om Marjolein iets van Italië te kunnen laten zien. Maar naast dit alles, was het ook gewoon een erg gezellig weekje!

En Marjolein?? Die was het zeker wel meer dan zat na een volle 7 dagen in die auto?? Nou nee! Marjolein heeft het ook prachtig gevonden! Die ziet alweer op tegen maandagmorgen… Weer gewoon achter het bureau. Als het aan haar had gelegen, was ze maandagmorgen zo weer ingestapt!