Week 20 – Venetië – Riccione – Perugia – Rieti en op de terugweg de schrik er goed in..

zondag
Vanmorgen vertrek ik samen met collega’s Eelke en Jarno. We moeten alledrie richting Italië, en zitten deze zondagmorgen om 7.30 alweer aan een bak koffie in de kantine. Moederdag vandaag, en ook nog eens de verjaardag van mijn moeder. Dat blijft dus spijtig genoeg noodgedwongen bij slechts een telefonische felicitatie.

Maar goed, 8.00 de frigo nog even aftanken, en dan om 8.15 sturen we de 3 volbeladen combinaties Emmeloord uit, en de snelweg op.

Het loopt lekker door vandaag, en een lekker zonnetje erbij. We rijden in 4.5 uur naar Limburg Lahn, waar we onze 1e pauze maken. Dan na de verplichte 3 kwartier rust, rijden we in een kleine 4 uurtjes naar de grote parking net voor Hilpoltstein. Ook hier weer even 3 kwartier pauze, een bakje koffie, en even de benen strekken.

En dan het laatste stuk nog even. Om 19.30 bereiken we dan weer het Duitse Eching, en is het weer tijd om een lekker hapje te gaan eten bij de Griek. Met Eelke heb ik hier ook al vaker zitten eten, maar voor Jarno is het de eerste keer dat hij hier is. Hij kende dit restaurant niet, maar het smaakt hem zeer goed.

maandag
Om 4.30 loopt het wekkertje dan weer af. Het voelt weer akelig vroeg.. Jarno heeft vandaag niet zo’n haast, en maakt zijn 11 uren vol, en ligt dus nog, als Eelke en ik om 5.00 de Deutsche autobahn weer opdraaien. Ik zit een klein beetje krap met mijn trekas gewicht en ga dus eerst Oostenrijk maar eens door, en dan aan Matrei, op de Brenner maar eens tanken. De dag breekt intussen ook aan, en de zon breekt al goed door. Wat uiteraard weer een prachtig uitzicht oplevert hier tussen de bergen, de Brenner over.

Met een kwartiertje tanken tussendoor, staan we dan om 9.45 precies in 4.5 uur bij de pomp bij Trento nord. Hier hebben ze keurige douches altijd. Lekker de ruimte en netjes, dus daar maken we eerst maar eens dankbaar gebruik van. Zijn we in ieder geval vast lekker fris. Daarna nog ff een bakkie aan de bar, en dan gaan we weer verder. Bij Verona nemen we afscheid, Eelke gaat rechtdoor ri. Modena, en ik schiet linksaf richting Venetië. Na de middag kom ik om 14.30 na een boel omzwervingen (doorgaande weg verboden voor vrachtverkeer, 1 bordje omleidingroute die je alleen de andere kant maar opstuurt, en vervolgens moet je het maar uitzoeken. Dorpen waar vrachtverkeer niet doorheen mag, maar waar dan vervolgens ook geen route omheen ligt, en uiteindelijk toch alle verbodsborden maar negerend) dan eindelijk bij de klant aan. Hier is het nogal druk met auto’s. Als ik naar kantoor loop, om me aan te melden gaat er net een Italiaan bezig om zijn trailer voor het enige rampje te zetten. Dit gaat wel ff duren hier ben ik bang. Maar als ik me dan aangemeld heb, en verteld heb dat ik 5 pallets kom lossen, schieten ze van kantoor eerst even naar buiten. Gelukkig is de Italiaan niet zo erg handig met zijn truck, en staat hij nog steeds te prutsen, en staat hij er bij lange na nog niet voor, en kan hem verteld worden dat hij hem eerst maar ff aan de kant moet trekken, en dat eerst die Hollander er ff snel voor moet. Kijk! Dat is ff goed geregeld!! Het volk in het magazijn is vervolgens niet heel erg snel, maar ze zeuren er in ieder geval niet over dat ze eerst mijn koelgoed aan de kant moeten trekken, voordat ze bij hun 5 pallets diepvries kunnen. En met een uur ben ik hier toch weer klaar.

Mijn volgende klant zit bij Bologna, en die heb ik dus voor morgen op m’n planning staan. Voor vandaag heb ik mijn doel weer gehaald. En hoef ik alleen mijn uren nog even vol te rijden, en een restaurantje te zoeken. Collega Eelke met wie ik vanmorgen Italië binnen ben gekomen, zou vanmiddag een complete vracht lossen bij Ravenna. We kunnen vanavond wel eens bij elkaar in de buurt zitten, dus we hadden al even afgesproken om nog ff contact te hebben. Voor vanavond zat ik zelf te twijfelen tussen het restaurant op Occhiobello en het restaurant bij Osteriola. Maar de knoop is nu snel doorgehakt.. Eelke komt niet langs Osteriola, en Occhiobello komt hem eigenlijk ook wel goed uit. Occhiobello it is!

Ik doe nog ff een bakkie onderweg, en al vroeg (tegen 6-en) zet ik hem dan aan de kant op Occhiobello. Nog ff door de supermarkt om mijn watervoorraad aan te vullen (gaat hard hè met dit weer!) En dan staat Eelke ook al naast mij geparkeerd. We staan nog ff lekker buiten in het zonnetje een tijdje te ouwehoeren, en dan gaan we samen gezellig een lekker hapje eten.

dinsdag
Vandaag sta ik op tijd bij mijn 1e klant, tussen Bologna en Modena. Hier moeten er 4 pallets met koelgoed uit. Om 8.00 mag ik voor de ramp. De pallets zijn er zo uit, alleen de papieren dat laat weer eens aardig op zich wachten.. Maar om 8.45 zet ik dan toch koers naar het volgende adres.

Om half 10 draai ik achteruit het hek in bij mijn volgende klant. Net aan de andere kant van Bologna. Hier gaat er een aardige partij van 8 pallets uit. Hier hebben ze er vandaag zin in, en met een half uur rijd ik hier weer weg. En dat is mooi, want mijn volgende klant zit bij Riccione, en die wil ik eigenlijk ook graag nog even voor de middag lossen. Deze man heeft namelijk middagpauze tot 16.00!! Nou, los ik vandaag na deze klant toch niet meer, maar als ik hem er wel nog ff voor de middag uitkrijg, dan kan ik daarna i.i.g. mijn eigen plan trekken.

En dat gaat nu lukken. Om 11.45 rijd ik tussen Riccione en Misano Adriatico in de binnenwereld, bij de klant het straatje in. Ze hebben een nieuw logo zie ik, en nieuwe borden aan de gevel. Maar dezelfde naam, en verder is er niks veranderd. En ik mag hem er ook gelijk voorzetten. Alleen staat er al een Italiaan voor de eerste deur, en moet ik hem er een beetje krap het hoekje in, naast drukken. Maar goed, dat lukt uiteraard ook wel weer, en dan gaan hier de pallets bevroren vis ook het magazijn weer in.

En zo ben ik vanmorgen even druk geweest, maar heb ik het nu eigenlijk weer gigantisch aan tijd! Mijn volgende klant zit bij Perugia, maar die lost alleen maar ’s morgens, dus dat wordt toch morgenochtend. Ik rijd dus eerst maar eens naar het restaurant in Riccione. Eerst maar eens een bakkie doen. Op de parking raak ik dan vervolgens aan de praat met een Italiaanse tuinder, die hier met een bakwagen zijn planten staat te verkopen. Hij heeft palmen staan, olijfboompjes, citroenboompjes enz. En om de gemiste Moederdag, en verjaardag van mijn moeder toch nog een beetje goed te maken, koop ik 2 mooie palmen bij hem.

Als ik nog even wat langer met hem verder sta te ouwehoeren krijgen we nog een gratis ‘valken show’ ook. Hier vlakbij zit namelijk een groot dierenpark. Een park met een dolfijnenshow, maar ook met een hele tuin waarin ze dus onder ander ook een valken show hebben (idd, die roofvogels ja!) En nou staat er een verzorger hier bij ons op de parking. Er is namelijk 1 valk weg gevlogen, en die zit hier nu boven op het dak van het restaurant, lekker eigenwijs om zich heen te kijken! De verzorgers kunnen er wel om lachen. Dit is nogal een eigenwijs en jong beest vertellen ze, en deze smeert hem wel vaker. En dan hebben zij er weer een boel werk van om hem terug te halen. En dat schijnt hij wel weer een leuk spelletje te vinden! Wij zijn hier in ieder geval getuige van hoe ze hem weer naar beneden lokken, en hem vervolgens weer terug op de arm krijgen.

Om verder nog ff wat tijd te vullen ga ik ook nog maar eens ff een eindje wandelen. Riccione ligt net onder Rimini, en de hele Adriatische kuststreek hier, is allemaal enorm toeristisch. En ook hier in Riccione hebben ze een prachtig strand, waar ik al vrij regelmatig in de zomer een duik heb genomen. Het is wel ff een aardig wandelingetje vanaf het restaurant, maar het is best te doen. En ik wandel nu dus ook maar ff naar de boulevard, ga even wat rond kijken op het strand, en wandel dan maar weer terug. Toch ff lekker de benen gestrekt, een frisse neus (zeewind) gehaald, en om 16.00 ga ik dan na 3 uur pauze toch maar weer eens een eindje rijden!

Ik wil vanavond nog even bij een restaurantje vlakbij mijn losadres voor morgen komen. Ik volg nog even de kustweg, en schiet dan bij Fano de binnenwereld in. Vanaf hier steek ik door de bergen binnendoor over naar de andere kant, naar Perugia. Een prachtige route weer!

En uiteindelijk sta ik dan om 20.00 bij het restaurant van ‘Peppe e Rosella’. Net achter Perugia, vlakbij mijn losadres voor morgenochtend. Ik geniet hier vanavond van de heerlijke specialiteiten hier uit de streek. En dat lukt uitstekend!

woensdag
En ’s morgens doe ik dan nog even een cappuccino aan de bar, en dan is het nog maar een klein stukje naar de 1e klant van vandaag. De beste man hier in het magazijn heeft eerst nog even een stief kwartiertje flinke ruzie met de computer, om alles opgestart te krijgen.. (nou ben ik niet zo handig en geduldig met computers, bij deze man lukt het nog veel slechter!) maar als er dan uiteindelijk hulp bij komt, mag ik mijn 2 pallets dan toch lossen, en kan ik om 8.00 dan weer verder.

Ik heb nu nog 1 klant te gaan voor ik leeg ben. En deze klant zit in Rieti. Eigenlijk middenin het rampgebied van de aardbeving van een paar weken geleden dus. En ik ben benieuwd of ik ook nog wat ga meekrijgen van wat er hier in deze omgeving allemaal is gebeurd.

Vanaf Perugia schiet ik richting Terni. Dan bij Terni even de stad zelf door, langs de markt, en dan ‘de bulten’ in, binnendoor naar Rieti. Ook dit weer een prachtige route! Je bent wel echt ff druk bezig met sturen, en de boel heel houden, maar de omgeving is geweldig. Maar ik krijg verder (gelukkig?) niets mee van de drama’s die zich hier hebben afgespeeld. Dat is met name toch echt ik de stadscentra zelf geweest.

Om 10.45 sta ik dan in Rieti bij de klant. En ook hier staat het gebouw gelukkig nog overeind. Hier gaat de laatste 3.5 laadmeter vriesgoed eruit. Om 12.00 heb ik hem dan weer helemaal leeg, en kan er gebeld worden met Emmeloord. Ik mag weer met de neus richting het noorden krijg ik te horen. Ik moet morgenochtend in de tegelhoek bij Modena een volle bak tegeltjes laden voor Holland. Niet verkeerd dus.

Ik slinger en doe mooi helemaal binnendoor richting de snelweg Rome -> Firenze. Nog een mooi stukje zo, en dan de snelweg weer op, en de neus richting het noorden. Ik ben een mooi eindje aan het hobbelen zo. En aangezien ik het toch niet haal om vandaag nog te laden, en ik toch nog een keer pauze moet maken, bedenk ik me dat ik bij de pomp bij Montepulciano maar eens ff aan de kant ga, en lekker onder de douche door. Als ik bijna bij de pomp ben, krijg ik een smsje waar de schrik me goed van om het hart slaat… Mijn pa heeft vanmorgen in Engeland een ongeluk gehad. Godzijdank heeft hij het er zelf goed van af gebracht, en mankeert hem verder niets. Maar zijn cabine zit goed in elkaar.

Tja, nou weet je wel dat je met een beroep bezig bent, waarbij er in principe iedere minuut van de dag iets kan gebeuren, en het brengt zo af en toe best risico’s met zich mee natuurlijk. Maar als er dan daadwerkelijk iets gebeurd, dan schrik je daar goed van! En zeker als het zo ‘dichtbij’ is natuurlijk. Ik ben in ieder geval gelukkig wel gelijk gerustgesteld dat hij erbij stuurt dat hijzelf niets mankeert. Omdat hij nu ook wel druk zal zijn met alles regelen daar, stuur ik hem terug dat hij maar even moet bellen zodra hij tijd en gelegenheid heeft. Gelukkig krijg ik nu ook gelijk de pomp al, waar ik zou stoppen om te gaan douchen, want om heel eerlijk te zijn, zit ik nu toch eigenlijk wel met behoorlijk knikkende knieën… En ben ik nu eerst wel even toe aan een bak koffie om even een beetje bij te komen.

Maar als ik mijn richtingaanwijzer aan zet om de afslag naar de pomp te nemen, gaat de autotelefoon. De planning; waar ben jij? Nou, ik ben bij Montepulciano, hoezo? Nou, collega Arie zit een eindje voor jou, en die heeft net een ongeluk gehad… GVD! Dat zal toch zeker niet waar zijn, hij ook al?! Ja, het is nu net gebeurd, kan jij er heen? Ja natuurlijk, ik zal zo snel mogelijk die kant op. Waar is hij ergens dan? Ja, dat weten we niet precies, weet hij zelf ook niet. In ieder geval ergens in de Appenijnen. Oké, ik ga er gelijk heen, ik trek gelijk weer op. Hoe is het met Arie?? Ja, dat weten we niet precies, hij zit nog vast in de auto… Nou, ik kan je vertellen, dit zijn niet echt de leukste berichten hoor! Man, hier krijg je een heel naar gevoel bij! En een heel raar beeld op je netvlies… Gelukkig krijg ik al vrij snel het bericht dat het met Arie allemaal goed gaat. Hij zat gelukkig niet ‘vast’ als dubbelgevouwen achter het stuur, zoals je eerst vreest, maar hij zat ‘vast’ als in, hij kon wel vrij bewegen in de cabine, alleen wilden de deuren niet meer open.

Maar goed, dat is 1 opluchting, dat er ook hier geen persoonlijk letsel bij is. Maar goed, je wilt er toch zo snel mogelijk heen! Kijken of je iets voor je collega kan betekenen. Op zo’n moment kan je dat toch wel gebruiken, een beetje mentale steun. En ik wil natuurlijk ook graag zo snel mogelijk zelf zien hoe het met hem is. Maar ik ben nog wel goed 1.5 uur van de plek vandaan waar het gebeurd is. Dus ik ben er voorlopig nog niet. Ook kom ik nu flink in de knoei met m’n rijtijden, want officieel moet ik eerst ook nog 3 kwartier aan de kant staan, pauze maken. Maar goed ik ben wel goed, maar niet gek, dus dat kunnen ze rustig op hun buik schrijven.

Intussen wordt ik gelukkig vanuit Emmeloord ook zoveel mogelijk op de hoogte gehouden van hoe het er voor staat. Maar het duurt me maar lang hoor, voordat ik er ben. Uiteraard kom ik ook nog in een hele dikke file… Tja, er is een ongeluk gebeurd… Maar uiteindelijk eind van de middag zie ik dan de plek waar het gebeurd is. En vlak daarna zie ik ineens de Van Wieren auto staan. Ze hebben hem van de weg af getrokken/gesleept, de vluchtstrook op. Ik ga gelijk in de remmen natuurlijk, en parkeer mijn auto erbij. Er is alleen amper plek natuurlijk, maar ik ren eerst naar achteren om bij Arie te kijken. De politie staat hier nog papieren in te vullen. Ik krijg in ieder geval uit zijn eigen mond het nieuws dat alles oké is, dit is een hele opluchting. Alleen word ik wel gelijk weer weg gestuurd. Er is hier geen ruimte om veilig te blijven staan, en de sleepdienst komt er ook net aan, en die moeten erbij. Ik zeg Arie dat ik bij de 1e afslag op hem wacht.

Als vervolgens na een tijdje het hele circus er aan komt; de trekker in de takels, en een sleepauto voor de oplegger, draaien we bij deze afslag, en gaan we 1 afslag weer terug naar het zuiden. Hier zit het sleepbedrijf, en hier zal de auto neergezet worden. Collega Yke staat aan de andere kant van de snelweg pauze te maken. Samen rijden we achter het hele circus aan, naar het sleepbedrijf toe. Yke wil ook met eigen ogen even zien hoe het met Arie is, maar moet dan vervolgens wel weer door. Arie en ik halen vervolgens de auto maar een beetje leeg, en laden zijn spullen over, in mijn auto. En sluiten vervolgens alles zo goed mogelijk af. De trailer was gelukkig leeg, en kan hier ook wel blijven staan. Ik zet de trailer nog even achter het gebouw, zodat deze iig ook achter het hek staat. Voor we hier alles afgewerkt hebben, is het ook alweer 20.00.

Arie zal met mij mee terug rijden naar huis. Ik vertel Arie dat ik morgenochtend een volle vracht tegels moet gaan laden bij Modena. En ik vraag hem, wat hij graag wil. Of hij hier graag nog weg wil, en dat we nog een stukje gaan rijden, of dat hij het wel helemaal zat is na zo’n dag, en eerst eens een beetje bij wil komen. In dat geval zetten we hem hier gelijk in Barberino bij het restaurant neer. En proberen we eerst maar eens een beetje bij te komen. Dit laatste lijkt ons de beste optie. Het is niet niks zo’n dag zo…

donderdag
Gisteravond hebben we in ieder geval goed gegeten, en een lekker wijntje gedronken. We hebben het geprobeerd zo veel mogelijk te bepraten, het van ons af te praten. Ik hoop dat dat wat gelukt is, en dat Arie er ook wat aan gehad heeft. Natuurlijk heeft Arie het vannacht nog wel weer een aantal keer herbeleefd, maar dankzij de wijn heeft hij toch aardig kunnen slapen. Had hij gisteren nog wat pijn aan zijn arm, dat is gelukkig vandaag ook weg.

En om 6.30 gaan we hier dan toch maar vandaan. Ik rijd het 1e stuk, Arie wil toch nog niet zo nodig aan het stuur zegt hij. In 2 uurtjes rijden we naar de klant bij Modena. Om 8.30 meld ik ons aan, en dan kunnen we aansluiten in de rij wachtende trucks… Maar binnen 5 minuten komt er al iemand van het bedrijf aan. Ik mag achteruit de rij uit, en achter hem aankomen! Kijk dat is niet verkeerd. Mijn vracht staat verderop te wachten, dus ik kan hem gelijk gaan laden. De hele vracht staat er zo in, uiteraard op 1 palletje na… Dit duurt nogal ff, maar uiteindelijk krijg ik ook die erin, en om 10.00 heb ik hem vol, en kunnen we zien thuis te komen.

Ik rijd hem in 4 uur en een kwartier vanuit de tegelhoek naar het oude douaneterrein op Vipiteno. Hier eerst maar eens onder de douche door! Dat is gisteren bij mij door alles natuurlijk ook niet meer van gekomen. We eten hier gelijk begin van de middag even een hapje, hebben we dat maar gehad. En dan moet Arie er toch aan. Nu geef ik het stuur toch echt uit handen. Het lijkt mij toch wel wijs dat hij ook eerst zelf gelijk maar weer eens een eindje rijdt. En zo gaan we de Brenner over, Oostenrijk door, en een eind Duitsland in. Als de maximale 4.5 uur er dan op zitten, wisselen we van plek, en gaan we gelijk weer door. Tegen 22.00 vinden we het dan mooi, en zetten we hem op Geiselwind aan de kant om onze 9 rusturen te maken. Hier treffen we nog een bekende. Maar als we even met de cabines naast elkaar aan het praten zijn, zakt hij zo ineens weg, en is ff een aantal seconde totaal van de wereld! Sjezus, het is me het weekje ook wel zo… Daarna heeft hij ook gelijk nergens geen last meer van, maar het blijft heel apart! We gaan nog even naar binnen toe voor een afzakkertje, en om alles nog maar eens door te praten, en dan zoeken we de mandjes op.

vrijdag
Tegen 7-en, zodra de 9 uurtjes er precies opzitten, slingeren we hem weer aan, en ‘gaan we maar weer een stukkie doen’. Arie doet de 1e 4 uurtjes, daarna wisselen we weer, en zo rijden we in 1 ruk naar Emmeloord toe. Om 14.15 is het dan even de auto aftanken, en gelijk maar even lossen in de loods. Dan kunnen al Arie zijn spullen er weer uit, en zo is deze toch plotseling heel rare week ten einde… Zo ging het binnen ons bedrijf ondanks de vele vele kilometers, jaren en jaren extreem goed, betreffende zulke nare dingen. En zo maken we dit afgelopen week 2 keer op 1 dag mee… Daar word je toch wel stil van. En laat dat je heel eerlijk gezegd toch niet echt koud. Maar goed, we weten het allemaal. Het is het risico van ons vak. Een ongeluk zit in een klein hoekje. In een verrekt klein hoekje. En het kan iedere seconde van de dag toeslaan! Maar laten we met zijn allen (en dat zijn we ook) maar gewoon ontzettend hartstikke blij zijn, dat het allemaal zo is afgelopen. Dat er verder geen persoonlijk leed bij is komen kijken!!!

En om dan toch nog maar even een klein beetje prettig af te sluiten… Na dat ik alles afgerond heb op de zaak, heb ik nog even een eigen gelukkig momentje! Het is vandaag (15 mei) de laatste dag dat het mogelijk is, en die kans grijp ik met beide handen aan. Ik beleef aan de randweg nog even een herhaling van een moment van 2 jaar geleden! Een moment zoals ‘we’ hem exact gelijk eerder hebben mee gemaakt. Een moment dat fysiek exact gelijk is, maar ook het gevoel is weer precies hetzelfde! Nou zeg ik niet dat dit moment nooit meer voorbij zal komen, maar dit was vandaag de laatste kans op deze locatie, en ik ben blij dat ik dat moment nog even heb kunnen benutten!