Het Turkije avontuur! Niels goes Azië.

Woensdag 18 juni – Dag 1

Ja, toen was het visum vandaag dus toch plotseling al rond. Dus er kon vertrokken worden! Voordat ik echter weer terug was in Emmeloord, was de middag al een heel eind om. Nog even de laatste loodjes aan de auto laten klaar maken, de laatste papieren, de laatste boodschapjes. En dan ga ik nog even lekker bij moeders thuis eten. Dan is het auto inpakken, en om een uur of 20.30 rol ik Emmeloord uit. Op naar Bascharage (Luxemburg) waar ‘mijn’ machine klaar staat voor transport. Ik rijd vanavond nog even Luik voorbij, waar ik hem om 0.30 bij de Q8 aan de kant zet.

Donderdag 19 juni – Dag 2

’s Morgens gaat het weer verder de Belgische Ardennen door. En eind van de ochtend bereik ik het laad-adres in Luxemburg. De mannen staan hier al op met smart op mij te wachten, en ik mag hem dan ook al gelijk achteruit de loods in zetten. Beide zijkanten open, dak open, en kom maar op met dat stuk ijzer! Ze hebben hem met de kraan zo binnen de auto hangen. Even precies bepalen waar hij moet komen te staan. (het is namelijk een machine van maar een meter of 6 lang, maar wel 21.5 ton!) Als ik ongeveer bedacht heb waar ik hem wil hebben staan, is het wat rubberen matjes onder de dragers, en zakken maar. Dat was aardig goed bedacht, want ik kom met de as-lasten (gewicht op de assen) hartstikke mooi uit. Dik in orde dus. Nu nog ‘even’ goed vastzetten. Want het is wel een onding hoor. 2.5 meter hoog, 21,5 ton zwaar, en het zwaartepunt zit helemaal bovenin. En uiteraard zit er boven aan de machine geen enkel punt waar je hem aan vast kunt maken. Maar goed, een paar hele dikke kettingen kruislings onder aan het frame, en dan nog een paar kettingen aan de zijkant, en dan moet het goed komen. De heren van de fabriek kijken goedkeurend. Dit was de reden dat dit onderdeel van de machinelijn niet aan een Turkse vervoerder is meegegeven (zoals de andere onderdelen/ vrachten wel) Maar dat Van Wieren hiervoor in actie moest komen. Ze maken nog enkele foto’s van de kettingen, en hoe het vastgemaakt is, en ik kan de auto weer dicht maken. Dak dicht, zijkanten dicht, TIR-lijn erdoor. En dan is het nu wachten op de douanepapieren die hier gebracht zullen worden. En om een uur of half 3 is het dan zover. De machine staat erin, de papieren zijn aan boord, we kunnen richting Turkije! Het avontuur kan beginnen. Van Luxemburg gaat het Duitsland in. Ik pik nog even hier en daar een stukje file mee, maar het schiet aardig op. Toch loopt het al tegen 8-en voor ik er net voorbij Heilbronn even van afschiet. Hier even binnendoor weet ik een Gasthof waar je wel goed kan eten. En net voordat Duitsland zijn kwart finale tegen Portugal begint te spelen ben ik weer weg. Ik besluit om m’n uren nog maar even goed vol te rijden vandaag, ik kan nu lekker opschieten. En zodoende is het alweer half 1 voor ik hem op Hengersberg (tussen Regensburg en Passau) aan de kant zet.

Vrijdag 20 juni – Dag 3

Het laatste stukje Duitsland, en dan Oostenrijk. Het is druk met controles hier ri. Wenen. Dit alles natuurlijk ivm het EK voetbal. Het is alweer een aardige tijd geleden dat ik bij/in/om Wenen geweest ben, maar ik zie dat ze aan de oostkant ook een hele nieuwe ring hebben neergelegd, dit loopt best! En er zit hier ook een hele grote nieuwe pomp, met alles erop en eraan. Ik ga hier nog ff lekker onder de douche door voor ik verder ga. En dan is het via de grensovergang Nickelsdorf Hongarije in. Nog even aan de grens een vignet kopen, en verder hoef je hier helemaal niks meer te doen. Vlak voor Budapest maak ik op het Lomo autohof bij Bicske nog ff pauze. Maak nog ff een praatje met een Hollander die ik hier tref, en besef later dat dit voorlopig wel de laatste Hollander zal zijn die ik zie. Tussen het Hongaarse Kecskemet en Szeged zet ik hem ’s avonds bij een restaurantje neer. Het staat hier bomvol met turken, en Turkije moet voetballen vanavond! Het beloofd een prachtig tentje.. En dat wordt het ook. Alleen… ze zijn nu nog aan het bouwen.. Eten gebeurd nu nog in een nood gebouw/container.. Maar dat mag de pret niet drukken; voor € 9 een complete maaltijd, met nog 2 halve liters Heineken erbij ook. En Turkije gaat door naar de halve finales, dus de stemming is goed!

Zaterdag 21 juni – Dag 4

Nu wordt het even puzzelen.. Hongarije kent namelijk deze maanden op zaterdag en op zondag de hele dag een rijverbod, en ook in Roemenië hebben ze in deze tijd van het jaar de gehele zaterdag en zondag rijverboden. Officieel ben ik dus op vrijdagavond al uitgewerkt. Maar daar heeft Niels eigenlijk weinig zin in… Dan schiet het helemaal niet op, als ik hier nu al 2 dagen stil ga staan. En het is nog zo’n eind! Het Hongaarse rijverbod gaat op zaterdagmorgen om 8 uur in. Nou had ik het zo bedacht; als ik nou zorg dat ik voor vanmorgen 8.00 aan de Roemeense grens sta, dan heb ik in Hongarije alles aardig ontlopen. En in Roemenië heb ik 2 lange trajecten waar het rijverbod geldt, maar volgens mij kan ik daar met wat koffiegeld (smeergeld-omkopen ja..) een hele hoop bereiken. Zo gezegd, zo gedaan. En al op tijd gaat het weer verder. Het laatste stuk Hongarije. De stad Szeged nog even dwars door, en dan richting het Roemeense Arad. De wegen worden nu al pittig slechter. En de eerste paard en wagen kom ik ook al tegen. Netjes tegen 8-en sta ik aan de Hongaars / Roemeense grens.

Het is even een eindje aansluiten in de rij, en dan op de grens weer even een vignet (tol voor de wegen) kopen, en voor de rest stelt het hier ook niks meer voor. Wel staan er hier een boel straat kinderen te schooien, en die je auto willen wassen. Nadat ik ze vriendelijk verteld heb dat ik dat niet wil, ga ik mijn vignet halen. Bij terugkomst bij de auto hebben ze toch mijn cabine gewassen (lees: met vies modderwater eigenlijk de cabine alleen nog maar smeriger gemaakt..) en nu willen ze dat ik betaal natuurlijk. Nou, dat dacht Niels toch niet.. De ventjes wat rond de auto weg geschopt, en nu voorzichtig proberen weg te komen, want je wilt er natuurlijk absoluut niet 1 onder de wielen krijgen, dan heb je hier toch echt een serieus probleem! En dat valt niet mee, want ze hangen zowat aan de spiegels. Maar ik rijd Roemenië binnen!

Een land waar je absoluut echt alleen maar overdag moet rijden. Alleen met daglicht. Dit om meerdere redenen. Ten eerste omdat de wegen hier zo en zo verschrikkelijk slecht zijn, dat je in het donker simpelweg de gaten en kuilen niet op tijd ziet. Ten tweede omdat je er een boel paard en wagen & ezels en wagen ziet, en deze zijn niet verlicht natuurlijk, en gaan maar errug langzaam! En ook niet geheel onbelangrijk; vanwege de veiligheid. Roemenië is gewoon zo verschrikkelijk arm, dat het hier gewoon absoluut niet veilig is. Ze stelen alles onder je kont vandaan. Als je hier in het schemer/donker moet stoppen voor een verkeerslicht, brug, spoorweg overgang of wat dan ook, dan weet je gewoon zeker dat ze overal vandaan komen, en dat je gewoon alles kwijt bent. Zeker als westerling. Maar goed, het is nu dag. En ik wilde maar een mooi eind proberen te komen dus. Wat kilometers betreft doe je hier niet zoveel. Alles is namelijk binnendoor. Dit zijn de doorgaande Europese wegen, maar snelweg kennen ze hier nog niet/amper. En de wegen zijn slecht, echt slecht. Het is niets anders dan hobbels, kuilen, gaten. Of er zijn gewoon hele delen van de ‘weg’ weggespoeld of geslagen. En als je spoorwegovergangen tegenkomt, echt hier kan je maar met 10 km/u overheen, dat is eigenlijk nog te hard. En dan slingert het weer door kleine dorpjes, met uiteraard op iedere hoek van de straat een politie agent/zakkenvuller. En de stukken dat je dan eindelijk even gang kan maken, dan moet je nog rustig aan doen, want je komt de bocht om suizen en er rijdt weer een paard en wagen voor je… En dan moet je het nog wel kunnen beremmen dus!

Ik kan er hele verhalen over vertellen en schrijven over dit land: maar ik zal het ´kort´ houden.. Wat een armoede! En je gaat hier dus echt 50 jaar (of nog verder) terug in de tijd. De huizen, de auto’s, alles. Bijna alles gebeurt hier nog gewoon met paard en wagen, of als je nog verder het land in komt, met ezel en wagen. Je ziet oude vrouwtjes van dik boven de 70 aan het hout sprokkelen.. Nee, niet voor de vuurkorf gezellig in de tuin. Nee, hier is het nog echt voor de kachel en het fornuis. Geen hout betekend dat er niet gekookt kan worden, en geen warm water. Het is op sommige stukken wel een prachtige omgeving, mooie natuur. Maar je wordt echt triest van de armoede. Het is toch wel een heel raar gevoel om kleine kinderen (jaar of 6 - 8) tussen de vieze stinkende straathonden tussen het straatvuil ziet graaien.. En vervolgens als ze iets hebben gevonden, heel blij hun ´buit´ op ziet eten. Deze hummeltjes (wezen) zijn dus echt op zichzelf aangewezen. Ja, dan hebben wij het toch best in NL. Ook lopen ze overal te bedelen, en je ziet de ouders hun kleine kinderen gewoon naar de mensen toe duwen, om om geld te bedelen. Maar goed, het hoort erbij, neemt niet weg dat het je toch wat doet, als je het met eigen ogen ziet gebeuren, maar ik wist dat ik zulke taferelen tegen zou komen.

Ja, en toen hobbelde en stuiterde ik de Roemeense stad Sibiu door. En na Sibiu (eindelijk weer een stukje echte weg!) komt er ineens een autootje toeterend voorbij (is nog niks vreemds) maar ik kijk tegelijkertijd in mijn rechter spiegel, en het is allemaal rook onder de trailer weg! Das niet goed…. Maar even stoppen langs de kant van de weg dus. De luchtvering van de trailer is helemaal naar beneden gezakt, met als gevolg dat 1 van de banden in de wielkast is gaan aanlopen, waardoor het dus zo rookte. Shit, en nu… Daar sta ik dan.. 264 km voor Boekarest. Eerst maar eens kijken, ik kan de trailer nog wel omhoog pompen. Oké, dat werkt dus nog. De overall maar eens aan, en er maar eens onder kruipen. Lekker veel ruimte onder zo´n lage semi! Maar goed, het euvel is vrij snel gevonden. De hoogteregelaar op de as is compleet afgebroken.. Fuck.. Ja, das ook niet zo gek met al dat gestuiter hier. Maar nu.. Nou hebben wij bitter weinig gereedschap en of onderdelen bij ons.. Maar liggend op straat, langs de kant vd weg / half op de weg, onder de trailer met wat gepruts en geklooi heb ik de boel met ty-raps en tape weer aan elkaar gekregen, en volgens mij moet dit aardig gaan werken! We zijn weer een uurtje verder, maar ik rijd weer!

Uiteindelijk kom ik ´s avonds in mijn uren nog net Pitesti voorbij. Hier ligt het 1e stukje snelweg dat ik tegenkom in Roemenië. (is ook het enige stukje snelweg in het hele land!) En tussen Pitesti en Boekarest vind ik bij een benzinepomp een plekje voor de nacht. Hier naast zit nog een restaurantje ook, en voor een paar euro, heb ik een hapje eten, en een pilsje. TV hebben ze hier niet, maar amigo Robbie houdt mij vanuit Zutphen op de hoogte over het einde van het EK voor het Hollandse elftal…

Zondag 22 juni – Dag 5

En dan gaat het het laatste stukje Roemenië door. Ik mag nog een heel klein stukje genieten van DE 4-baans snelweg van Roemenië (waar trouwens hele grote borden bij staan, met het logo van de Europese unie… Ra ra wie heeft dat dus betaald..) En dan komt de snelweg uit op de ring van Boekarest. Van de wereldstad Boekarest. En dan… Dan is het dus in 1 keer over! Het gaat in 1 keer, van snelweg, BAM.. weer verder over op geitenpad… De ring van de hoofdstad, zonder overdrijven, echt de meeste kavelpaden bij de boerderijen in de polder zijn nog beter. Het is weer allemaal gaten, kuilen, sporen. Het is echt niet voor te stellen. Deze hele ring staat doordeweeks helemaal vol met verkeer, dan is het 1 lange file. Maar het is nu zondagmorgen vroeg, dus er is amper verkeer. Toch gaat het nu niks sneller dan op maandagmorgen in de spits. Ik rijd dan wel helemaal alleen, maar je kunt gewoon echt niet sneller dan stapvoets. En zelfs dan wordt je rug al aardig op de proef gesteld. Ondanks het vroege tijdstip, zijn de schooiers en straatkinderen alweer aardig druk. Ze lopen alweer druk op en langs de weg op zoek naar iets eetbaars, dat misschien uit het raam gegooid is. Zodra ze mij aan horen komen, en mijn gele nummerplaat zien, stappen ze de weg op, met als bedoeling dat ik stop en geld geef. Met alle gevolgen van dien.. Het is voor mij oogkleppen op, verstand op nul, en weg hier! Geen haar op m’n hoofd die eraan denkt om hier stil te gaan staan!

En zo bereik ik op zondagmorgen de Roemeens – Bulgaarse grens. De Roemeense kant heb ik zo gehad. En dan is het eerst maar weer betalen.. Om van Roemenië in Bulgarije te komen moet je de rivier de Donau over. En deze brug (1 van de weinige plekken waar je over de rivier kunt komen, en zelfs de enige brug over de Donau van Roemenië naar Bulgarije) moet je natuurlijk pittig betalen. En dan gaat het een echt oost Europese brug over (allemaal staal) en dan komen we aan de Bulgaarse kant vd grens. Vanaf hier is alles in het Cyrillische schrift.. En daar is dus echt geen touw aan vast te knopen!! Haha. Maar het versterkt het gevoel nog wel even, dat je echt een eindje van huis bent. Het is weer paspoort controle, vignet kopen, weegbrug over, de ontsmettingsbak door… Ja, je lacht je dood. Deze landen hebben op de grens allemaal een ontsmettingsbak (een betonnen bak, met 30 cm water erin) waar je doorheen moet rijden.. Want ja, stel je voor! Voor de rest verschilt het hier weinig van Roemenië. De ‘wegen’ zijn nog steeds even slecht, en worden zelfs nog slechter. Iedere keer denk je; en nou kan het toch niet erger/slechter worden, maar ja hoor! Het kan toch echt! Het is nog steeds niets anders dan paard/ezel met wagen wat je tegenkomt. Met als grootste verschil dat je in Roemenië bijna alleen maar DACIA auto’s zag rijden (hun nationale trots!) En in Bulgarije is het het wereldmerk LADA dat de klok slaat!! Het is allemaal armoede, en oude zooi. En uiteraard hier ook weer op iedere hoek van de straat een politieagent die enorm stoer staan te kijken in hun uniform. Een uniform waarin ze zich gelijk boven alles en iedereen verheven voelen. Een uniform betekent hier nog echt macht. Iedereen heeft hier toch nog wel ontzag voor. Terwijl ze eigenlijk niets anders doen, dan hun eigen zakken vol douwen met smeergeld. Deze landen horen tegenwoordig ook al bij de EU, maar het is hier echt nog zo corrupt als de neten!

Ook Bulgarije is qua omgeving echt best een mooi land. Je komt door hele mooie gebieden. Alleen ieder dorpje, alles wat je tegenkomt, het straalt armoede uit. En daaromheen zitten dan nog sloppenwijken, waar het nog armer is. Het is hier echt een compleet andere wereld. Hier kan je je in ons veilige en strak georganiseerde ‘westen’ dus echt geen voorstelling van maken. Echt niet, dat er zo mensen kunnen leven. Op een gegeven moment (netjes de bordjes, allemaal in het cyrillische schrift, gevolgd!) moet ik het ‘balkan-gebergte’ over zien te komen. Dit is ook echt nog even een dikke bergpas! Hier moeten we even flink aan het werk. Het is een prachtige omgeving, met geweldige vergezichten, maar ik blijf maar kronkelen en klimmen. Mooie route! En dan is het weer verder, de dorpjes door, de hobbels/kuilen/gaten door. Het is echt ongelooflijk. De ‘wegen’ worden af en toe wel zo verschrikkelijk slecht, dat je toch echt niet kan geloven dat dit de grote doorgaande Europese routes zijn. Maar het is toch echt zo. Ik zit hier gewoon op de doorgaande E-wegen. De doorgaande transit route van west Europa naar het midden oosten. En er komt geen eind aan. Je denkt verschillende keren; ‘en nou kan het toch niet slechter worden, nou moet ik het gekste toch wel hebben meegemaakt’ maar nee hoor!! 10 minuten later val je weer in de volgende verbazing! Ik krijg steeds meer ontzag voor mijn scania! Dat hij nog steeds niet uit elkaar gevallen is, begint toch steeds meer op een wonder te lijken!

Toch hobbel ik nog aardig door, en schiet ‘naar omstandigheden’ best op. Ik begin al een aardig eind richting Turkse grens te komen! Maar mijn uren beginnen ook alweer op te schieten. Het wordt weer tijd om uit te kijken naar een veilige plek voor de nacht. Ik moet nog een paar hobbel en stuiter dorpjes door, en ik besluit dat ik daarna bij het 1e restaurant dat er een beetje uitziet, en waar ik een veilige indruk van krijg, aan de kant ga. Oftewel; de 1e goeie kroeg is voor mij! zeg ik tegen mezelf. En dat is mij aardig goed gelukt!! Op een gegeven moment zie ik een motel/restaurant zitten. Er zit een verlaten pompje bij, maar genoeg parkeerruimte. Het doet mij (zeker voor Bulgaarse begrippen!) goed aan. En het blijkt een goede keus. Ze hebben binnen de muren een zwembad! En dat is wel heel erg lekker. Het is al dagen, hartstikke mooi (maar heet..) weer. En nou zijn de sanitaire voorzieningen hier in het Oostblok toch niet echt om over naar huis te schrijven… Ik had bij Wenen nog even heerlijk onder de douche gestaan, met het idee van ‘ik weet nog niet hoe lang het gaat duren, voordat ik weer een fatsoenlijke douche tegenkom, waar ik schoner onder vandaan kom, dan dat ik er onder ga…’ Maar hier gaat Niels toch eens even heerlijk een uurtje liggen poedelen!! Daarna heerlijk onder de (weliswaar koude… maar dat maakt niet uit) douche. Even scheren, en ik voel mij weer helemaal het mannetje! Ze hebben in de tuin, een grote bar, en allemaal houten eethoekjes. Het is heerlijk weer, en ik bestel een groot goed bord eten, een gigantische salade erbij, biertje ernaast, Oostblok gejengel over het terras… Niels is in zijn nopjes! En dat zo hier op een willekeurige zondagavond ergens diep in het achterland van Bulgarije. Wat hebben we het soms mooi, niet?!
Maandag 23 juni – Dag 6

De krekels wekken me alweer op tijd. Het is nog maar 05.00 maar het is alweer goed warm. Ze hebben hier buiten tussen de stenen een bronnetje met water rechtstreeks uit de bergen. Heerlijk koud en fris dus. Ik sta lekker even buiten te wassen, zet mezelf nog even een lekker bakje Douwe Egberts. En dan tegen een uur of 6 ga ik maar weer eens een stukje doen. Het is nog een klein uurtje ri. de Turkse grens. Ik hobbel, stuiter en klap het laatste stuk Bulgarije door. En tegen 7-en sluit ik aan in de rij met vrachtwagens voor de grens ‘Kapikule’. Er zijn eigenlijk maar 2 grote doorgaande grensovergangen Turkije in. Kapikule; de grens Bulgarije – Turkije, dit is de grootste en drukste grensovergang het land in, en Ipsala; de grens Griekenland – Turkije. Het aansluiten zelf valt op zich mee. Ik rijd al vrij snel de Bulgaarse kant van de grens op. Het is hier vooral de hokjes af, stempeltjes halen, betalen, nog meer stempeltjes halen, nog meer betalen, nog meer mensen en hokjes en loketjes af, waar overal mensen heel interessant door mijn papieren heen bladeren, paspoort controleren, nogmaals door de papieren heen snuffelen, dan heel interessant vragen wat ik precies geladen heb (wat vrij uitgebreid in de papieren beschreven staat! Ja, idd de papieren waar ze al div. keren aandachtig doorheen gebladerd hebben..) dan vervolgens heel interessant 2 rammen op hun middeleeuwse toetsenbord geven, en je vervolgens weer doorsturen naar het volgende loket. Dit het hele gebouwtje door, en dan kan je weer 30 mtr. doorrijden naar het volgende gebouwtje waar alles weer van voor af aan begint. Kortom de bekende douanehandelingen aan de grens. Vervolgens is het natuurlijk de weegbrug op, div. controles van de autopapieren enz. enz. Maar goed, een paar uur later heb ik ‘de Bulgaar’ gehad, en rijd ik toch de Turkse kant van de grens op! Het is hier allemaal betonnen blokken, grote hekken enz. Echt gezellig doet het niet aan dus, maar ja dat is bekend op een grens. Aan de Turkse kant is het 1 grote bouwput, en daardoor doet het nu nog chaotischer en rommeliger aan dan normaal. Het lijkt erop dat ze hier nog ff een gigantische nieuwe terminal gaan neerzetten. Waar dat nog goed voor is met de ongetwijfeld naderende toetreding bij de EU… Er zullen vast wel een boel mensen rijk van worden!

Aan de Turkse kant van de grens staan alle auto’s kris kras door elkaar, en iedereen zet elkaar muur en muur vast. Ik heb het spelletje snel door. Het is hier zaak dat je zo ver mogelijk naar voren komt, dat je iedere cm ruimte die er is benut! Dit zodat je ‘ALS’ je straks je papieren klaar hebt, dat je ook al zo ver mogelijk naar voren staat. Iedereen zet elkaar klem, dus hoe minder auto’s je nog voor je hebt, hoe sneller je ook kans hebt dat je daadwerkelijk kan gaan rijden. Het is 1 grote chaos, maar wel een mooi schouwspel. Iedereen zit, staat en hangt een beetje om het douanegebouw, en zodra er enkele auto’s gaan rijden, is het rennen en vliegen naar de auto’s toe, om met donderend geweld en elkaars spiegels eraf rijdend, toch maar weer een paar meter verder naar voren te komen! Op de ‘terminal’ is het verder vooral wachten.. Wachten en thee drinken. Ik heb bij de politie het visum in mijn paspoort afgestempeld, en nu is het een kwestie van met de papieren bij de verschillende douaniers langs. Elk bureautje heeft zijn eigen raampje naar buiten toe, waar een klein gammel tafeltje voor staat, waar een grote stapel papieren en documenten op ligt. Hier leg jij jouw papieren iedere keer onderop, en dan is het maar weer afwachten. Oh ja, en thee drinken natuurlijk!

En dan gebeurd uiteindelijk waar ik bij het vertrek al bang voor was.. En waar ik voor vertrek tegen de planning al mijn vraagtekens bij had uitgesproken.. Ik ben namelijk op zogenaamd ‘T1-document’ en niet op ‘TIR-carnet’. (allemaal lastige namen voor de douanedocumenten.. lees het, en vergeet het!) Ik had vooraf aangegeven dat ik veel liever op TIR-carnet ging. Dat dit volgens mij veel sneller gaat, en tot veel minder problemen leidt. Maar de heren op kantoor hadden het uitgezocht, en volgens hun kon het ook allemaal wel op T1. En hier staat Niels dus.. Het blijkt dus wel een probleem, met mijn T1. Eerst maar eens even een telefoontje naar Emmeloord. ‘oh shit… nee, wij snappen er niks van, volgens onze gegevens moet het toch allemaal geen probleem zijn zo…’ Ja, maar dat is de theorie.. En ik sta hier in de praktijk! Dus al zijn er 100 boekjes die zeggen dat het geen probleem is, daar hebben ze hier geen boodschap aan hoor! Als ze hier zeggen ‘nee’, dan is het toch echt ‘nee’… Haha. ‘ja, eh.. nou ja, wij kunnen er verder ook niets aan veranderen of aan doen vanaf hier… Zie dan maar even, kijk maar even of je iets kan regelen…Hou ons maar op de hoogte!’ Ja, komt goed. En daar sta ik dan… ‘Regel het maar’.. En hoe gaan we dat eens oplossen… Maar ik kom al vrij snel terecht bij Ahmet. Ahmet heeft een kantoor hier vlakbij, en Ahmet doet niks anders dan douanezaken regelen. Ahmet spreekt engels, en Ahmet is (volgens zijn eigen woorden) ‘the king of zoll, de koning van de douane’ Ik heb het al vrij snel bekeken, beoordeeld en besloten; Ahmet gaat mijn grote vriend worden!!

We lopen eerst maar eens naar Ahmet zijn kantoor, 1.5 km verderop. Hier doen we uiteraard een bakkie thee, en gaan dan eens bekijken hoe we alles gaan oplossen. Het is duidelijk; er is door de hoge waarde van mijn vracht geen spediteur die voor mij een begeleitschein wil maken. En zonder dit begeleitschein kom ik never nooit van de grens af. De eerste optie is dat ik hier contant een borg betaal. Deze borg wordt berekend door een bepaald percentage te nemen van de waarde van de vracht. Wat dus in mijn geval (met mijn dure machine..) neerkomt op een bedrag van ergens rond de € 65.000. En aangezien ik dat vandaag niet in mijn achterzak heb zitten, komen we automatisch bij optie 2. En hiervoor zal er eerst een bankgarantie moeten komen van de klant waar ik moet lossen. Dus eerst maar eens een aantal telefoontjes richting de klant, de ontvanger. Na divers regel en bel werk, en verschillende keren heen en weer lopen van het kantoor naar de auto, en weer terug naar het kantoor van Ahmet om te kijken of er al enig nieuws is.. Wordt het al vrij snel duidelijk.. Vandaag gebeurd er zoiezo helemaal niets meer. Voor er enig schot in de zaak zit, zijn we zoiezo een dag verder.

Bij het heen en weer lopen van en naar de grens (in dik 40 graden!) Heb ik in ieder geval al een restaurantje gevonden. Dat is dus al 1 zorg minder. Het eten is geregeld, ik hoef niet om te komen van de honger. Ook heb ik al een klein hotelletje gezien. Hier ga ik eens even voorzichtig informeren.. En voor € 28,00 heb ik hier een kamer, met…. Airco en een douche! Het is hier buiten dik 40 graden, en in de auto is het intussen dik 50 graden! En met dat heen en weer lopen, en toestanden ben ik op zich best aan een douche toe.. En nadat ik mezelf ervan verzekerd en overtuigd heb dat mijn auto veilig staat, is mijn besluit ook snel genomen; Kom maar op met die hotelkamer! Stel je hier trouwens ajb niet teveel van voor hoor.. het is maar een klein oud vies kamertje, maar het water uit de douchekop is schoon, de lakens zijn gewassen, en de airco draait intussen op volle kracht! Het eten in het restaurantje smaakt me best, een EFES (het Turkse biermerk) ernaast en dan val ik ’s avonds in een koele kamer, ondanks alles toch tevreden in slaap. En het schiet zelfs nog heel even door mijn hoofd…; Wat hebben we het toch soms mooi, niet?!

Dinsdag 24 juni – Dag 7

Op tijd weer wakker, en eerst gelijk maar weer lekker onder de douche. Lekker rustig wakker worden, en ja ik heb hem nu, dus neem het er gelijk maar ff goed van. Je weet tenslotte nooit wanneer ik hier weer een douche tegen ga komen. Dan sta ik op tijd alweer voor Ahmet zijn kantoor, zien wat de dag vandaag weer gaat brengen. Ahmet is er nog niet, en als hij er eindelijk is wordt ik gelijk weer even aan het Turkse tempo herinnerd. ‘Hello Niels, goodmorning my friend!’ En ik moet eerst met hem mee naar het restaurant voor een ontbijtje. Tijdens het ontbijt vertelt hij me dat de klant waar ik moet lossen iemand in Istanbul heeft ingeschakeld om nu te gaan proberen om hier in Kapikule gelijk de lading vrij te maken. Hierdoor wordt het probleem van het ‘begeleitschein’ op een andere manier omzeild. Vriend Ahmet verteld me echter ook gelijk al even dat hij daar maar heel weinig vertrouwen in heeft. Dat dit normaal gesproken nooit gaat lukken… En het begint gelijk goed tot mij door te dringen dat dit nog wel eens een lange geschiedenis kan gaan worden hier aan de grens.. Dat ik de 1e dagen nog niet weg ben! Om 9.00 arriveren er idd 2 snelle jongens op het kantoor. Dit zijn de mannen uit Istanbul. We drinken thee, en praten alles door. De 2 gaan met een grote koffer (met geld) naar het douaneterrein naast de grens. En voor mij is het eerst maar weer…. Afwachten. Ik kom nog een paar keer op het kantoor om te horen hoe het er voor staat. En eind van de ochtend is het dan zover.. Vriend Ahmet belt me op; Hoe de heren het voor elkaar gekregen hebben is een raadsel.. (en dan vooral hoeveel mensen er voor hoeveel geld omgekocht zijn…) Maar ik mag hier gaan vrij maken! Zelfs vriend Ahmet staat hier van te kijken, dit had hij nooit verwacht. Nu moeten Ahmet en ik eerst regelen dat ik van de grens, 200 meter verder op de douaneparking kom. Het is weer hokjes af, wat geld schuiven, ladingcontrole en dan uiteindelijk mag ik, onder begeleiding van een douanier (die bij mij in de cabine moet mee rijden) van de grens 200 meter verder naar de douaneparking! We zijn er nog niet, maar er zit beweging in! Het werk van vriend Ahmet zit er nu op. Ik neem afscheid van de KING OF ZOLL. De grote maffiabaron hier aan Kapikule. Met zijn grote zonnebril op verdwijnt hij weer richting grens. Weer verder met zijn spel. Douaniers paaien, hier een praatje, hier een grapje, daar een geschenk. ‘It is all just like showbizz Niels..’ Een mooi man.

En nou staan we dus hier. En is het weer opnieuw…; afwachten.. En zoals onze ‘creiler almanak’ vroeger altijd al zei: ‘ik ben weer aan de goden overgeleverd!’ De 2 snelle mannetjes draven het douanegebouw door. De verschillende kantoortje door om te discussiëren, geld te schuiven, ruzie te maken, enz. En dan moeten er weer andere papieren gefaxt worden, tekeningen gefaxt worden enz. enz. En dan is er weer een douanemannetje die de machine wil zien, dus voor mij de zijkanten weer open en weer dicht. En weer afwachten. Tegen de avond beginnen de heren toch goede hoop te krijgen dat het vandaag allemaal gaat lukken hier.. Ikzelf blijf nog even een beetje voorzichtig en heb zoiets van; eerst maar eens zien! En nadat er nog eens 5 man interessant zijn wezen doen om de machine heen, is het uiteindelijk toch; ‘nee, het wordt hem niet vandaag… morgen weer een kans!’ En ik sjok maar weer rustig richting het restaurantje, mijn stamkroeg intussen hier.. Hello Niels, yes yes, jouw vaste tafel staat alweer gedekt.. En ik mag de keuken weer in, om een stukje vlees uit te zoeken en aan te wijzen. Vanavond maar geen hotel. Ik sta nu zo geparkeerd dat niemand er last van heeft dat ik de auto de hele nacht laat lopen, en zodoende de hele nacht m’n airco kan laten draaien. Vanavond maar weer gewoon in m’n eigen bedje dus. Oh ja, ik had vanavond ook nog een hele nieuwsgierige toeschouwer… Ik zal ff de situatie proberen uit te leggen; Het douaneterrein ligt naast het station (voor vrachttreinen) en hier op het perron kan je naar beneden lopen naar het ondergrondse toilet. Echt fris is het hier niet. Echt niet zelfs. Maar omdat ik voor het slapen toch nog ff moest, hier toch nog maar ff naar binnen. En daar sta ik te p#ssen en ik kijk voor me, waar een soort van raampje met tralies zit, die uitkomt in het ondergrondse ventilatiekanaal. En ik sta dus oog in oog met een ENORME rat!! Maar dan ook echt een joekel! Tering, ja ik kan ook moeilijk halverwege stoppen dus ik p#s maar door, maar het beest is niet bang! Hij blijft me maar aankijken, ik word er haast verlegen van… Ik ben klaar, en het is in 1 streep ri. de auto! Weg hier.
Woensdag 25 juni – Dag 8

En om 8.00 begint het hele circus weer van voor af aan. Een bakje thee drinken, en de 2 mannen zijn intussen ook alweer gearriveerd. Het is weer een dagje van wachten, (en voor mij boek lezen!) auto open, auto dicht, wachten, thee drinken. En dan uiteindelijk tegen een uur of half 4 is het ineens actie! Ik mag de auto ophalen naar voren, en het is een laatste controle, en dan om 16.00 is het na 3 dagen hier aan de grens dan toch zo ver!! Ik ben vrij! Ik mag weer! We gaan Turkije in. En wat zijn de wegen dan ineens goed! Boven verwachting. Nou ben je na die paar dagen door Roemenie en Bulgarije natuurlijk al vrij snel tevreden.. Maar ik heb ineens een 6-baans snelweg! Wat een luxe. Totdat je de andere auto’s op de weg ziet… Haha, het is een mooie bonte verzameling. De Turkse bakwagentjes zijn tot 5 meter hoog en 3 meter breed geladen! Een netje erover, en daar gaan we. De meeste vreemde merken kom je tegen. En een heleboel oud, maar dan ook echt oud spul. Het is vanaf de grens een uurtje of 4 rijden naar Istanbul. Bij Istanbul moet je dan de ‘Bosporus’ over. De eigenlijke scheiding tussen Europa en Azië. En nou had ik al van diverse Turken gehoord, dat de brug over de Bosporus tussen 16.00 en 22.00 ri. Azië verboden is voor vrachtverkeer. Hier kom ik vandaag dus zoiezo niet voorbij. Maar dat maakt niet uit, tegen de tijd dat ik daar ben, is het ook een mooie tijd om aan de kant te gaan.

Nou wist ik van oude verhalen, dat ze vroeger (toen er nog wel westerlingen zo ver kwamen met de truck) dat ze dan in Istanbul konden parkeren en eten bij de zogenaamde ‘Londra Camping’. En dat leek mij een bijzonder goed einddoel voor vandaag. Zo gezegd, zo gedaan. Vlak voor Istanbul zit nog een grote parkeerplaats langs de weg. Deze staat al bom en bom vol, en zelfs op de vluchtstrook staan ze al 3 rijen dik opgesteld… Ik rijd er voorzichtig omheen, maar ja hoor.. vooraan staat er een politie die vanwege het verbod op de brug alles tegenhoudt en aan de kant wijst. Ik stop iets verderop op de vluchtstrook. Dit was niet helemaal mijn bedoeling.. Ik zie in de spiegel dat de politie verder niet op me af komt, en besluit om ook maar weer snel gas te gaan geven! Weg hier. Vlak daarna moet ik nog even de betaling door, en dan kan ik de stad in. Net voor de betaling staat een Turkse chauffeur langs de kant en te gebaren dat ik maar beter kan stoppen. Je mag hier niet rijden, en door de betaling staat de politie maakt hij me met handen en voeten duidelijk. Ja, maar ik ga de stad in, ik ga de brug niet over.. Ja, maar dat mag ook niet! Nou, ik ga het toch maar proberen… En ja hoor, door de betaling staat de politie. Met een machinegeweer om de nek maakt hij me duidelijk dat ik moet stoppen. Aangezien er ook een bord staat van TIR controle kom ik netjes aanlopen met mijn vergunning.. (maar net doen of ik gek ben!) Ik vraag de man netjes om een stempel, maar hij probeert mij duidelijk te maken dat ik niet mag rijden.. Er komen nog 2 zwaarbewapende politiemannen bij, en ik probeer met handen en voeten duidelijk te maken dat ik de stad in ga. Dat mag niet zeggen ze, maar helaas… Ik begrijp ze niet natuurlijk! Na nog wat heen en weer vergader of ik dan de 1e afslag moet nemen, of dat goed is?? Ja, dat was wel de goede afslag, maar ik mag nog steeds niet rijden daar. Ik bedank de heren hartelijk en loop naar de auto om weg te rijden.. Op goed geluk dan maar denk ik bij mezelf. De heren zijn te verbaasd en verward om enige actie te ondernemen, en Niels duikt de stad in! Op naar de Londra Camping.

Dat valt nog niet eens tegen, die heb ik vrij rap gevonden. Alleen… Het restaurant en de benzinepomp alles staat er nog. Maar geen parking… Bij een naastgelegen pandje vraag ik aan de portier hoe en wat. Maar ik begrijp van hem dat er sinds 2 jaar een gebouw staat op de plek waar eerst de parking was… Shit.. Daar gaat mijn mooie plan. En daar staat Niels dan.. Midden in Istanbul. K#! Nou, maar ff verder zoeken dan of ik die auto ook maar ergens kwijt kan, dan loop ik desnoods wel even terug om te eten of zo.. Ik rijd weer door, en na een kleine kilometers zie ik rechts iets van een busstation of zo. Ik besluit hier mijn kansen dan maar eens te wagen. Ik draai een rondje op het station en zie ineens een klein bordje ‘TIR’ en een pijl de hoek in. Nou, maar eens kijken dan. En ja hoor, in de hoek is een kleine ingang een zandpad op. En daar staan een bus en een bakwagentje. Maar daar kan Niels mooi bij staan zeg ik tegen mezelf! En ik draai het smalle zandpad op. Ik vraag de portier of ik daar kan parkeren? Geen probleem. En slapen? Geen probleem. Nou, geweldig! Ik moet maar ff doorrijden en draaien, en dan bij hem komen betalen. Ik rijd voorzichtig het zandpad af, en de bocht door, en daar ligt ineens voor me; een gigantische parking! En het zijn allemaal Turkse trucks. En ik zie nog een restaurantje ook. Dit gaat helemaal goed komen, en zo sta ik bij toeval hartstikke mooi en goed! En nog bewaakt ook! Wat hebben we het soms mooi, niet?!

Ik struin nog even de naastgelegen markt over en ga dan ri. restaurant. Nou ja, restaurant.. Het is een klein hok, met buiten een grote soort van partytent. Met allemaal tafeltjes eronder, en.. een grote TV! Want ja, vanavond is het de halve finale van het EK; Duitsland tegen Turkije! Het zit er stampvol, ik ben uiteraard de enige buitenlander, en ik kom dus bij een stel Turken aan tafel te zitten. Tenminste nadat ik de hele tent er eerst van heb overtuigd dat ik absoluut geen Duitser ben! Maar gewoon Hollander, dan is het goed. Ze helpen me een beetje met bestellen, en tijdens de wedstrijd krijg ik een heerlijke maaltijd; Kebab en Turks brood, voor m’n neus, heerlijke grote salade erbij, en uiteraard een Efes. Maar wat een spektakel, ik heb zelden een volk zo fanatiek gezien! Turkije scoort vrij snel de 1-0 ze springen werkelijk op tafel, ze hangen aan het geraamte in het dak van de tent en ze rennen de parking over! Haha, geweldig! Ze verliezen de wedstrijd uiteindelijk helaas wel met 3-2, maar het was een mooie avond, en ik heb heerlijk zitten eten. Echt zoals het land en het volk is. Heel iets anders dus, dan dat je als toerist wordt voorgeschoteld.

Donderdag 26 juni – Dag 9

Vandaag voor dag en dauw maar weer op pad. Even de stad Istanbul weer uit zien te komen, en dan gaat het de brug over, de Bosporus over! Europa uit en Azië in! Dat was 30 jaar geleden dat er hier een auto van Van Wieren het water overstak!! Toch wel een heel speciaal moment. Vanaf nu mag ik mij dus intercontinentaal chauffeur noemen. Ik heb rijdend het volgende continent bereikt!

Ik rijd helemaal langs de bovenkant de ‘zee van Marmara’ voorbij, en via Izmit schiet ik naar beneden, en zo helemaal langs het meer, tot ik in Yalova de bergen in schiet richting Gemlik. Het is allemaal prachtig rijden, en ik kom nog steeds de meeste vreemde voertuigen tegen. En volgens mij is het hier gewoon een sport; wie zijn truck het hoogst en breedst mogelijk kan beladen! Ook schiet ik op een gegeven moment een open pick-up voorbij, met achterin 2 balen stro die mijn aandacht trekken. Ik denk nog wat heeft die vent dat raar geladen. Maar als ik hem voorbij rijd snap ik ‘m. Hij heeft een stel geiten achter in het open laadbakje staan! En de balen stro achterop zorgen ervoor dat de geiten er niet achter uit kunnen wandelen. Een jochie bovenop het stro om alles in de gaten te houden, en zo gaat het door het verkeer. Bij Gemlik pak ik nog even een klein hoekje van de zee mee. En dan verder in zuidelijke richting naar Bursa. Volgens de papieren zit de fabriek waar ik moet lossen in Bursa. Dus het wordt nu maar eens tijd om de Turken te bellen, over waar de fabriek precies zit. Want het adres op de vrachtbrief daar kan ik helemaal niets uit opmaken.. Daar word ik helemaal niks wijzer van. Ik heb een tel. nr. van een hoge pief op de fabriek die alles regelt, en die volgens de geleerden aardig engels spreekt. Nou… Dat blijken idd een paar woorden te zijn… Het enige wat de beste man uit kan brengen is; Yes, yes. Turn right.. Yes yes, thank you.. Nou yes yes, jij ook bedankt, maar ik ben nog steeds niets wijzer. Bij een 2e keer bellen, denk ik ineens te begrijpen dat ik niet in de stad Bursa zelf moet wezen, maar ik herken ineens iets van ‘Inegöl’. Dat had ik ook op de kaart zien liggen. Dat is een stadje 50 km verderop. Als ik hem vraag of ik dus daar moet zijn, is het ‘yes yes, thank you’ Nou, dat geeft mij genoeg vertrouwen om dan die kant maar op te rijden. Onderweg tref ik nog een Turkse vrachtwagenchauffeur, die door heeft dat ik wat aan het zoeken ben. De man maant mij te stoppen, en wil graag helpen. Ik laad hem het adres zien, en ik moet maar achter hem aan rijden. Hij weet hier zelf de weg ook niet helemaal, maar we komen toch samen eigenlijk gelijk wel bij het goede industrieterreintje uit. Ik bedank de man hartelijk, en heb het bedrijf nu vlot gevonden.

De chef mr. ‘yes yes, thank you’ – Aydin staat mij al uitbundig zwaaiend op de wachten. Het zijn aardige mensen, en ze zijn blij dat ik (hun machine) er ben. We schudden uitbundig de hand, en ik moet eerst maar mee komen om te lunchen. Zijn engels is zo rechtstreeks al iets beter dan aan de telefoon, en tijdens de lunch legt hij me uit dat ik met de vrachtauto de fabriekshal niet in kan komen. Ze hebben dus een grote kraan geregeld, die buiten de machine er bij mij uit pakt, en vervolgens op een bakwagen zet, die wel naar binnen kan. Ik vind het allemaal goed. Ik ben allang blij dat de kraan er inderdaad al staat, en dat ik daar niet ook nog eens een dag op hoef te wachten! Na de lunch steek ik de auto op de goede plek, en dan kan het hele circus voor de laatste keer open. De Turken zijn ook helemaal lyrisch over mijn goed uitgeruste oplegger. De equipment is allemaal goed voor elkaar. Het kost even een paar pogingen voor de heren hem goed in de kraan hebben hangen, maar dan komt hij toch van de vloer. Omdat ze met de kraan niet kunnen draaien, rijd ik nu voorzichtig de auto onder de machine vandaan. Ik maak het hele circus weer dicht, en de missie is geslaagd! 1 stuks machine vanuit Luxemburg goed afgeleverd in Inegöl, in het Aziatische deel van Turkije! Een handtekening op de vrachtbrief, een belofte van mij, aan de chef hier, dat ik de foto’s van het lossen aan hem zal doormailen, en daar ga ik weer!

Een telefoontje naar Emmeloord met de boodschap dat ik leeg ben, en er gaat in het logistieke centrum aan de randweg een zucht van opluchting door het kantoor! ‘We weten nog niet precies hoe en wat, maar je gaat in Italië terugladen.’ Dus die kant maar op. Daar is helemaal niets mis mee, want dan kan ik mooi via Griekenland terug. Mooier kan het niet! Op de heenweg ben ik via Istanbul boven langs de Zee van Marmara langs gegaan. Maar een blik op de kaart leert me dat de snelste weg naar de Griekse grens, onder de Zee van Marmara langs gaat. Aleen staat de Zee van Marmara in open verbinding met de Egeïsche zee. En langs die kant zal ik dus ergens het water over moeten komen.. En de enige manier om daar aan de andere kant te komen, is met een veerpontje. Nadat ze op de zaak hebben uitgezocht of je daar ook met de vrachtwagen op kunt krijg ik het antwoord; ‘we zagen op internet foto’s, en op de foto stond er ook een bus op dat pontje, dus volgens ons moet dat wel kunnen’. Oke, dan gaan we dat proberen!

Hier in het binnenland van Turkije zitten nog een paar dikke klimmen en afdalingen. Maar nu met een lege auto is het goed te doen. Aangezien het toch nog goed 9 rijuren was vanaf de Turkse grens tot het losadres in Inegöl, wordt het ook tijd om nog eens wat Diesel bij te tanken. De tankpasjes die ik allemaal in de auto heb, en waar ik in heel Europa goed mee uit de voeten kan, zijn hier natuurlijk volstrekt onbekend. Dus het wordt zelf maar ff voorschieten.. ’s Avonds tegen 6-en bereik ik het Turkse Lapseki. Vanaf hier gaat het pontje vanuit Azië naar Gelibolu waar Europa weer begint. Ze zijn de boot net aan het laden, maar ik pas er net niet meer bij op. Even wachten op het volgende pontje dus. Maar om half 8 rij ik er toch aan de andere kant af, en heb ons eigen continent weer onder de wielen! Ik rijd nog een uurtje en vind dan een restaurantje. Het schiet nu al aardig op ri. de Griekse grens. Vanavond de laatste nacht in Turkije. Het laatste bordje Kebab met salade en Turks brood, en de laatste Efes! En het smaakt me allemaal heel best.
.. ..
Vrijdag 27 juni – Dag 10

De druk is nu aardig van de ketel. Ik ga richting het Griekse Igoumenitsa. Vanaf hier gaan de verschillende boten ri. Italië. En ze zouden voor mij de boot van zondagmorgen naar Venetië boeken. Ik heb dus nog 2 volle dagen om in Igoumenitsa te komen, en dat moet geen probleem zijn. De dag dus eerst maar eens rustig beginnen met een ontbijtje. En dan gaat het richting de Turks Griekse grens ‘Ipsala’. Aangezien ik leeg ben, levert deze grens verder weinig problemen op. Aan de Turkse kant is het nog wel even wat verschillende kotjes af, Turkse vergunning laten afstempelen, het visum in m’n paspoort weer laten afstempelen, wat laatste controles. En dan de brug over naar de Griekse kant. Midden op de brug is de eigenlijke grens. Er hangen grote Turkse vlaggen, en er staat strenge controle van soldaten met machinegeweren in de aanslag. 2 meter verder hangt de Griekse vlag te wapperen, en opnieuw militairen met geweren. Gezellig! Aan de Griekse kant nog wat verschillende controles, paspoortcontrole, nog wat belastingen betalen, en dan rijd ik ‘Hellas’ binnen! Deze grens heeft me maar 1.5 uur gekost. Dat is heel wat anders dan de 3 dagen op de heenweg.

In Griekenland ga ik gelijk even ri. Alexandroupoli en zet hem daar bij het 1e restaurant op Grieks grondgebied (bij ‘Maria’ bij de BP) aan de kant. Ik ga eerst eens even heerlijk onder de douche door!! Ik tref hier 3 engelse chauffeurs. Dit zijn sinds ik 7 dagen geleden in Hongarije nog een Hollander sprak, de allereerste west-europeesen die ik zie, spreek of tegenkom. Er is dus werkelijk bijna geen enkele West-Europees die deze kant nog op rijd.

Na op het gemakje lekker 1.5 uur pauze gemaakt te hebben ga ik weer verder. Grieks gejengel op de radio, en daar kronkelen we langs de kust, door de bergen. Het is een prachtig landschap. Eind van de middag vind ik net voorbij Kavala een plekje waar ik met de auto OP het strand kan komen! Het is nog steeds dik 40 graden, dus het lijkt mij een goed plan om maar eens even een frisse duik te nemen! In de Egeïsche zee. Na 2 uurtjes ga ik weer verder. En ’s avonds zet ik hem bij Thessaloniki aan de kant. Een lekker hapje eten. En de dag is weer om.

Zaterdag 28 juni – Dag 11

En dan gaat het weer verder het Griekse land door. Nog even een klein stukje langs de kust, en dan gaat het het binnenland in. Ik maak nog even een pauze bij een supermarkt, waar ik nog even wat inkopen doe. En dan voorbij Trikala gaat het beginnen… De Katara-pas. Om hier van de oostkant naar de westkant van Griekenland te komen, moet je een gigantisch gebergte (het Pindos gebergte) over. En deze route leidt over de Katara-pas. En nou ben ik intussen best al wel wat bergen en bultjes over gekomen… Maar tering, zoals het hier gaat!! Het is 6 uur sturen. 6 uur lang alleen maar haarspeldbochten, 6 uur lang alleen maar klimmen en dalen. 6 uur lang geen 100 meter rechtuit. Fantastisch! Hier doe je het voor, hier ben je voor onderweg. Hier voel je je echt chauffeur. Het zijn adembenemende vergezichten. Enorm diepe dalen. Het is een prachtig woest gebergte. En het zijn ook vooral smalle paden.. Echt smalle paden! Strak langs het ravijn, en daar komt weer een haarspeldbocht. En bijna bij iedere bocht staat wel een klein altaartje, of kapelletje. Als stille getuigen dat het ook wel ‘eens’ mis gaat. En iedere bocht is het weer zaak dat je niemand tegenkomt. Want met een vrachtwagen heb je hier bij de meeste bochten de hele weg nodig, dan past er echt niemand meer naast. Maar wat een schitterende route. Het Griekse gejengel op de radio maakt het helemaal af. Echt geweldig. Wat hebben we het mooi, niet?! Halverwege de pas, als je het meeste klimmen hebt gehad, en je langzaam weer begint te dalen, zit nog een restaurantje met een grote parking. Eerst maar eens ff een beetje rust, en maar eens even genieten van de uitzichten! Ik eet even een heerlijke Griekse salade op het terras. Vul mijn water jerrycans met heerlijk fris water rechtstreeks uit de bergen, en ga dan na een uurtje weer verder.

Ik kom nu vrij snel achter een Griekse truck te zitten, die zwaar geladen is. Het gaat dus nu maar erg erg langzaam. Maar ja, op zo’n smal bochtig geitenpad door de bergen heen doe je ook niet zoveel. Totdat ik op een gegeven moment 2 Grieken achter me zie naderen. De mannen zijn hier goed bekend, en niet echt bang! Het is een keer een hengst aan de luchthoorn, en daar zitten ze al naast me. Het is hier echt smal, maar het kan! Je houdt geen 2 cm over, maar het past! Haha, idioten. Maarre… Niels zou Niels niet zijn, als de volgende gedachte ook alweer naar boven komt; wat hun kunnen, dat kan ik ook! Ik wacht even een goed moment af. Ik kan nu over het ravijn al een tijdje de bochten aan de andere kant zien. Daar komt al even niemand meer vandaan, dus dan moet deze kant van de berg ook vrij zijn. Nog 1 haarspeldbocht, en dan hebben we even een stukje met iets minder scherpe bochten. Toet toet, en daar gaan we! Met mijn linkerspiegel boven het ravijn, en mijn rechterspiegel strak langs mijn buurman, die op zijn beurt met zijn rechterspiegel strak langs de rotswand stuurt (nee daar passen je vingers niet meer tussen nee!) schiet ik er voorbij, en ga ik achter de 2 ‘snelle’ Grieken aan! Als je dan op een gegeven moment de Griekse stad Ioannina hebt gehad is het eindelijk weer even een klein beetje vlak. Het is nu nog 85 km naar de haven van Igoumenitsa. En je denkt heel even, nou gaan we weer ff een stukje opschieten… Fout! Je duikt hier gelijk na de stad weer de bergen in. En het is weer niks anders dan haarspeldbochten, we gaan gewoon op de oude voet verder hoor! Deze 85 km doe je namelijk gewoon nog ff 2.5 uur over! Maar ook hier zijn de uitzichten weer prachtig! Ik ben zo mooi aan het sturen, totdat ik ineens ‘iets’ de weg over zie steken. Dit oversteken gaat niet zo heel erg vlot, dus ik kan eens even rustig aan doen, om te kijken wat voor brutaals dit is… Zodra ik dichterbij kom schiet ik in de lach.. Het is een schildpad van een cm of 25 doorsnee! Hij is nog maar net begonnen aan de grote oversteek. Er is toch amper verkeer hier, dus ik stop even. Roep de schildpad door het open raam toe, dat dit niet het meest slimme avontuur is om aan te beginnen, en waarachtig hij draait zich nog om ook, en schuifelt weer ri. de bosjes. Weer een goede daad verricht! Dan is het vlak voor Igoumenitsa nog even de tanks volgooien bij een grote Griekse truckstop, en zo bereik ik op zaterdagavond om 18.30 (19.30 Griekse tijd) de haven van Igoumenitsa.

Ik moet hier morgenochtend om 8.00 de boot op naar Venetië. Mooi op tijd dacht ik zo. Ik besluit om me vast aan te melden. Dan kan ik daarna mooi richting het dorp/stadje lopen, waar op de boulevard genoeg eettentjes zitten om de avond door te komen. Aan de balie bij de Minoan lines kom ik er echter achter dat ik op de wachtlijst sta! Dat het dus nog helemaal niet zeker is dat ik een plekje heb op de boot morgenochtend… Ik ben wel nummer 1 op de wachtlijst, maar de dames achter de balie zeggen me gelijk dat er maar een hele kleine kans is dat ik nog mee kan… Shit, en daar staan we dan weer… Maar weer ff bellen met Emmeloord. Ik moet morgen maar even bekijken of ik mee kan.. Ik krijg ook gelijk het rechtstreekse nummer van het boekingskantoor in Rotterdam. Mocht ik niet mee kunnen, ‘dan moet je zelf maar even wat gaan regelen..’ ‘je hebt het nu zelf helemaal in de hand, hoe je het doet, doe je het. Maar zorg dat je aan de andere kant komt!’ ‘maakt niet uit, waar in Italië je de boot af komt, als je maar aan de andere kant komt..’ ‘laat het ons maar weten’ Nou, oké. Daar kunnen we iig wat mee. En ik zal het wel zien dan. Het vervelende is alleen dat ik zonder bootboeking de haven nog niet in mag. Dat wil zeggen, ze hebben hier een heel mooi haventerrein, met een heel hoog hek eromheen, en beveiliging. Dit alles vanwege de grote problemen met vluchtelingen hier, die proberen mee te komen. En vanwege de diefstallen. En Niels staat hier dus nog aan de verkeerde kant van het hek…

Maar goed, ik ga eerst maar eens over de boulevard richting het stadje. Eerst maar eens een hapje eten. En uiteraard een glaasje Retsina! Het is tenslotte zaterdagavond. De zaterdagavond van het dijkfeest… Ja dat is dus wel weer erg jammer. Daar was ik graag bij geweest, thuis in de polder. Maar goed, dan maak ik hier vanavond aan de Griekse kust mijn eigen dijkfeest wel. De gyros smaakt best, de salade nog beter, en de Retsina en Ouzo het allerbest! En zo duiken we het mandje maar weer in.
Zondag 29 juni – Dag 12

En dan is het (in tegenstelling tot de dijkfeest gangers in de polder…) om 6.30 er toch maar weer uit. De kans was dus al groot dat ik niet meer op de Venetië-boot mee kon, maar ja zekerheid konden ze er vanmorgen pas over geven. En tegen beter weten blijf je toch een klein beetje hopen. Maar na een goed uur aan de balie gehangen te hebben, wordt het mij toch wel duidelijk… Het gaat hem niet worden! Tijd voor plan B. Ik ga eerst maar eens precies na welke boten er vandaag om hoe laat, en waar heen vertrekken. Dan maak ik voor mezelf een lijstje met welke boot ik het liefste heb, met keuze 2 enz. Dit bel ik door aan de boekingsmaatschappij in Rotterdam. En tegen half 10 belt hij me terug. Als ik het nu aan de balie van de Superfast Ferries ga bevestigen, dan heb ik een plekje op de Superfast van vanavond 20.00 naar Ancona.

Dat is dus vanavond 20.00 en het is nu tegen 10.00.. Strand is hier nergens te vinden op loopafstand. En dat was toch wel heel erg lekker geweest met 43 graden.. Dan maar even boek onder de arm, en richting het stadje. Ga ik wel even aan de boulevard zitten pootje baden. Stukje lezen. Tussen de middag maar weer even het terras op voor een overheerlijke Griekse salade, nog even een beetje de stad doorslenteren (met deze hitte… pfff..) en dan eind van de middag maar weer richting de auto.

Bij het binnenrijden de haven in, is het al gelijk grote controle op ongevraagde passagiers (vluchtelingen!) Dan als je bij de juiste kade staat te wachten komt er weer iemand van de beveiliging langs, die iedere auto van voor tot achter door kruipt om te controleren op vluchtelingen. Als deze man de auto oké heeft bevonden, verzegelt hij de deuren. Dat je dan toch nog goed op moet blijven letten, wordt een half uurtje later wel bewezen.. Ik sta te kijken na de grote schepen (Minoan & Superfast) die tegen een achtergrond van een ondergaande zon, de baai binnen komen varen. En dan is het ineens wat paniek rond mijn auto. De man van de beveiliging komt eraan geschoten, en achter mijn auto vliegt een jongen weg. Na controle blijkt mijn zegel er nog steeds op te zitten, dus de deuren zijn (in tegenstelling tot vannacht…) niet open geweest. We waren dus op tijd. Maar de jongen (in het rode shirtje) blijft toch steeds weer onze rij opzoeken. Maar iedere keer als we een stap in zijn richting op doen, rent hij weer weg. Net zolang tot hij het uiteindelijk opgeeft, en het maar bij een andere boot gaat proberen.

Het aanleggen van het schip is ook weer een ware chaos! Het gaat echt op z’n Grieks / Italiaans. Het is een heleboel geschreeuw, en boel geren, maar weinig zinvolle actie. Uiteindelijk staat een Griekse chauffeur de trossen op te vangen, en vast te leggen. Zodra het werk klaar is komen de havenwerkers er op hun scootertjes aangevlogen. Beetje laat jongens! Haha. Iets waar de chauffeur absoluut niet om kan lachen, en zich ook even (terecht) behoorlijk kwaad over maakt. Het zijn een boel gebaren, een boel geschreeuw, maar de schuit ligt op zijn plek. De boten hier van Griekenland naar Italië vertrekken in principe allemaal vanuit Patras. Hierna leggen ze nog even aan hier in Igoumenitsa waar de laatste paar auto’s er nog bij op komen, legt dan soms nog even aan op het eiland Corfu, en gaat dan richting Italië. Omdat er nog maar een paar auto’s bij op hoeven hier, zijn we vrij vlot klaar. Wel gebeurt het oprijden onder strenge controle. Rond iedere auto die de klep oprijdt staat wel een man of 5 te controleren of er geen vluchtelingen onder de auto hangen, of op de assen liggen etc.

Als de auto eenmaal op zijn plek staat, is het tas pakken, en richting dek! Bij de receptie even de sleutel halen voor m’n hut. Spullen in m’n hut leggen, en dan gauw richting dek. Ik vind het zelf altijd leuk om vanaf dek even te kijken hoe we de haven uitvaren, en tussen de eerste eilandjes doorvaren. Het zwembad op het bovendek is ’s avonds gesloten, dus maar weer terug naar m’n hut om onder de douche door te gaan. Daarna naar het restaurant. Er is een apart gedeelte voor de chauffeurs. Onder het eten bekijk ik temidden van de Grieken de EK finale Duitsland – Spanje. De Grieken leven aardig mee met hun oosterburen (Turkije) en zijn vanavond anti-Duitsland. Dat is op zich wel lachen, want er zitten ook 2 Duitse chauffeurs in het restaurant.. En jawel, Duitsland verliest vanavond! Na het eten nog even een rondje over het schip dolen, aan verschillende barretjes een borreltje drinken, en dan zoek ik mijn kooi op!

Maandag 30 juni – Dag 13

Vandaag mooi een beetje uitslapen. Even lekker onder de douche door om de dag te beginnen. Tas weer over de schouder, even een ontbijtje doen met een bakkie nescafé (de Griekse koffie) en dan naderen we om 9.30 de Italiaanse havenstad Ancona. Ik ga mooi weer aan dek staan om de Italiaanse drukte in de haven te bekijken. En maar weer hartelijk te lachen om de chaos bij het afmeren. Nou zit ik iedere week hier in die zuidelijke landen, maar de drukte en de chaos die dit volk kan maken, blijft toch geweldig. En ik kan hier iedere week weer om lachen en van genieten. Omdat ik als 1 van de laatsten de boot ben op gekomen, moet ik achteruit de boot weer af. Dit gaat ook weer op z’n Italiaans.. Er zijn 4 (smalle!) gangpaden de boot af. En bij ieder gangpad staat iemand van het schip aanwijzingen te geven. 2 auto’s rijden er vooruit af, en 2 achteruit. Aangezien je op de kade gelijk op een weg uitkomt moet ik dus gelijk buiten het schip mijn trailer de bocht omsturen, achteruit de weg op. Dit kan normaal best. Alleen vinden alledrie de dekknechten dat hun rij als 1e mag. We gaan dus met 4 auto’s op rij, tegelijk de boot af. Dat wordt dus een probleem als je de bocht om moet! Haha. Dan is het weer een boel geschreeuw en geruzie, en dan moeten er 3 auto’s weer terug, en kan er 1 weg. Prachtig. Bij het achteruit de smalle boot afrijden is de Italiaanse politie trouwens niet helemaal blij dat ik ook nog eens aan het filmen ben.. 1 van de Italiaanse politiemannen moet even zijn macht laten zien, en begint gelijk te schelden, en pikt mij eruit voor controle op vluchtelingen. Ik moet even de deuren openmaken, en als hij ziet dat ik leeg ben, moet ik maar gauw wegwezen van hem.

Het is toch wel weer een heel vreemd gevoel hoor, hier op Italiaanse bodem. Ik voel me echt alweer ‘thuis’. Ik ken de wegen weer, iedere kruising, ieder stukje, alles is weer bekend. Ik weet weer van tevoren precies hoelang ik over een bepaald stuk doe. Weet van tevoren weer welke afslag, of welke pomp er komt. Ik kan me weer verstaanbaar maken, ik kan weer met de mensen praten! Het is alsof ik echt weer thuis ben, toch wel vreemd nog zo’n 1700 km van Emmeloord verwijderd.. Ze hebben voor mij een volle vracht liggen in Dolce ( net boven Verona) Ik had eigenlijk niet gedacht dat ik dat vandaag nog zou kunnen redden, maar aangezien ik om goed 10.00 als 1 vd eersten de boot af reed, besluit ik om het toch nog maar ff te gaan proberen. Met 1x pauze rijd ik om 16.30 het onmogelijke tunneltje door (een ontzettend krap tunneltje die de enige toegang vormt naar dit grote bedrijf..) Ik meld me aan op kantoor, en ze staan al een beetje vreemd te kijken.. Van Wieren?? Jij zou toch pas morgenochtend komen? Ja, maar ik ben er nu al! Mooi toch? Ja, heel mooi. Maar omdat we door de warmte problemen hebben met de verpakkingsmachine, verpakken en zetten we de goederen allemaal ’s nachts pas klaar, als het wat afgekoeld is. En jouw vracht wordt dus komende nacht klaar gezet…

Nou oké, dan ga ik naar het restaurant en dan kom ik morgenochtend wel weer terug. Na zo’n rit komt het op de laatste dag ook niet meer aan. Ik rijd terug naar San Ambrogio de Valpolicella, een kilometer of 9 terug richting Verona, waar ik een goed kroegje weet. Ik tref hier nog een Hollander ook. En ik laad me de spaghetti na alle kebab en gyros (die ook erg lekker waren) weer bijzonder goed smaken! Een goed glas Italiaanse wijn ernaast, en het wordt nog gezellig ook! Ik kan zowaar weer een hele avond Nederlands praten! Dat was alweer een mooi poosje geleden.

Dinsdag 1 juli – Dag 14

Na wat toch nog wel een erg gezellige avond werd.. Toch na een grote cappuccino aan de bar, om een uur of 8 maar weer richting Dolce. Nogmaals het onmogelijke tunneltje onderdoor, en daar staan we weer. Eh ja, zet hem maar voor de ramp. Maar we hebben wel een klein probleempje… De inpakmachine is vannacht kapot gegaan… ‘Natuurlijk!’ Dus het is nog niet helemaal klaar, het gaat nog wel even duren, maar we doen ons best. Tegen de middag rijd je zoiezo weg! Nou, ik ben heel benieuwd. Maar we zullen het zien. Ik ben nu het Turkse tempo gewend, dus van een beetje wachten wordt ik niet zo snel benauwd! En bovendien, ik had m’n boek toch nog niet uit, dus het komt nog wel goed uit ook, zullen we maar zeggen. En ik zeg heel voorzichtig tegen mezelf…: Jawel, we hebben het toch mooi, niet?! Nou ken ik de Italianen intussen al een beetje, dus 11 uur, wordt 12 uur. 12 uur wordt 1 uur, 1 uur wordt na de middag, enz. enz. en uiteindelijk heb ik om 16.15 dan toch eindelijk mijn vracht erin zitten!! Het is niet te geloven, maar we blijven lachen! Het is tenslotte nog maar dinsdag. En zo zit ik vanavond toch mooi lekker nog aan het Italiaanse eten! Je kan het maar positief bekijken. Wel ben ik nu geladen dik 42 ton. Oostenrijk is dus niet echt een optie. En ik zal dat land maar weer over het spoor door moeten.. Bah, dat is dan wel weer minder. Op de vraag van de planning of ze dan voor vanavond nog een trein moeten boeken?? Begin ik alleen maar te lachen. Nou… Ik denk dat ik vanavond maar gewoon eens even lekker in Italië blijf staan. Morgenochtend is mij vroeg zat. Ik ga nu niet meer aan het stressen hoor. Nou, dat blijken ze ook wel een goed plan te vinden. Op naar de ‘Tiroler toko’ op Klausen dus!

Ik heb nog even sms contact met collega ‘goh-jeetje-prima-Hanzzz’. Die is onderweg richting Italië en komt vanavond met zijn uren ook ongeveer tot Klausen. De dineer afspraak is dus snel gemaakt. Tegen 19.00 zet ik de auto aan de kant. Ik sta nog maar net, of daar komt de tweede Van Wieren vleugel al aangereden. We gaan op het gemakje richting het restaurant. Ik wil nog even lekker onder de douche, en dan vind Hans ‘prima’. Hij gaat wel vast op het terras zitten. Nadat ik onder de douche ben geweest, kom ik de kelder weer uit, en loop ik de bar in. Zie ik dat goed… Jawel daar staat frigo-amigo Klaas van de fa. Veenstra ook! Klaas hier?! Jawel, Niels ook hier?! Jazeker! Dat is gezellig! En was ook errug lang geleden! Het wordt dus een berengezellige avond. En we zijn het er alledrie over eens… ‘Wat hebben we het mooi niet?!’

Woensdag 2 juli – Dag 15

Aangezien ze voor mij de trein van 7.45 geboekt hebben (trein van de Brenner naar het Oostenrijkse Wörgl) ga ik toch maar weer een beetje op tijd (6.00) rijden. Ik meld mij om goed 7.00 netjes op tijd aan boven aan de Brenner. Ik krijg keurig netjes mijn ticket. Maar als ik eenmaal op de parking sta te wachten is er nog weinig actie… Natuurlijk! Verrassend genoeg heeft de trein ook nog een dikke vertraging! Dat kan er ook nog wel eens bij van de week. Ik besluit om er alleen maar een beetje om te lachen. En mezelf eerst maar eens een lekker bakkie Hollandse koffie te zetten. Uiteindelijk rijd ik dan toch om 11.45 (2 uur later dan gepland!) bij Wörgl de autobahn weer op. Ik maak nog 1 keer pauze in Duitsland, pik uiteraard nog wat file mee. Dat begint hoe dichter weer bij huis ook weer te komen! En besluit dan om ’s avonds om 21.00 de auto maar mooi bij het kioskje in ‘het enge bos’ aan de kant te zetten. Ik heb ook helemaal geen zin aan een ‘vet’ bord eten in het restaurant op Ransbach. Nee, ik had zelf voor nood verschillende pakketten eten meegenomen, voor het geval dat ik in al die apenlanden niets kon vinden. Nou heb ik daar overal restaurantjes kunnen vinden, en heerlijk kunnen eten. Dus ik had die pakketten niet nodig. Maar vanavond hier langs de Duitse autobahn vind ik het een mooie tijd om maar even lekker zelf aan het kokkerellen te gaan! En zo staat er vanavond dus overheerlijke andijvie op het menu! Jawel; wat hebben we het mooi, niet?! Nou, het smaakte mij opperbest!

Donderdag 3 juli – Dag 16

Om 6.30 draai ik die helse Midden-Oosten truck weer de Duitse autobahn op. Zo kan ik nog mooi net voor de middag even lossen. Ik neem eenmaal weer op Nederlandse grond nog even een bakje koffie bij de pomp. En rijd dan om 11.00 het pittoreske Anton-Piek-achtige Emmeloord weer binnen. Nog even die dikke vracht lasdraad lossen op het industrieterrein De Munt, en dan sta ik om 12.15 weer op de dam! Met succes volbracht; 1 rondrit Nederland-België-Luxemburg-Duitsland-Oostenrijk-Hongarije-Roemenië-Bulgarije-Turkije-Griekenland-Italië-Oostenrijk-Duitsland-Nederland! En het was SUPER! In 1 woord; echt INDRUKWEKKEND. 1 groot avontuur. En als ze me vragen ‘ga je volgende week weer?’ Volmondig ja! Daar hoef ik geen 2 tellen over na te denken. Ik ga gelijk. En ik heb de planning al gezegd… Eigenlijk ben ik ook wel weer toe aan een volgend avontuur… Het volgende project wordt wat mij betreft ‘Iran’ of zo.. Kom maar op, nieuwe uitdaging!
Excuses voor iedereen, het is nogal een errug lang verhaal geworden! Ook heb ik niet van alle mooie momenten foto’s kunnen maken. Ik heb namelijk deze reis ook een videocamera mee gehad. En rijden, fotograferen en filmen wil niet altijd tegelijk… Dus ik heb heel vaak moeten kiezen of een foto, of filmen. Deze film is ook nogal lang geworden! Maar mooi, echt mooi. Hierbij heb je nog meer een beeld / een idee hoe het was. Ik zal de film nog een heel eind proberen in te korten. In te korten naar een beetje normale porties, dat het ook leuk is om naar te kijken, en niet zo’n eindeloze zit. Dat zal niet meevallen, want er zitten niet echt lange saaie stukken in. Echt ieder moment is weer anders. Het zijn allemaal hele korte momenten, en het is echt iedere keer weer anders. En ieder moment is apart, bijzonder. Het hoort allemaal bij de rit. Maar ik zal mijn best doen. Mochten er liefhebbers voor zijn, die deze film een keer willen zien, dit mag natuurlijk altijd! Dan laat je het maar weten, u weet mij te vinden.