Week 13 – Vanuit Italië een tourtje de France

maandag
Vandaag een lekkere vlotte start. Ik kan leeg naar Rutten, om een volle vracht te laden voor 1 adresje Verona! Mijn vracht staat al op tijd klaar, en ik wil hem eigenlijk ook op tijd laden. De bedoeling is dat ik hem morgen al even los in Verona, en eigenlijk dat ik morgen ook alweer vol kom, vlakbij Verona!

Om goed 7.00 rol ik dus al van de dam af. Tegen 7.30 meld ik mij aan in Rutten, en om 7.30 sta ik al tegen het dock aan. Mijn pallets worden al vlot aangereden, en ik kan het zelf met een pompkar mijn trailer inrijden. Het loopt lekker vlot door, en om 8.30 heb ik hem vol, de papieren op zak, de koffie achter de kiezen, en zet ik er al beweging in richting Italië.

Ik ben nou mooi op tijd, maar toch lekker achter de drukte aan. Het loopt hartstikke mooi, en ik zet hem in 1 ruk op de parking bij de pomp Bad Camberg neer. Zo, dat stuk hebben we maar vast gehad! Hier maak ik even mijn 3 kwartier. Zet even een bakje koffie, smeer een broodje, en dommel nog even wat achterover in de stoel. (heb van het weekend niet zoveel geslapen, dus..)

Vanaf hier zet ik hem in 4 uurtjes bij het Duitse autohof op Hilpoltstein neer. Hier ga ik nog even fris onder de douche door, en dan rijd ik mijn uren nog even vol tot aan Eching. Hier vind ik het om 20.00 mooi geweest. De auto aan de kant, en dan ga ik even een lekker hapje eten bij mijn Griekse vrienden hier.

dinsdag
Vannacht maar gelijk netjes de 11 uren rust erop zetten, anders kom ik toch onder de middagpauze aan in Verona. Om 7.00 ga ik dus weer verder. Het was koud vannacht, en toen ik vanmorgen wakker werd, lag er een klein laagje sneeuw op de auto… Het is 24 Maart, ik dacht dat we onderhand wel weer een beetje van dat gedonder af waren! Maar als ik via München richting Oostenrijk rijd, wordt het steeds witter om me heen. En als ik de berichten op de radio hoor, dan heeft het vannacht nog pittig gesneeuwd ook! En inderdaad, als ik richting de Alpen, Oostenrijk inrijd, dan is het 1 groot winter wonderland. Er is een heel pak sneeuw gevallen vannacht!

Op Kufstein is het druk. Voordat ik m’n truckie weer afgetankt heb, ben ik zomaar een half uur verder. Het zonnetje breekt nu wel door! Het is prachtig gezicht, zo door Oostenrijk. Alles is helemaal wit, en de lucht is prachtig helder blauw. Zo is het niet erg, met al die sneeuw. Zo is het een mooi gezicht. Zo lang het maar netjes naast de weg ligt. Maar toch mag van mij de lente nu wel komen hoor. Ik heb de winter wel weer een beetje gehad. De lente is toch meer mijn periode!



Tussen de middag maak ik onder een heerlijk lentezonnetje, te midden van de indrukwekkende Dolomieten nog even een half uurtje pauze, en dan ga ik op richting Verona. Om 14.15 meld ik mij aan op het kantoor in Verona. Alle papieren worden in orde gemaakt, en ik mag door naar de achterkant om te lossen. Als ze hier eenmaal beginnen, dan gaan de pallets kaas er ook achter elkaar uit. Het lossen gaat mooi vlot. En met een uur heb ik hem alweer leeg!


Ik had al te horen gekregen dat ik hier vlakbij Verona weer een volle vracht kan laden, voor 2 adresjes Frankrijk! Van Verona rijd ik binnendoor naar deze klant toe. Dit is altijd een prachtig stukje rijden hier tussen de bergen door, en tussen de wijngaarden (die alweer in bloei komen!) door. Reed ik vanmorgen nog in 1 groot winter wonderland, met een dik pak sneeuw om me heen. Ik sta hier nu toch midden in de lente hoor! Wat een heerlijk zonnetje.

Bij ‘de klant met het tunneltje’ zet ik hem tegen 16.00 tegen het dock aan. Ik krijg hier lading mee voor 2 klantjes in Frankrijk. 1 klusje voor een klant bij Annecy, en de rest voor een klant bij Le Mans. De heftruckchauffeur zit duidelijk verlegen om een praatje. Hij is liever aan het kletsen dan daadwerkelijk aan het laden. Echt vlot gaat het hier niet. En ik heb al gauw door dat de hele ‘recessie’ (jeukwoord..) hem behoorlijk dwars zit. Maar volgens mij heeft de beste man hier nu de hoop en de illusie dat wij met zijn tweeën hier de oplossing moeten bedenken en uitwerken.. De hele recessie wordt hier even geanalyseerd, en ik denk maar aan 1 ding… ‘Zet die pallets nou maar gewoon in die auto..!’ Haha. Maar goed, spijtig genoeg is de economische crisis om 17.00 nog niet opgelost, maar ik heb de auto wel vol!

En dan gaat het op richting Monte Bianco! Waarover ik morgen Frankrijk binnen ga. Ik hoop en wil vandaag mooi Milaan nog even voorbij komen. Dan heb ik morgen in ieder geval geen last meer van de drukte daar. Om 19.45 draai ik dan bij het restaurant in Arluno de parking op. Op de parking tref ik al 2 Hollanders. En binnen schuiven we uiteindelijk met 5 Hollanders aan tafel.

woensdag
Om 6.45 hobbel ik weer verder. Het zonnetje breekt alweer lekker door. Strak blauwe lucht, en in de verte aan de horizon komen de witte toppen van de Alpen alweer in zicht.

Het is altijd prachtig rijden zo richting, en over de Mont Blanc.

Gisteren was het trouwens precies 10 jaar geleden dat de grote ramp hier in de Mont Blanc tunnel gebeurde. Voor degenen die het niet meer weten;
Op 24 maart 1999 kwamen 39 mensen om het leven toen een Belgische vrachtwagen vuur vatte in de 11,6 km lange tunnel tussen Frankrijk en Italië. Het vuur sloeg over naar 35 andere voertuigen en woedde drie dagen lang.
Gisteren heeft de tunnel nog een tijd dicht gezeten omdat er een grote herdenking was voor de slachtoffers. Vandaag hobbel ik weer richting deze tunnel… Toch wel een beetje een apart idee hoor. Je denkt er zeker op zo’n moment toch wel weer even bij na, wat er toen gebeurd is!

Sowieso word ik er iedere keer wel weer mee geconfronteerd. Als direct gevolg van deze ramp moet ik met mijn koelauto namelijk nog altijd onder begeleiding door de tunnel heen! En dit alles omdat een koeltrailer 5 cm breder is dan een normale trailer… Ook nu bovenop de Mont Blanc weer een half uurtje wachten dus, en dan onder begeleiding door de tunnel heen.

Dan weer heelhuids de steile afdaling van de Mont Blanc naar beneden zien te komen.

Nog net voor de middag arriveer ik dan bij Annecy, op mijn 1e losadres. De ‘jean pierre’ hier is van goede zin, en wil zijn palletjes er nog wel even uitpakken. Ik blijf na het lossen hier nog mooi even staan, om mijn uurtje pauze even vol te maken, een bakje koffie te zetten, en een broodje te smeren.






Dan gaat het mooi op het gemakje verder over de Franse autoroute. Eind van de middag ga ik bij de pomp bij Beaune nog even onder de douche door. En dan ga ik eens even aan het rekenen. Ik kom ongeveer in mijnuren tot het Franse Auxerre. Nou, weet ik daar vlakbij een leuke/goede routier (restaurantje) waar ik een paar jaar geleden eens geweest ben. En dat wordt het geplande einddoel voor vandaag dan maar! Het gaat precies in mijn uren, maar als ik het dorpje Epineau les Voves in rijdt, blijkt dat deze restauranteigenaar de term ‘open keuken’ wel heel erg letterlijk heeft genomen… Alleen de onderste 5 lagen bakstenen staan nog overeind! En waar ooit eens de bar was, staat nu een grote rupskraan middenin de tent! Hij is hartstikke dicht deze tent! Ze zijn hem aan het slopen… Heb ik dat… En nu heb ik toch wel een probleem. Ik zit aan mijn maximale rijtijd voor vandaag. Maar ook de parking is afgesloten natuurlijk. Dus ik kan hier niet blijven staan. Sterker nog, ik kan niet eens stoppen hier midden op de doorgaande weg. En ja, ik moet toch eigenlijk wel even iets hebben waar ik een hapje eten kan krijgen. Nou weet ik dat als ik bij de volgende oprit, de snelweg weer op ga, dat ik bij de volgende afslag ook een grote Routier krijg. Het is niet de beste en gezelligste tent, maar daar kan ik in ieder geval een hapje eten krijgen. Maar ja, dat is nog wel een klein half uurtje rijden vanaf hier.. Maar goed, je moet toch wat. Dus om 19.45 sta ik dan toch op de parking. Het is een beetje een grote massale tent, met weinig gezelligheid, maar het eten smaakt goed.

donderdag
Om 6.45 ga ik weer verder. Het is nog 3 uurtjes koetsen naar het losadres vlakbij Le Mans. Om 9.45 sta ik op het opgegeven adres. Ik vind het hier al wat klein en krapjes. Maar ik krijg hier ook al gelijk te horen, dat ze aan de andere kant van het stadje een loodsje hebben staan, waar ze de opslag hebben. En daar moet ik lossen. De zoon van de eigenaar rijdt voor me uit in de personenauto. Hij wijst me de weg naar de loods, en zal me daar lossen. Het volk is verder vriendelijk zat, en om 11.00 heb ik de trailer weer leeg.

Even bellen met Emmeloord, en ik krijg te horen dat er hier in de buurt niets is terug te laden. En ze hebben morgen wel een auto nodig in België. Dus tot nader bericht moet ik maar gewoon richting België gaan sturen, en dan hoor ik het wel.

Vanaf deze kant richting België ga ik dus mooi over Parijs. Over de peripherique. ‘de onneembare ringweg rond Parijs!’ aldus Youp van het Hek. De Eiffeltoren komt weer in zicht, en zo hobbel ik om deze ‘romantische’ stad heen. Het is hier altijd druk, maar het loopt vandaag aardig door. Bij Arras maak ik halverwege de middag nog even een keer pauze, en schiet dan via Lille België weer in.

Ik heb al te horen gekregen dat ik morgen eerst moet gaan laden in het Belgische Buggenhout, en daarna nog in Zeeland. Het einddoel voor vandaag wordt dus maar Gent. Hier zitten de uren er op, en vanaf hier sta ik morgenochtend ook zo in Buggenhout. Ik gooi de tanks nog even vol in de haven van Gent, en ga dan richting het restaurant hier. Normaal komen hier ook altijd veel diepladers van Van Wieren. Maar helaas krijg ik vanavond geen gezelschap, en ik zoek dus een beetje op tijd m’n nest op.

vrijdag
Om 7.00 laat ik Gent weer achter mij. Via Belgische hobbel en stuiter wegen, en krappe dorpjes kom ik om 8.00 in Buggenhout. Hier laad ik bij het enorme koelhuis (midden in een klein krap dorpje) een aantal pallets met kosher, kippenvlees, bestemd voor Italië.

Deze pallets zitten er zo in, en dan gaat het via Gent en via de Westerscheldetunnel naar Vlissingen.

In Vlissingen laad ik ook nog een halve vracht diepvries, en dan kan ik richting Urk. Tussen de middag, besluit ik om eerst maar eens koffie te gaan drinken, en een broodje te eten op Wouw. Als ik de parking op draai zie ik al een auto staan van Jansen uit Urk. En ik weet het niet helemaal zeker, maar als ik het restaurant in loop, blijkt het inderdaad amigo Johannes te zijn. Johannes ken ik ook vanuit Italië, maar dat was voor zijn oude baas, en daar komt hij nu niet meer. Ik heb hem dus ook al een hele poos niet meer gezien, en we kletsen en praten gezellig wat bij. De tijd vliegt zo om, en al gauw sta ik alweer een uur, en moet ik ook maar weer eens verder.

Aangezien ik eens even vrij heb gevraagd voor dit weekend, hoef ik vandaag alleen maar te lossen op Urk, en hoef ik hem niet meer vol te zetten. Als ik eind van de middag dus gelost heb, kan ik richting Emmeloord. Even tanken, en dan is het klaar! En om 17.30 heb ik weekend!